Κάτω απ αυτόν τον τίτλο θα βρείτε μια σειρά συνεντεύξεων από ανθρώπους γνωστούς ή λιγότερο γνωστούς, δεν έχει σημασία. Οι άνθρωποι αυτοί επιλέγονται όχι με βάση την επιτυχία τους ή την δουλειά τους  αλλά για την νοοτροπία τους, την δράση τους, το παράδειγμά τους.
Είναι οι άνθρωποι που έχουν ανοιχτό μυαλό, υπηρετούν την παιδεία και τον πολιτισμό, κατανοούν και αποδέχονται πλήρως την διαφορετικότητα,  δεν βιάζονται να κρίνουν και κυρίως να κατακρίνουν.
Είναι οι άνθρωποι που θα μας οδηγήσουν σε μονοπάτια καθαρά με γνώση και τρυφερότητα. Αυτοί που ανακαλύπτουν την ποίηση σ ένα παιδί που γελάει χορτασμένο, σ ένα σιντριβάνι που παιχνιδίζει χαρούμενα, σ ένα χέρι που απλώνεται πρόθυμα. Είναι οι άνθρωποι που εκπέμπουν φως όταν γύρω μας τα πάντα σκοτεινιάζουν.

Αυτή η συνέντευξη που μας προέκυψε εκτός… σεζόν, έχει και το δικό της παρασκήνιο. Αλλά εμείς είμαστε της λογικής «όλα στο φως», ακόμη και το παρασκήνιο. Τον Πέτρο Ψωμά οι δυο από τους τρεις υπογράφοντες τον ξέραμε μόνο από δημοσιεύματα και καλά λόγια συντοπιτών του. Ο τρίτος, ο Σεραφείμ Μπαχράς, που τον ξέρει καλά είχε δίλημμα για το αν είναι ο Πέτρος το πιο φωτεινό πρόσωπο της οικογένειας ή η «εθελοντομάνα» σύζυγός του Ελένη Κίτσιου. Σας παρουσιάζουμε σήμερα τον Πέτρο Ψωμά, το βιογραφικό του στον σύνδεσμο  https://spiralpatras.gr/viografiko/ γιατί ενίοτε η τόλμη της δημόσιας έκθεσης προσπερνάει… στη στροφή τη φωτεινότητα.  

Το σύνηθες στις δημοτικές εκλογές είναι οι υποψήφιοι δήμαρχοι να είναι εκλεκτοί κάποιου κόμματος. Ο κ. Ψωμάς δεν ήταν από επιλογή. Στις επόμενες εκλογές τού ευχόμαστε να είναι ο εκλεκτός όλων των Πατρινών. Όπως το ονειρεύτηκε όταν ξεκίνησε την ιστορία της δημοτικής παράταξης «Σπιράλ» με μια ομάδα εθελοντών Πατρινών που δεν είχαν ή άφησαν στην άκρη κομματικές ταυτότητες. Γι’ αυτό η παράταξη χαρακτηρίστηκε …απολιτίκ. Ο ίδιος δέχεται ευχαρίστως και με υπερηφάνεια τον όρο … ακομματίκ, αν και θεωρεί πιο αντιπροσωπευτικό το… πολυκομματίκ. Ασκεί τα αντιπολιτευτικά του καθήκοντα στον Δήμο Πατρέων με καθαρότητα, υπευθυνότητα και χωρίς αφορισμούς. Υπερψηφίζει ό,τι είναι για το καλό της πόλης, καταψηφίζει ό,τι είναι δεν είναι για το καλό και διεκδικεί όλα να γίνονται με τις πρέπουσες διαφανείς και δημοκρατικές διαδικασίες.

Στη συνάντηση γνωριμίας μας μαζί του δεν δέχτηκε τον χαρακτηρισμό «φωτεινό πρόσωπο», προτίμησε το «ετερόφωτο φωτεινό πρόσωπο», γιατί θεωρεί πως η φωτεινότητά του προέρχεται από τη δύναμη της ομάδας των 300 μελών του σπιράλ (που αυξάνονται και πληθύνονται) ή των άλλων ομάδων στις οποίες συνυπήρξε ο ίδιος πάντα ως εθελοντής, άλλοτε ως απλό μέλος, άλλοτε σε ρόλο συντονιστή. Είτε επρόκειτο για το Πατρινό Καρναβάλι, είτε για διοργάνωση εκδηλώσεων, είτε για το μεγάλο στοίχημα των Ολυμπιακών Αγώνων όπου δούλεψε εθελοντικά στο γραφείο Τύπου. Από την εμπειρία του με τον εθελοντισμό κρατάμε την ξεκάθαρη, σοφή φράση «εθελοντισμός δεν σημαίνει ερασιτεχνισμός».

SL.: Δικαιωματικά κύριε Ψωμά, η πρώτη ερώτησή μας και για να προλάβουμε οικογενειακή κρίση, αφιερώνεται στη σύντροφό σας. Γιατί ο Σεραφείμ την αποκαλεί «εθελοντομάνα»;

Υποθέτω γιατί η Ελένη ήταν η υπεύθυνη μιας μεγάλης ομάδας εθελοντών σε δράσεις που κι εκείνος συμμετείχε, στο TEDxPatras ή/και στο Patras Science Festival. Η Ελένη λατρεύει να συντονίζει νέους εθελοντές και καταφέρνει να τους εμπνέει και να τους ενθουσιάζει, βγάζοντας από τον καθένα το καλύτερο κομμάτι του εαυτού του. Τη βοηθά σε αυτήν την αποστολή το ότι έχει υπάρξει -και παραμένει- φανατική εθελόντρια και η ίδια. Είναι από τα κοινά μας σημεία η εθελοντική πλευρά του εαυτού μας. Ο εθελοντισμός και των δυο μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να συναντηθούν οι δρόμοι μας. Οι δε εθελοντικές δραστηριότητες δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν έντονο μέρος της κοινής μας ζωής, ενίοτε και της καθημερινότητάς μας. Πολλές και ποικίλες οι εκφάνσεις: Πατρινό Καρναβάλι, συνέδρια και διοργανώσεις, πολιτιστικές και κοινωνικές δράσεις, αυτοδιοικητικές πρωτοβουλίες κ.α. Τώρα -για να επιστρέψω στον όρο- ο Σεραφείμ σύνθεσε μία λέξη (εθελοντομάνα), συνδυάζοντας, εν αγνοία του, τους δύο από τους ρόλους της Ελένης στη ζωή που, χωρίς δεύτερη σκέψη, θα τη βαθμολογούσα με άριστα 10! Και, πιστέψτε με, τη γνωρίζω κι εγώ… άριστα, ώστε να μπορώ να την κρίνω. Και ως εθελόντρια και ως μάνα.

SL.: Από όλες σας τις εθελοντικές δράσεις θα μας επιτρέψετε να σταθούμε στο Πατρινό Καρναβάλι. Τι σημαίνει το καρναβάλι για τους Πατρινούς; Είναι απλώς η «βαριά βιομηχανία» της πόλης ή είναι κάτι πάνω και πέρα απ’ αυτό;

Είναι ο κορυφαίος πολιτιστικός θεσμός της πόλης με ιστορία σχεδόν δύο αιώνων, όση και της σύγχρονης Πάτρας. Είναι ένα έθιμο που αφορά τους πάντες, χωρά ποικίλους τρόπους εορτασμού και αποτελεί την αποθέωση του εφήμερου, του εθελοντισμού, της συμμετοχής και της δημιουργίας. Δεν είναι μόνο διασκέδαση και ξεγνοιασιά το Πατρινό Καρναβάλι, είναι πρωτίστως πολιτισμός και τέχνες, είναι ομαδικότητα, είναι ανατροπή, είναι μαγεία. Διαθέτει τόσες πλευρές και εκφάνσεις που στην ουσία αποτελεί ένα καλειδοσκόπιο που συνηθίζω να αποκαλώ «μικρογραφία ζωής». Θα μπορούσα να μιλώ για ώρες για το Πατρινό Καρναβάλι. Απαριθμώ, κωδικοποιημένα, κάποια από τα στοιχεία του που το καθιστούν μοναδικό: α) είναι ένα κράμα λαϊκού και αστικού στοιχείου, που διαμορφώθηκε με σεβασμό του ενός στο άλλο, β) ενσωματώνει ένα μοναδικό παιχνίδι πόλης (τον Κρυμμένο Θησαυρό) με τρόπο απόλυτο, όπως πουθενά επί γης δεν έχει γίνει κατορθωτό, γ) είναι εξαιρετικά δυναμικό (παρακολουθεί τις εξελίξεις, προσαρμόζεται στις εποχές και συχνά προβλέπει τα επερχόμενα), δ) είναι αναμφισβήτητα το Καρναβάλι της Ελλάδας -και σε παγκόσμια κλίμακα- το καρναβάλι της νεολαίας. Τέλος, ναι, είναι (διορθώνω: θα έπρεπε, θα μπορούσε και σύντομα αισιοδοξώ πως θα γίνει) ο κινητήριος μοχλός της τοπικής οικονομίας. Το ανοδικό σπιράλ της Πάτρας δεν μπορεί παρά να βασιστεί (και) στο Καρναβάλι της. Η παράδοση, το brandname, το πάθος των Πατρινών και οι δυνατότητες μετεξέλιξής του συνηγορούν αποφασιστικά.

