Συχνά, μεγάλα και δύσκολα κοινωνικά θέματα προκαλούν σύγχυση και αμφιβολία στην προσέγγισή τους. Μπορεί σε άλλη κατεύθυνση να μας τραβά ο νους και σε άλλη το συναίσθημα ή το ένστικτο. Η κατάσταση αυτή, η διπλή προσέγγιση του θέματος είναι πηγή παρεξηγήσεων, γιατί σε μια συζήτηση οι δύο ομιλητές μπορεί να αναφέρονται σε διαφορετικά επίπεδα εννοιών. 

Κλασικό παράδειγμα είναι το μεταναστευτικό. Ακούγονται όλων των ειδών οι φωνές, που φαίνεται να αντιμάχονται μεταξύ τους, ενώ ταυτόχρονα κατά κάποιο τρόπο νιώθουμε ότι, αν και φαινομενικά ασυμβίβαστες, όλες έχουν κάποιο δίκιο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παράνομη μετανάστευση είναι μια μη επιθυμητή κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν να δικαιώνουμε την πρακτική κατά την οποία κάποιος εισέρχεται παράνομα σε μια ξένη επικράτεια παραβιάζοντας έτσι τους νόμους του κράτους. Αν αυτός ο κάποιος είναι πρόσφυγας, προβλέπεται νόμιμος τρόπος απόκτησης άδειας εισόδου σε πρεσβείες, ακόμα και πριν πατήσει στο έδαφος της χώρας, άρα ούτε και για αυτόν δεν δικαιολογείται η παράνομη διέλευση. Ούτε είναι λογικό ένας «παράνομος» πρόσφυγας που δεν διώκεται στη χώρα παραμονής, στην Τουρκία, να ζητά άσυλο στην Ελλάδα και όχι στη χώρα στην οποία κατέφυγε. Αυτό σημαίνει ότι δεν ζητά προστασία επιβίωσης (την έχει ήδη στην Τουρκία) αλλά τρόπο να χωθεί στην Ευρώπη. Επομένως δεν μπορεί παρά να είμαστε κατά του φαινομένου της παράνομης μετανάστευσης.