SL.: Αναφέρεστε σε ανοδικό σπιράλ...μάλλον εσκεμμένα. Δημοτική παράταξη σαν αυτή που ηγείστε, με καταστατικό, όργανα και διαδικασίες δεν έχουμε ξαναδεί. Ίσως να είναι «εξαγώγιμο προϊόν» και σε άλλες πόλεις σύντομα... Πιστεύετε πως το σπιράλ ήρθε για να μείνει, στην 4η -πλέον- σε πληθυσμό πόλη της χώρας;

Το «4η πόλη» πονάει. Προφανώς αναφέρεστε στο σοβαρό ενδεχόμενο να υποχωρήσει η Πάτρα μία θέση στον πίνακα των δήμων της χώρας με κριτήριο τον πληθυσμό τους, κατόπιν της οριστικής ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων της πρόσφατης απογραφής. Σημαίνει κάτι σε ουσιαστικό επίπεδο αυτή η οπισθοχώρηση; Όχι. Έχει, όμως, συμβολικό αντίκτυπο στο ηθικό μας. Είναι κάτι καθαρά σημειολογικό. Και η σημειολογία έχει τη σημασία της –το πιστεύω βαθιά. Σημειολογικό, άλλωστε, και το όνομα «σπιράλ» για την παράταξή μας -πολλαπλά σημειολογικό. Έχει τόσες εξηγήσεις αυτή η ονομασία. Και αποκτά και πρόσθετες στην πορεία. Ιδού κάποιες από τις ερμηνείες: συνεχές και ανοικτό σχήμα (εμείς πιστεύουμε και στη συνέχεια και στην ανοικτοσύνη), πολλοί διαδοχικοί κύκλοι (όλοι οι κύκλοι της κοινωνίας είναι απαραίτητοι και γίνονται χρήσιμοι, όταν ο ένας διαδέχεται τον άλλο), η μορφή του ανθρώπινου DNA («ο άνθρωπος είναι η απάντηση» όποια κι αν είναι η ερώτηση), το μέτρο της αισθητικής στη φύση και στα ανθρώπινα δημιουργήματα (η αισθητική και η ισορροπία σε όλα είναι ψηλά στην ατζέντα μας). Άφησα τελευταίο το σπιράλ ως όρο της σύγχρονης οικονομίας. Η οικονομία –όπως και η κοινωνία- αναπτύσσονται σπειροειδώς. Το έχουμε μελετήσει επαρκώς αυτό και μέσω του αντίστοιχου μοντέλου θέλουμε να συμβάλουμε, ως εγγυητές, σε μια ανοδική πορεία της πόλης. Θα πάρει χρόνο. Κι είναι από τους λόγους που το σπιράλ ήρθε για να μείνει. Δεν είναι πυροτέχνημα αυτός ο δημοτικός συνδυασμός, είναι μία συλλογικότητα με γερές βάσεις, εξ ου και η ίδρυση με Καταστατικό, ΑΦΜ, Όργανα και Διαδικασίες. Μας τιμά η σκέψη να γίνει εξαγώγιμη αυτή η λογική. Μακάρι να είναι. Για το καλό της διοίκησης των δήμων. Προβλέπω πως θα συμβεί. Θα το επιβάλει, φρονώ, η αναγκαιότητα στο προσεχές μέλλον. Αν μη τι άλλο, είναι η απάντηση στην ουσιαστική σημασία της λέξης «αυτο-διοίκηση». Ξέρετε ποιοι δημοτικοί σχηματισμοί αποφεύγουν τέτοιο τρόπο λειτουργίας; Αυτοί που ετερο-προσδιορίζονται. Από κόμματα, από μηχανισμούς, από συμφέροντα, από πρόσκαιρες συγκυρίες. Για όποιες ομάδες πολιτών αγαπούν γνήσια την πόλη τους και θέλουν να την υπηρετήσουν βάζοντας την προτεραιότητα, μακριά από ιδεολογικές συγκλίσεις, η συνταγή του σπιράλ είναι μονόδρομος. Και, ναι, τη συναντώ αυτήν την τάση και το ενδιαφέρον σε αρκετούς δήμους της χώρας που επισκέπτομαι, ακόμα –κι αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον- και από εν ενεργεία επιτυχημένους δημάρχους.

SL.: Και πριν αφήσουμε την Πάτρα για να μεταφερθούμε στην κεντρική πολιτική σκηνή, θα πρέπει να σας ρωτήσουμε για την … Πισπιρίγκου. Εντάξει μην τρομάζετε, δεν θα το εξειδικεύσουμε τόσο πολύ. Αλλά σαφώς θέλουμε την άποψή σας για το τι μπορεί να προσφέρει ένας Δήμος και οι κοινωνικές του υπηρεσίες προκειμένου να προλάβουμε ακραίες καταστάσεις σαν αυτές που έγιναν πρωτοσέλιδα τον τελευταίο καιρό. Ενδοοικογενειακή βία, γυναικοκτονίες, αυτοκτονίες, βασανισμοί παιδιών. Είναι τόσο «κλειστές οι πόρτες» ακόμη και στις μικρές κοινωνίες ή αδιαφορούμε όλοι μέχρι να συμβεί το κακό;

Οι πόρτες είναι κλειστές. Κι αυτό στα σπίτια μας είναι, εν πολλοίς, σωστό. Η φράση «τα εν οίκω, μη εν δήμω» διατυπώθηκε πολλές φορές από τα χείλη της μητέρας προς τα παιδικά αυτιά μου «τω καιρώ εκείνω», κατά τα χρόνια της αθωότητας. Και με έπεισε. Η αθωότητα παρήλθε, η κοινωνία σκοτείνιασε και έφτασε ο καιρός –ποιος να μου το ’λεγε;- που ασχολούμαι σοβαρά με τα «εν Δήμω» (με κεφαλαίο «Δ»). Εκεί, λοιπόν, οι πόρτες οφείλουν να είναι ανοικτές. Ορθάνοικτες. Και οι διαδικασίες επίσης. Και οι κοινωνικές δομές όλες και τα μάτια όσων έχουν θέση ευθύνης και αρμοδιότητες ή έστω μόνο ευαισθησίες. Η αδιαφορία –που, ναι, υπάρχει, θα συμφωνήσω- καταπολεμιέται με ευαισθητοποίηση, ενημέρωση, δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης, ενσυναίσθηση, ανάδειξη της αναγκαιότητας του διαλόγου, ενίσχυση των κοινωνικών δομών. Δεν είναι όλα αυτά ευθύνη ενός δήμου μόνο. Μία δημοτική αρχή που νοιάζεται για τους δημότες της, όμως, οφείλει να παίρνει πρωτοβουλίες. Και να υποστηρίζει όσους ασχολούνται με τον άνθρωπο και τα προβλήματα που θίξατε. Υπάρχουν παντού μεμονωμένοι πολίτες και συλλογικότητες που έχουν έγνοια, διάθεση, γνώση και εμπειρία. Ο Δήμος πρέπει να τους αξιοποιεί αυτούς τους πυρήνες. Το θέμα είναι να μην ερχόμαστε, ως επιμηθείς, να αντιμετωπίζουμε εκ των υστέρων όλη τη δυστυχία που προξενούν σε όσους μένουν όσα θλιβερά θίξατε. Στόχος μας πρέπει να είναι να τα προλαβαίνουμε όλα πριν ακόμα συμβούν. Αυτό απαιτεί υγιείς κοινωνίες. Και οι υγιείς κοινωνίες προϋποθέτουν παιδεία και εκπαίδευση, δομές και εθελοντισμό, πρόληψη και παρακολούθηση, συνέργεια της αυτοδιοίκησης με τις ομάδες πολιτών. Κυρίως προϋποθέτουν να λειτουργούν αρμονικά και τα «εν οίκω» και τα «εν δήμω» και τα «εν Δήμω».

SL.: Υγιείς κοινωνίες… Το αιτούμενο που θα μας φέρει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Πώς να μας προκύψουν άραγε με το παράδειγμα που μας έρχεται διαχρονικά από τις Κυβερνήσεις μας; Με το κομματικό συμφέρον υπεράνω όλων, με το βόλεμα των «δικών μας παιδιών» που όσο γιγαντώνει τον κρατικό μηχανισμό τόσο πιο αναποτελεσματικό τον κάνει, με συνεχή πειράματα στην παιδεία, με κράτος πελατειακό και εν τέλει εχθρικό προς τον πολίτη… Τι σκέφτεται για όλα αυτά ο Πέτρος Ψωμάς ως ενεργός πολίτης αλλά και ως πατέρας ενός παιδιού που θα μεγαλώσει σε ένα τέτοιο κράτος;

Προβληματίζομαι και ανησυχώ. Με κάθε μου ρόλο, διαφορετικά. Και σε κάθε περίπτωση, συνειδητοποιώ πως αντιπαλεύουν μέσα μου δύο τάσεις. Ως ενεργός πολίτης απογοητεύομαι, αποτιμώντας ως μάταιη κάθε προσπάθεια να αλλάξουν τα κακώς κείμενα που εντοπίσατε. Παράλληλα όμως χαίρομαι, τόσο στη σκέψη πως δεν εγκαταλείπω την προσπάθεια, όσο και γιατί η πορεία κρύβει μικρο-επιτυχίες που μπορεί να αφορούν τον μικρόκοσμο που μπορώ να επηρεάσω, αλλά με οπλίζουν με κουράγιο. Ως αυτοδιοικητικός λυπάμαι, γιατί το κράτος μας, πράγματι, δεν δημιουργεί το πλαίσιο εκείνο μέσα στο οποίο θα μπορούσαν να «ανθίσουν» οι σύγχρονοι δήμοι. Την ίδια στιγμή αναθαρρώ, βλέποντας επιτυχημένα παραδείγματα πόλεων που ξεχωρίζουν. Και αισιοδοξώ πως και η Πάτρα μας θα αποτελέσει κάποτε μία όαση -κι ας είναι έρημος το γύρω περιβάλλον, το εθνικό. Ως μεσήλικας πλέον οργίζομαι που είχαν τόσο δίκιο οι παλιοί που μας γαλούχησαν με την πεποίθηση πως ούτε εμείς θα τα καταφέρναμε. Ταυτόχρονα χαμογελώ, θεωρώντας πως όλα αυτά τα δύσκολα που πρόσφατα περάσαμε ως έθνος, δεν μπορεί, υποσυνείδητα, υποδόρια, σε βάθος χρόνου, κάπως θα μας βελτιώσουν. Τέλος, ως πατέρας, ανατρέφω μια Ελληνίδα, επιστρατεύοντας μια διπλής όψης ειλικρίνεια απέναντί της: Δεν της κρύβω τις βαθιές παθογένειες της χώρας και της εποχής, μα δεν κουράζομαι και να της θυμίζω τις νίκες αυτού του λαού και τις δυνατότητές του να προοδεύσει αν… Αυτό το «αν» είναι το απόλυτο ζητούμενο. Οι προϋποθέσεις που απαιτούνται για να αλλάξουμε προς το καλύτερο. Αυτό το «αν»! Δύο μόνο γράμματα που και δυο γενιές ολόκληρες μπορεί να μην αρκέσουν για να γραφεί. Μα αξίζει να το προσπαθείς. Συνοψίζοντας, η δικιά μου Ελλάδα είναι ό,τι ακριβώς έγραψε και τραγούδησε ο Νίκος Πορτοκάλογλου, στο ομώνυμο τραγούδι του: «το μέτρο και το πάθος», «ούτε σωστό, ούτε λάθος», «μια δροσερή λιακάδα».

Επιπλέον, έχω επιλέξει να πορεύομαι ως αισιόδοξος. Πιστεύοντας ακράδαντα μία απλοϊκή ρήση που κάποτε έπεσε στην αντίληψή μου, σύμφωνα με την οποία «ο αισιόδοξος και ο απαισιόδοξος κάνουν κι οι δύο λάθος εκτίμηση σε σχέση με την πραγματικότητα, μόνο που ο αισιόδοξος… περνάει καλά».

SL.: Ο αισιόδοξος Πέτρος Ψωμάς, λοιπόν, τι μελλοντικά σχέδια έχει; Άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα, πώς στοχεύει να επηρεάσει τον μικρόκοσμο του ώστε να τον κάνει καλύτερο, όπως ανέφερες προηγουμένως;

Η προσπάθεια είναι διαρκής. Και πολυεπίπεδη. Στην οικογένεια και στις παρέες, στην πολυκατοικία και στη γειτονιά, στις συλλογικότητες όπου μετέχω, στην τοπική μας κοινωνία, παντού. Μόνο που εδώ και τρία χρόνια υπάρχει στη ζωή μας και στην πόλη το Σπιράλ. Εκεί πλέον συγκεντρώνουμε όλη μας την ενέργεια και προσπάθεια. Έτσι κι αλλιώς –και νιώθω γι’ αυτό πολύ τυχερός και ευτυχής- όλοι οι κύκλοι των δραστηριοτήτων μου –κι άλλοι πολλοί, μαζί- έχουν συσπειρωθεί γύρω από αυτό το εγχείρημα. Στόχος να υπηρετηθεί η Πάτρα, η πόλη όπου κάποιοι γεννηθήκαμε και όπου όλοι επιλέξαμε να ζούμε. Η Πάτρα ήταν πόλη-αρχόντισσα μια φορά κι έναν καιρό, σε χρόνους όχι και τόσο περασμένους. Είναι αναντίρρητα πόλη-μητρόπολη λόγω θέσης, μεγέθους και ιστορίας. Είναι πύλη προς τη δύση, έχει δυνατούς αναπτυξιακούς πυλώνες (λιμάνι, Πανεπιστήμιο, Καρναβάλι κι όχι μόνο), έχει ασύλληπτες προοπτικές. Η ομάδα των ανθρώπων που συναποτελούν το σπιράλ έχουμε συνδιαμορφώσει ένα κοινό όραμα για το μέλλον της Πάτρας μας. Και αν αυτό το όραμα υπηρετηθεί σωστά και υλοποιηθεί σε βάθος χρόνου, θα συναθροιστούν μέσα του όλες οι ευχές και ελπίδες μου για τον τρόπο που θέλω να επηρεάσουμε την τοπική μας κοινωνία. Πρόκειται για μια ομαδική προσπάθεια που έχω την ευθύνη του συντονισμού της, πόστο εξίσου σημαντικό και ενδιαφέρον, όσο και όλα τα υπόλοιπα πόστα των υπολοίπων. Κυρίως πρόκειται για ομαδική δουλειά κι αυτό είναι πηγή διπλής χαράς: πρώτον γιατί έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει απ’ ό,τι οι μοναχικοί αγώνες, δεύτερον γιατί με γοητεύουν οι ομαδικές δουλειές και μου προσφέρουν μεγαλύτερη ικανοποίηση όταν πετυχαίνουν. Ακόμα κι όταν είναι ακόμα καθ’ οδόν. Και –για να μην ξεφύγω απ’ την ερώτηση- τον μικρόκοσμο της πόλης μας θα τον κάνουμε καλύτερο έτσι κι αυτό το σημερινό «καθ’ οδόν» φτάσει κάποτε στον προορισμό του. Είναι προσδιορισμένος με σαφήνεια ο προορισμός: μία Πάτρα σύγχρονη και ευρωπαϊκή, πράσινη, καθαρή και όμορφη, φιλική προς όλους με έμφαση στα παιδιά και τους ηλικιωμένους, τουριστική και φιλόξενη, εξωστρεφής και ανοικτή σε ιδέες, δημιουργική και αεικίνητη, μια πόλη να χαίρεσαι να τη ζεις, μια πόλη να επιλέγουν να την επισκέπτονται. Κι έχει και χρονοδιάγραμμα αυτό το όραμα: σε δυο δημοτικές θητείες και κάτι, από σήμερα. Με χρονιά-ορόσημο το 2028, όταν η νέα Πάτρα θα σβήνει τα 200 κεράκια της (απελευθερώθηκε από τους Οθωμανούς το 1828) και θα αρχίζει να πορεύεται στον τρίτο αιώνα της σύγχρονης ιστορίας της. Εγώ θα μπαίνω, ηλικιακά, σε φάση… δύσης, τότε, μα το όραμα θα έχει εκπληρωθεί έτσι κι η Πάτρα έχει αρχίσει ν’ ανατέλλει. Με την ελπίδα κάποτε -όχι πολύ αργότερα- να καταφέρει να μεσουρανεί ξανά.

Στις απαντήσεις αυτής της συνέντευξης μπορεί να βρήκατε μερικές απαντήσεις για το πώς μπορεί η καθημερινότητά μας να γίνει πιο φωτεινή. Στα βιβλία του Πέτρου Ψωμά  σίγουρα θα βρείτε περισσότερες. Η συνταγή του μοιάζει δύσκολη, αλλά είναι απλή: Ομαδική δουλειά, θετική προσέγγιση, αποφασιστική ταπεινότητα, προσοχή και γνώση.  Και την επόμενη φορά που θα υπερασπιστείτε  την πόλη των ανθρώπων και όχι των κομμάτων και κάποιοι σας πουν «αυτά δεν γίνονται», να τους πείτε πως κάποιοι πεισματάρηδες αιθεροβάμονες εκεί στην Πάτρα, το κάνουν ήδη.  

Για τη Συντακτική Ομάδα: Ευβούλη Δήμογλου, Σεραφείμ Μπαχράς, Αντώνης Μιχαηλίδης

 

Κλείνουμε σήμερα την πρώτη ενότητα της στήλης «ΠΡΟΣΩΠΑ ΦΩΤΕΙΝΑ» . Ευτυχείς και ευγνώμονες στην πρώτη επτάδα που μας έκανε την τιμή να ξεδιπλώσει τη σκέψη της απαντώντας στις ερωτήσεις μας. Μας δόθηκαν απαντήσεις που όλες μαζί και η καθεμιά ξεχωριστά μάς δείχνουν τι σημαίνει φωτεινότητα σκέψης. Από καθαρή σύμπτωση και ενώ η επιτυχία δεν ήταν προαπαιτούμενο για τη φωτεινότητα, τα πρώτα μας πρόσωπα ασκούν με επιτυχία τα επαγγελματικά τους καθήκοντα. Με τη γνώση και την υπευθυνότητα του επαγγελματία, με την ορμή και το πάθος του χομπίστα. Είμαστε σίγουροι πως στη συνέχεια θα γνωρίσουμε κι άλλους εκπροσώπους αυτής της τάσης. Η φωτεινότητα είναι …μεταδοτική.
Ανακεφαλαιώνοντας θα συνοψίσουμε εν συντομία και δεν θα αποφύγουμε τον πειρασμό μιας τελευταίας, ίσως αφελούς, ερώτησης. Αυτή η ερώτηση σε πολλούς από μας φέρνει στη μνήμη όμορφα γαλήνια απογεύματα, κάτω από την κληματαριά με καφέ και γλυκό κυδώνι, με τα παιδιά να σκαλίζουν τα χώματα, τα σκυλιά ήρεμα στα πόδια μας και τους μεγάλους να δίνουν λύση σε όλα με την κλασική εισαγωγή «αν ήμουνα πρωθυπουργός…» ή κουβέντες παθιασμένες στα καφενεία ή ακόμη και στο περιθώριο γλεντιών τρικούβερτων, όπου πάντα για κάποιους η πολιτική θα ήταν προτεραιότητα. Γιατί η πολιτική είναι πάντα προτεραιότητα, ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιούμε.

Αρχίσαμε με τον Γιάννη Κωνσταντινίδη, αναπληρωτή καθηγητή πολιτικής συμπεριφοράς στο Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας. Έναν άνθρωπο που μας αναλύει τις πολιτικές, αλλά μας δείχνει και τον δρόμο της ήπιας μετάβασης σε ριζοσπαστικές αλλαγές. Ο Γιάννης γράφει από πολιτικά άρθρα μέχρι βιβλία και τελευταίως ενδιαφέροντα διηγήματα. Σε ό,τι δικό του έχουμε διαβάσει πάντα στο φόντο υπάρχει κατανόηση και αποδοχή. Αν από αυτήν την συνέντευξη κρατούσαμε μόνο μία φράση θα ήταν αυτή που λέει πως για να αλλάξεις την κοινωνία πρέπει να την κατανοήσεις. Κι αν ήταν πρωθυπουργός; Σε έναν πρωθυπουργό θα ήθελα να βρω ταπεινότητα και διαλλακτικότητα. Οι ηγέτες δεν είναι για να κουνάνε το δάχτυλο ούτε για να μοιράζουν εύσημα. Είναι για να σκέφτονται και από τις δύο πλευρές. Είναι για να βρίσκουν τη μέση οδό, να την εξηγούν και να πείθουν. Προτεραιότητα λοιπόν θα ήταν το κυνήγι της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό μου.

Συνεχίσαμε με τον ριζοσπάστη φιλελεύθερο θεατράνθρωπο Ευδόκιμο Τσολακίδη. Ο ρόλος του να φωτίζει τέχνη, να φωτίζει ζωή και μέσα από το «Θέατρο των Αλλαγών» να βοηθάει κι άλλους να πράττουν παρομοίως. Να ταξιδεύει διαρκώς και μόνο με τα απολύτως απαραίτητα σε μια χειραποσκευή. Να απολαμβάνει το ίδιο το ψωμοτύρι σ' ένα παγκάκι της Κρακοβίας ή ένα δείπνο σε πολυτελές εστιατόριο στη Νέα Υόρκη. Αν ήταν πρωθυπουργός, θα δρομολογούσε την τροποποίηση του Συντάγματος για να διαχωριστεί πλήρως και ολοκληρωτικά ο ρόλος του Κράτους από την Εκκλησία. Στον Ευδόκιμο, που ποτέ δεν μάσησε τα λόγια του, αρέσουν τα ξεκαθαρίσματα. Και μην βιαστείτε να πείτε «μα αυτό είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα;», αν δεν αναλογιστείτε πόσα ξεκινούν από αυτό.

Στην τρίτη συνέντευξη φιλοξενήσαμε τον Νίκο Νυφούδη. Το απόλυτο πολιτικό ον, που επιβιώνει επιχειρώντας. Στο Λονδίνο και τη Θεσσαλονίκη. Που ασχολείται με τα κοινά από την εφηβεία του. Στην τοπική αυτοδιοίκηση, γιατί η «ζωή αλλάζει από τα μικρά» αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή, αν βρεθεί κόμμα αξιών που θα τον εμπνεύσει. Στον Νίκο, που ξέρει να κερδίζει αλλά που μας διδάσκει διά του παραδείγματος τη διαχείριση των λιγότερο καλών αποτελεσμάτων. Σας το έχουμε ξαναπεί, μάλλον δεν έχουμε γνωρίσει άλλον στην ηλικία του σε αέναη πορεία αναζήτησης του ρεαλιστικού ευκταίου. Αν ήταν πρωθυπουργός, το πρώτο νομοσχέδιο που θα έφερνε θα ήταν για την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας. Με προνόμια για νέα ζευγάρια ώστε να αποκτήσουν πάνω από 2 παιδιά, με επιδότηση για την εύρεση κατοικίας και φροντίδα στο μεγάλωμα των παιδιών. Με προστασία της μητέρας και του πατέρα, για να μπορούν να είναι ένα χρόνο μαζί με το παιδί. Γιατί η χώρα μας, αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγα χρόνια δεν θα έχει νιάτα.

Μια κραυγή για την παιδεία ήταν η τέταρτη στάση μας. Ένας φωτισμένος δάσκαλος και βραβευμένος εκπαιδευτικός, που έφτασε στην πολιτική από ανάγκη. Γιατί ο Δημήτρης Σακατζής δεν μπορεί άλλο να τους αφήνει να αποφασίζουν γι’ αυτόν χωρίς αυτόν. Είδε κι απόειδε πως το να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους απλοί πολίτες του μόχθου και της κοινής λογικής είναι μονόδρομος, αρκεί να είναι συνεχώς εκπαιδευόμενοι και οι ίδιοι. Να κλείσουν στο χρονοντούλαπο παρωπίδες και ιδεοληψίες, να θυσιάσουν μικροεγωισμούς και να συμπορευτούν στην οικοδόμηση κράτους δίκαιου και ευέλικτου μέλους μιας ανθρώπινης συνομόσπονδης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι θα έλυνε με έναν νόμο και ένα άρθρο; «Τίποτα… Άρα δεν θα με ψήφιζε κανένας. Άρα δεν θα γινόμουν πρωθυπουργός. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Μόνο στα μαγικά ραβδιά ορισμένων πολιτικών και των πολιτών που τους ψηφίζουν. Ίσως τελικά αυτό είναι το πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε»

Στάση 5η. Τη λες και … θεραπευτική. Ο ψυχολόγος Dr. Δημήτρης Φλαμούρης, που εγκατέλειψε τα μαθηματικά φανερά, αλλά συνεχίζει να τους αποδίδει φόρο τιμής εντάσσοντας τη λογική στην ψυχολογία. Σε ένα πρόσφατο άρθρο του μας αποδεικνύει πως οι παλιές μας πεποιθήσεις και αντιλήψεις λειτουργούν σαν βαρίδια που εμποδίζουν την πορεία μας προς τα μπρος.
Η ερώτηση που μου κάνετε με πηγαίνει χρόνια πίσω. Στην εποχή που έλεγα «Αν φέρω τον μπαμπά μου, θα σου πω εγώ...» ή «Αν ήμουν εγώ πρωθυπουργός, τότε…» Από εκείνη την ηλικία είχα ιδιαίτερη ευαισθησία για το περιβάλλον. Θυμάμαι πως μάλωνα τον πατέρα μου που έκαιγε κλαδιά και χόρτα στο σπίτι, γιατί παρήγε διοξείδιο του άνθρακα. Κάτι βγήκε βέβαια από αυτό, γιατί τώρα τα συγκεντρώνει όλα μαζί και αυτά αποσυντίθενται και παράγει φυσικό λίπασμα για τα φυτά. Aν ήταν να βγάλω ένα νόμο λοιπόν, θα έκανα υποχρεωτικό και σοβαρό μάθημα την πράσινη εκπαίδευση στα σχολεία και θα έβαζα πρόστιμα, αλλά κυρίως θα τα εφάρμοζα, σε όσους παραβαίνουν τους πράσινους νόμους. Θα αναδάσωνα αμέσως κάθε καμένη έκταση και θα εφάρμοζα καλύτερη και αυστηρότερη επιτήρηση σε παραβάσεις τέτοιου είδους νόμων. Μέχρι να γίνει κουλτούρα, χρειάζεται να γίνει συνήθεια.

Κι επιτέλους φτάσαμε σε… θηλυκή ομορφιά. Μορφής, ψυχής, μυαλού. Πώς αλλιώς μπορείς να υπηρετείς την καινοτομία, αν δεν είσαι ο ίδιος καινοτόμος; Όταν ξεκινήσαμε με την Dr. Γιάννα Τζανιδάκη, εστιάζαμε στο κύρος της. Στο ανάστημα, που ξεκινάει από εκεί που σταματάει το ύψος του ανθρώπου. Που σε τραβάει μαζί του ψηλά. Στην πορεία φυσικά συνειδητοποιήσαμε για άλλη μια φορά πως τίποτε δεν είναι τυχαίο. Μας χρειάστηκε δουλειά ακόμη και για να κατανοήσουμε τις απαντήσεις της. Δεν μπορέσαμε να τις αποδώσουμε με λιγότερα λόγια κι έτσι δεν πειράξαμε ούτε ένα «και» . Στην ερώτησή μας αν είχε τη δυνατότητα να λύσει κάτι «με έναν νόμο κι ένα άρθρο», μας έστειλε την ευαισθησία της με σχετικά λίγες κουβέντες: Με ένα νόμο και ένα άρθρο τίποτα και όλα λύνονται. Αν ήμουν πρωθυπουργός για μια μέρα, θα τους κάθιζα όλους κάτω στη Βουλή και θα τους έλεγα «μάγκες, το ξέρετε ότι ζούμε όλοι μαζί σ’ αυτήν τη χώρα; Το έχετε καταλάβει ότι ζούμε όλοι μαζί σε αυτόν τον πλανήτη ή νομίζετε ότι ο καθένας σας ζει με τους δικούς του ψηφοφόρους και υποστηρικτές και από εδώ πάν’ κι οι άλλοι;» Με ένα νόμο και ένα άρθρο θα ανάγκαζα τους βουλευτές της χώρας να ζήσουν ένα μήνα τον χρόνο σαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων στην Ελλάδα, χωρίς να μπορούν να κάνουν χρήση των γνωριμιών και των προνομίων τους. Να εργαστούν, να ζήσουν όπως οι πολίτες της χώρας. Όταν μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου, σκέφτεσαι πιο καθαρά!

Στην έβδομη συνέντευξη είχαμε απολαυστικό Στάθη Παχίδη. Τον άνθρωπο που μπορεί να σου πετάει πετριές αλήθειας κατάμουτρα και να τις νιώθεις σαν βαμβάκι. Είναι το χιούμορ του; Είναι η βαθιά καλλιέργεια; Είναι οι διαδρομές του οι ημερήσιες και οι νυχτερινές; Τι θα έκανε, αν ήταν πρωθυπουργός;
Ζητάτε μια μεγάλη φαντασιακή μετατόπιση: «Άχου και να ‘μουν πειρατής» έχω γράψει. Ρεσάλτα, Καραϊβική, γκαγκάν γκαγκάν, θησαυρούς και ξελογιάστρες φαντασιώθηκα. Τίποτα για το μέγαρο Μαξίμου. Άχου και να ‘μουν πρωθυπουργός, χμμμ….---δε λέει και σαν ρόλος και του λείπει και το μέτρο. Άσε που σε άπαντες τους τραγουδοποιούς οφείλει να μας είναι οδηγός για τα όποια dalaveries με την εξουσία η παρακαταθήκη του Μάρκου Βαμβακάρη, του Πατριάρχου όλων: «Όσοι γενούν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν, τους κυνηγάει ο λαός απ’ τα καλά που κάνουν».
Ποιον να σκεφτείς και ποιανού το κοστούμι να φαντασιωθείς ότι φοράς από όσες πρωθυπουργάρες σού έλαχαν στον σύντομο βίο σου; Και ποιοι και πόσοι απ’ αυτούς (τους τόσο τηλεοπτικά οικείους πια) είχαν τη δυνατότητα αλλά και τη θέληση να αγγίξουν επί τον τύπον των ήλων; Οι γραμμές του γηπέδου ήταν πάντα ασφυκτικά οριοθετημένες και όποιος πήγαινε ή έλεγε ότι πήγαινε να ξεφύγει, …. δεν ήταν πρωθυπουργός .
Θα προτιμήσω τη φυγή προς τα …πίσω και θ’ αφήσω το οφίτσιο για να κεντράρω στο πρόσωπο. Αν ήμουν πρωθυπουργός, θα προτιμούσα να είμαι ο Ιωάννης Καποδίστριας: δε θα πήγαινα για εκκλησιασμό στο Ναύπλιο, θα γλίτωνα από τους Μαυρομιχαλαίους και θα έστηνα το «μαγαζί» απ’ την αρχή, όπως θα ‘πρεπε. Μην αρχίσω να απαριθμώ τα κοινά μας «μυστικά», την Υγεία επί ράντζου, το «θα σας διορίσω» Δημόσιο, την Παιδεία που παράγει άγλωσσους και τόσα άλλα. Μ’ αυτά όλα, με τη γνώση 200 χρόνων, που ως φαντασιωθείς Καποδίστριας θα είχα, κάτι θα κατάφερνα.
Σε ένα όμως, θα αποτύγχανα, θα σήκωνα τα χέρια σίγουρα: Πώς θα μπορούσα να ξεριζώσω απ’ το κύτταρό μας εκείνο το αιώνιο σαράκι του διχασμού;

Πώς αλήθεια; Αυτό δεν θα το ξεριζώσει κανένας πρωθυπουργός. Αυτό είναι στο χέρι μας. Ίσως αν εστιάζαμε σε ό,τι μας ενώνει, θα κάναμε μια καλή αρχή. Η θάλασσα στο φόντο της φωτογραφίας μπήκε για να μας θυμίζει πως ο ήλιος και το φως φέρνουν τη διαφάνεια, δημιουργούν όμορφες αντανακλάσεις. Χωρίς αυτόν η θάλασσα είναι μουντή και σκοτεινή. Χρειαζόμαστε φως, χρειαζόμαστε φωτεινά πρόσωπα στη ζωή και στην πολιτική.
Η στήλη στη διάρκεια του καλοκαιριού θα διακόψει την περιοδικότητά της κάθε Κυριακή στις 12 και θα παρουσιάζει μόνο σποραδικά συνεντεύξεις. Θα επανέλθουμε στην κανονικότητά μας από φθινόπωρο.
Καλό, ειρηνικό, χαρούμενο καλοκαίρι.
Για τη συντακτική ομάδα
Ευβούλη Δήμογλου, Αντώνης Μιχαηλίδης,

 


Το social- lib είναι πολιτικό blog που υποστηρίζει τις αρχές του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Μία βασική αρχή μας είναι η πλήρης αποδοχή της διαφορετικότητας και καμία διάκριση λόγω χρώματος επιδερμίδας, καταγωγής, οικονομικής κατάστασης, θρησκευτικών πεποιθήσεων, προσανατολισμού φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, αναπηρίας. Έτσι δεν έχουν θέση οι ευχές για τη μεγαλύτερη γιορτή των Ορθοδόξων, αφού δεν υπήρξαν ανάλογες για άλλα δόγματα ή θρησκείες. Από την άλλη όμως αυτό το blog το υπηρετούν άνθρωποι που έχουν ανάγκη από το εορταστικό κλίμα, τη συμμετοχή στην παράδοση και την αισιοδοξία των ευχών. Προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε αυτόν τον περίεργο συνδυασμό αναγκών ζητήσαμε από τους καλεσμένους της στήλης και τα μέλη της Συντακτικής Ομάδας να απευθύνουν τις ευχές τους σαν πρόσωπα ή μάλλον σαν… φωτεινά πρόσωπα.

Θα ξεκινήσουμε με την εκ βάθους και… ύψους ανάλυση της συνήθειας των ευχών από τον πάντα απολαυστικό Στάθη Παχίδη:

Ωφφφφ δύσκολο πράγμα οι ευχές…
Έχουν μια υποχρεωτικότητα, για να μην ξεπέσεις στην αγένεια, μια δυσκολία να πείσεις ότι εννοείς αυτό που λες, ένα τάχα μου. Όμως το χειρότερο είναι ο πλεονασμός που οι περισσότερες κουβαλάνε και που--- μπααααμ--- βρίσκει στο δοξαπατρί την ανάγκη για ακριβολογία:
--«Καλή πρόοδο» ακούς από μικρός —λες και υπάρχει και κακή πρόοδος.
--«Βίον ανθόσπαρτον» θ' ακούσεις αργότερα και βγαίνεις στα καλντερίμια, ανά τας ρύμας και τας οδούς, με ξέπλεκες κοτσίδες να ψάχνεις άνθη και σπαρτά — όποια ή όποιος τα ηύρε να μας ειδοποιήσει.
-- Με τα χρόνια γίνεσαι σοφότερος, προβληματιζόμενος όταν ακούς «Καλή επιτυχία», διότι έχεις ανακαλύψει πια πως, ναι, υπάρχει και κακή επιτυχία.
--Αν πεις να εκτεθείς δημόσια με κανένα δίσκο ή με κανένα βιβλίο, ακούς εκείνο το «καλοτάξιδο», θαρρείς και πήρες φουσκωτό ή μηχανάκι.
--Τέτοιες μέρες, πασχαλινές και αναστάσιμες, το «Καλή Ανάσταση» σε βάζει σε σκέψεις: ποια Ανάσταση μπορεί να είναι κακή ή στραβά να πάει; Μόνο ισοϋψές σε οίηση βρίσκω το «Καλό Παράδεισο» και αδυνατώ να περιγράψω ακόμη Παράδεισο κακό.
Προτιμώ το αισιόδοξο «Πάντα τέτοια», διότι δείχνει συμφιλίωση με το παρελθοντικό δίδαγμα, αλλά και προϋποθέτει πως τα πεπραγμένα όμορφα πήγαν. Κι αν επιμένετε να μιλήσουμε ιστορικοπολιτικά, μέρα που είναι, εκείνο το μεταφανταρικό «Καλός Πολίτης» διατηρεί πάντα την αξία του.

Μας εγκαινίασε την στήλη και μάλλον το έκανε καλά αφού από συνέντευξη σε συνέντευξη έχουμε εντυπωσιακή άνοδο. Τώρα μας χαρίζει ζεστές φωτεινές ευχές, μια ζεστή καρδιά αλλά και ένα μυαλό εξόχως αναλυτικό.

Γιάννης Κωνσταντινίδης:
Να βρίσκουμε μέρες φωτεινές! Από αυτές που διώχνουν την καταχνιά, από αυτές που σβήνουν τις αμφιβολίες, από αυτές που κλείνουν τις ρωγμές. Και αν είναι να τις ψάξουμε, τώρα είναι η ευκαιρία μας, στις τελευταίες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας. Τότε που το μυαλό μας έμαθε ότι η καταχνιά, οι αμφιβολίες και οι ρωγμές χάνονται με έναν μαγικό τρόπο. Ας παρασυρθούμε στον μαγικό αυτόν τρόπο και ας κερδίσουμε τις δικές μας πραγματικές μέρες.

Συνεχίζουμε με μια λιτή αλλά «στρατευμένη» στους σκοπούς τού blog ευχή από τον Ευδόκιμο Τσολακίδη:

Εύχομαι Ανάσταση στα μυαλά μας, ώστε να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως το πιο δίκαιο και ευεργετικό για την κοινωνία πολιτικοκοινωνικοοικονομικό σύστημα είναι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός.

Το μήνυμα ενός φωτεινού Θεσσαλονικιού που δεν διστάζει να κατονομάσει ανθρώπινες ανάγκες και να αναφερθεί σε βασικές προτεραιότητες.

Νίκος Νυφούδης:
Το Αναστάσιμο μήνυμα να φωτίσει τις ψυχές μας. Η διετία της πανδημίας μάς στέρησε πολλά. Ανθρώπους, υγεία, επαφές. Είθε να τα αφήσουμε όλα πίσω και να ανταμώσουμε ξανά. Όπως παλιά. Το έχουμε ανάγκη.

Η τρυφερή μας, αγαπησιάρικη ευχή από τον Δημήτρη Σακατζή:
Εύχομαι τις μέρες αυτές να σμίξουμε ξανά με τους ανθρώπους μας. Μας έλειψε. Να γεμίσει με παρέες η μοναξιά, όπου και αν υπάρχει. Καλές γιορτές.

Η πολύτιμη ψυχο-λογική ευχή του Δημήτρη Φλαμούρη:
Εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους να σταματήσουν να εστιάζουν στη διαφορετικότητά τους και να αρχίσουν να εστιάζουν στην ομοιότητά τους με τους άλλους. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Όλοι διαφορετικοί. Όλοι ίδιοι. Όλοι φυσιολογικοί.

Μετά λόγου γνώσεως και κατευθείαν από την καρδιά οι συνειδητές ευχές της Γιάννας Τζανιδάκη:
Ευχές… δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να εύχεσαι. Μια κίνηση πνευματική που το μυαλό στέλνει θετική ενέργεια σε εκείνους που αγαπά. Και πιστεύω στο μυαλό και στη δύναμη. Εύχομαι λοιπόν με το μυαλό μου αλλά και με την καρδιά μου, ειρήνη και αγάπη. Όχι την ειρήνη, αυτήν τη σκέτη που απλά θέλουμε να υπάρχει αλλά δεν κάνουμε κάτι γι' αυτήν. Ούτε εκείνη που απλά επιβάλλεται όταν ο κατακτητής αποφασίσει. Την άλλη λέω, την αληθινή, εκείνη που πηγάζει από την κατανόηση και τον σεβασμό ανάμεσα στους ανθρώπους. Το ίδιο και για την αγάπη. Στην αγάπη που βγαίνει μέσα από την καρδιά αναφέρομαι. Εκείνη που σε εξυψώνει και σε ανασταίνει. Αυτήν την άνοιξη ας αδράξουμε την ευκαιρία που μας δίνει η αναγέννηση της φύσης, για να ξαναδούμε τη ζωή μας. Τους φίλους μας. Τη ζωή με άλλη προοπτική, εκείνη της ειρήνης και της αγάπης.

Ο Νίκος Κουτρέτσης μας το ξεκινάει ποιητικά για να καταλήξει ρεαλιστικά:
Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.
Αλλά, επειδή το χελιδόνι είναι ένα κι η άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.
Και γι’ αυτό εύχομαι σε όλα τα φωτεινά πρόσωπα ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ !

Ευγενικά μας προτρέπει ο Δημήτρης Μιχαηλίδης:
Μπορεί η Άνοιξη να είναι η εποχή που νιώθουμε πάλι παιδιά, όμως αυτή η άνοιξη μας βρήκε τους περισσότερους σκεπτικούς ή ίσως και θυμωμένους. Ας παραμερίσουμε όμως όλα αυτά που μας στενοχωρούν και ας σκεφτούμε ότι η άνοιξη είναι ο τρόπος του Θεού να μας πει: «πάμε άλλη μια φορά»

Δυνατή, ανθρωποκεντρική ευχή από τον Ιάκωβο Παλαιολόγο:
Πάσχα, γιορτή αγάπης, αλληλεγγύης και ελπίδας! Αισθήματα δυνατά, που μπορεί να κάνουν τον κόσμο καλύτερο για όλους μας, με προοπτική για το αύριο και πάντα με κέντρο τον άνθρωπο!!!

Σκεπτική η Κατερίνα Κοντοπίδου και ίσως λίγο θλιμμένη από τις κόντρα εικόνες (από τη μια τα κομβόι των εκδρομέων που τρέχουν σε χωριά και ραχούλες και από την άλλη τα καραβάνια των προσφύγων) μας εύχεται:
Εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους να μπορούν να ζουν μόνιμα στον τόπο που αγαπούν πιο πολύ, ώστε όλοι να μπορούμε να απολαμβάνουμε τον τόπο που αγαπάμε μαζί με εκείνους με τους οποίους μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη.


Ευβούλη Δήμογλου: λοιπόν συν-οικοδεσπότη, φίλτατε Αντώνη Μιχαηλίδη, την πατήσαμε… Οι προλαλήσαντες τα ευχήθηκαν όλα. Από το πάντα καλά και καλός πολίτης του Στάθη, μέχρι το «καθίστε στα αυγά σας» που υποβόσκει πίσω από την ευχή της Κατερίνας.
Λοιπόν νομίζω πως εκτός από την υγεία, που την ευχόμαστε πάντα όλοι, αλλά συνήθως τη θεωρούμε δεδομένη και δεν την υπερασπιζόμαστε παρά μόνο όταν απειληθεί, νομίζω πως θα εστιάσω στην Πίστη. Την Πίστη που εύχομαι να μη λειτουργεί διχαστικά για τους ανθρώπους, αλλά να τους ενώνει γερά με αγάπη και καλοσύνη.
Εσύ;
Αντώνης Μιχαηλίδης: Ξεκινήσαμε τις ευχές οι συντελεστές του ιστολογίου μας με ποίηση. Θα προσθέσω σε αυτό το κλίμα ότι η τέχνη θα σώσει τον κόσμο. Εύχομαι καμιά μέρα μας να μη φεύγει χωρίς μια μικρότερη ή μεγαλύτερη επαφή με την τέχνη. Και στις αντίξοες συνθήκες που γεννά ο τελευταίος μήνας νιώθω την ανάγκη να επισημάνω τη μέγιστη ευθύνη που οφείλουμε να αναλάβουμε: αλληλεγγύη στους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους αυτού του κόσμου. Τέχνη-σιωπή-αλληλεγγύη.

Κλείνοντας αυτήν την πιο χαρούμενη και αισιόδοξη πολυ-συνέντευξη, αφού ευχαριστήσουμε όλους όσοι δίνετε στη ζωή μας έμπνευση και κυρίως εσάς που αφιερώνετε χρόνο να μας διαβάζετε, ο Αντώνης, εγώ, οι αρθρογράφοι, οι τεχνικοί μας και η συντακτική ομάδα του social-lib σάς αφιερώνουμε τα «θέλω» μας, που είναι και «θέλω» των περισσότερων συμπολιτών μας:
Θέλουμε Ανάσταση κάθε καλού και κάθε δεξιότητας που κρατάμε κρυμμένα βαθιά και εγωιστικά μέσα μας. Ανάσταση κάθε ονείρου που έθαψε η αδιαφορία. Θέλουμε όχι απλώς να γίνεται αποδεκτή η διαφορετικότητα, αλλά να ανακαλύπτουμε την ομορφιά της. Θέλουμε τις μεταρρυθμίσεις που δολοφονήθηκαν άνανδρα από τον λαϊκισμό και την πελατοκρατία. Θέλουμε τα νιάτα του τόπου να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν Κράτος Δίκαιο και Δυνατό, μέλος μιας Ομόσπονδης Ανθρώπινης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

 

 

 

Γίνεται να είσαι άνθρωπος της νύχτας, να ζεις νύχτα, να δημιουργείς νύχτα και να εκπέμπεις φως; Ε, αν είσαι εκ Νικομηδείας και εκ Κωνσταντινουπόλεως και εξεπιτούτου Θεσσαλονικεύς, μια χαρά γίνεται. 
Στάθης Παχίδης. Σπούδασε νομικά (μάλλον για να κάνει τον δικηγόρο του διαβόλου) αλλά γεννάει μουσική. Συνεχώς και αδιαλείπτως. Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται τραγουδοποιός. Γράφει και παίζει μουσική, γράφει στίχους, οργανώνει μουσικά σχήματα, βγάζει στη σκηνή νέους μουσικούς, βγάζει ξανά στη σκηνή παλαιότερους παροπλισμένους  μουσικούς ή, αν μας βρει καμιά καραντίνα, γράφει γι’ αυτούς και τις ιστορίες τους. Με αγάπη, σεβασμό και τρυφερότητα, χωρίς να του ξεφεύγει η παραμικρή κουτσομπολίστικη διάθεση, μας χάρισε τους παιχνιδιάτορες ένα σπάνιο βιβλίο γεμάτο μόνο αλήθειες που ακούγονται παράδοξες. Από τα ιδρυτικά μέλη των «ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ» τότε που έδιναν άλλη πνοή στη σάτιρα εκεί στο Υψηλόν voltage. Δεν ήταν μόνο τα τραγούδια τους, δεν ήταν μόνο τα αστεία τους, δεν ήταν μόνο η χημεία που είχαν μεταξύ τους. Ήταν που έκαναν και τον θεατή να νιώθει μέλος της παράστασης. Σαν χθες θυμάμαι τον Ιεροκλή εκεί που έκανε τη γιαγιά, να ρίχνει πονηρό βλέμμα στην είσοδο και μέσα στη ροή του λόγου να ξεστομίζει κι ένα «καλώς την Ελένη» ή τον Κώστα ή τη Λήδα. Ανάλογα ποιος έμπαινε. Ναι οι παρέες της Θεσσαλονίκης γράφουν τη δική τους ιστορία και γεμίζουν τις ζωές μας φως, κυρίως όταν βαθαίνει  γύρω το σκοτάδι. Το σκοτάδι της μέρας.
 
SL.: Στάθη, δεν ξέρω αν το συνειδητοποίησες, αλλά δίνεις συνέντευξη σε ένα καθαρά πολιτικό blog. Η αλήθεια είναι πως φοβόμαστε να σου κάνουμε ερωτήσεις, γιατί εσύ σατιρίζεις τους πολιτικούς και τις… πολιτικές τους. Θα τις κάνουμε όμως στη συνέχεια. Για αρχή όμως θα θέλαμε να ακούσουμε τι βρήκες μέσα στη νύχτα που να έδωσε φως στη δική σου ζωή.    
-Υπάρχουν πολλών ειδών νύχτες κι ο καθένας διαλέγει ή φτιάχνει τη δική του. Περιηγήθηκα σχεδόν σε όλες (από μπουζούκια παλαιάς κοπής ως μπασίστας όπισθεν πεκινουά μέχρι περφόρμερ σε βελούδινα καθίσματα) αλλά ήμουν τυχερός (μπορείς να πεις κι εκλεκτικός, επίσης) . Έφτιαξα τη δική μου νύχτα, που είχε συναντήσεις, χιούμορ, δημιουργικότητα  αλλά κυρίως συνύπαρξη με ταλαντούχα πλάσματα και ξεχωριστές, ιδιαίτερες προσωπικότητες μακράν των αγοραίων απαιτήσεων. Επισημαίνω πάντα πως αυτό που μετρά εντέλει, είτε μέρα είτε νύχτα, είναι το από μέσα σωσίβιο, το πνευματικό έρμα και αυτό είναι που –άγιο είχαμε-- μας έσωσε, αν μας έσωσε.
SL.: Φωτισμένη απάντηση, ευχαριστούμε. Ας περάσουμε τώρα στο αιώνιο κόμπλεξ των Θεσσαλονικέων. Οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες της πόλης μας μετακόμισαν. Στην Αθήνα. Και στα καλλιτεχνικά λοιπόν Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα;
-Μην υποκύπτετε σε παλαιολιθικά διλήμματα ούτε καν σε διλήμματα, που συνήθως είναι από τριλήμματα και πάνω. Ναι. Υπάρχουν ομαδικά αθλήματα της Τέχνης που σου δίνεται η άνεση (και μόνον) να ευοδωθούν ευκολότερα στο λεκανοπέδιο αλλά με όλο αυτό το θαύμα της τεχνολογίας, που ζούμε ακόμη και εμείς οι άνθρωποι του προηγούμενου αιώνος, η συνομιλία πια είναι ανάμεσα στην Κάτω Τούμπα ή το Κουλέ Καφέ με τη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο ή το Λίβερπουλ —ένα κλικ δρόμος έγινε πια ο πλανήτης και θα συζητάμε ακόμη τι επωάζεται μόνον στου Ψυρρή ή στα Πετράλωνα; Το δικό μας έλλειμμα εξωστρέφειας και απεύθυνσης είναι το θέμα πάντα, όχι το παλαιολιθικό τάχα δίπολο..
SL.: Παλαιολιθικό μεν, υπαρκτό ακόμη δε. Μιλάμε για τη συμπρωτεύουσα με έναν ΟΑΣΘ και μόνο, ένα metro που σε λίγο θα είναι συνώνυμο με της Άρτας το γεφύρι, με τρεις δρόμους που κάθε λίγο κάποιος θα διαδηλώσει και θα τους κλείσει. Αλλά επειδή αυτό που εισπράττουμε είναι πάντα αυτό που μας αξίζει… Τι κάνουμε στραβά εμείς που την αγαπάμε και δεν την εγκαταλείπουμε αυτήν την πόλη; Τι μας κρατάει εδώ αλλά και τι πρέπει να αλλάξουμε εμείς για να αλλάξει και αυτή;
-Λέω πως είναι λάθος να εντοπίζεται στη Θεσσαλονίκη το όποιο πρόβλημα, κάπως ως θεσσαλονικιό «μπαγιάτικο» κουσούρι —ακόμη κι αν μιλάμε για το μετρό (ποιο;;;) το δικό μας. Το «έγκλημα», όποιο κι αν είναι, μας ανήκει, ως κοινό των Ελλήνων, ως κοινωνικό όλον με τα ελλείμματά μας και τους ναρκισσισμούς μας ως περιούσιους. Εμείς το διαπράξαμε, όχι βέβαια ως φυσικοί αυτουργοί  αλλά διότι το ανεχθήκαμε και κυρίως παραλείψαμε να δράσουμε: από την τρύπα του Κούβελα και τον ΟΑΣΘ Λειψίας μέχρι τις 15μελείς διαδηλώσεις. «Τοιούτοις τοιούτος αρχιερεύς εμπρέπει…» και κανείς δε δικαιούται να βγάζει την ουρά του απ’ έξω. Παλιά σοβαρότατη αγαμοθύτικη πρόταση εξάλλου διατύπωσε έγκαιρα και προ κρίσης το αίτημα όπως, προς σωτηρίαν της χώρας, αντικατασταθούν άπαντες οι Έλληνες από 11 εκατομμύρια Γιαπωνέζους.  
SL Ήρθαμε στο «ψητό» λοιπόν. Βγάζουμε την ουρά μας απέξω. Είτε πρόκειται για τα σκουπίδια της πόλης είτε πρόκειται για τα ουρλιαχτά από το γειτονικό διαμέρισμα. Αυτή η νοοτροπία του οχαδερφισμού βλέπεις να επεκτείνεται ή έχουμε και ελπιδοφόρα μηνύματα;
-Μετά την αναγωγή σε εκκλησιαστικά κείμενα παραπάνω, με βάζετε να θυμηθώ και τα λατινικά μου: homo homini lupus, λύκος ο άνθρωπος για τον άνθρωπο δηλαδή. Τόσος εγκλεισμός, τόσο αναγκαστικό «ενώπιος ενωπίω», τόση οικονομική επί έτη και έτη δυσκολία, τέτοια ΔΕΗ ήταν αρκετά ώστε ν’ ανοίξει το καπάκι της κατσαρόλας, που από χρόνια βράζει και να βγει ακόμη πιο απεχθές το πιο κρυμμένο μας πρόσωπο, αυτό που υποψιαζόμαστε ότι υπάρχει, από το έλλειμμα παιδείας κυρίως. Ε μετά πλάκωσαν τα νούμερα των ΜΜΕ και οι διχαστές των σόσιαλ και φτάσαμε στην ανακομιδή των τάμπλετς— βοήθειά μας. 
SL.:  Έλλειμμα παιδείας λοιπόν. Το βλέπεις κι εσύ, το βλέπουμε σε κάθε μας βήμα. Πού νομίζεις πως οφείλεται και πώς μπορεί να αλλάξει; 
-Δε γίνεται να βαυκαλιζόμαστε πως ανήκουμε στην ευρωπαϊκή τάχα μου ελίτ και ευημερία και να έχουμε αυτό το απωθητικό σχολείο, αυτήν τη μέση εκπαίδευση-φεστιβάλ εξοστρακισμού της κριτικής σκέψης, αυτό το λύκειο παπαγάλων και τις προκρούστειες πανελλαδικές. Πώς να παίξουν όλα αυτά τα παλαιικά απομεινάρια κόντρα στο Ίντερνετ; Άσε που 30 χρόνια πλαστικού της ιδιωτικής τηλεόρασης είχαν ήδη επαρκώς ρυπάνει κάθε βιότοπο. Η εμφάνιση των άγλωσσων και ά-λογων Ελληνόπαιδων οθονανθρώπων ήταν φυσικό επακόλουθο αλλά και βάρος ασήκωτο και, αν κάποιος έχει όραμα (τι λέξη κι αυτή!) για την επόμενη μέρα, ας μιλήσει για την παιδεία πειστικά με τα 5 πι: Πότε, πού, ποιος, πώς και πόσο;  
SL.: Δεν θυμάμαι ποτέ να ψηφίσαμε με κριτήριο τα προγράμματα των κομμάτων. Θα μου πεις ποια προγράμματα; Αυτά που την επομένη θα πεταχτούν στην καλύτερη περίπτωση στην ανακύκλωση; Μονίμως ψηφίζουμε τον έναν για να διώξουμε τον χειρότερο. Αλλά αφού μπαίνουμε και λίγο στα χωράφια μας, ας το πάρουμε από την αρχή. Ο καλλιτεχνικός χώρος κλείνει επ’ αριστερά. Έχουν νόημα ακόμη οι ταμπέλες αριστερά-δεξιά;
-Το ζήτημα είναι πώς νοηματοδοτείς τις λέξεις κάθε φορά κι όχι οι λέξεις από μόνες τους, άσε που μια αλήτισσα δοτική των καθαρευουσιάνων πάντα παραμόνευε και υπονόμευε: δεξιά ή αριστερά τω εισερχομένω ή τω εξερχομένω; Πιστεύω στη διαρκή επανεκκίνηση, σ’ αυτό το φρέσκο που πάντα στρίβει τη γωνία κάθε μέρα, άρα μου είναι δύσκολο να ετικετοποιήσω και να ετικετοποιηθώ με όρους παλιούς και φθαρμένους καθώς και με ιδεοληψίες τάχα στατιστικής, που εξυπηρετούν τους ετικετολάγνους. Πώς να κατατάξεις ιδεολογικά τον Σκαρίμπα ή τον Χατζιδάκι, με ποια εργαλεία και γιατί; Το τεχνολογικό θαύμα που ζούμε, η επικοινωνία και η επαφή ανά πάσα στιγμή με όλο τον πλανήτη, τα σόσιαλ, η τηλεργασία και άλλα τόσα πρωτόφαντα μπορούν να προσεγγισθούν με θεωρητικά εργαλεία του περασμένου αιώνα; Πέρα από γραμμές και ετικέτες, οι ιδεολογίες και οι φορείς τους πάντα στα μάτια μου ορίζονταν και νομιμοποιούνταν από ένα απλό αλλά βαθιά ανθρώπινο κριτήριο: αν κοίταζαν τον διπλανό, όποιος κι αν ήταν αυτός ή μόνο την πάρτη τους, τους ημέτερους. αν δηλαδή μπορούσαν να μπουν στα παπούτσια (συνήθως τρύπια) και του άλλου— και είμαι βέβαιος πως αυτή η οπτική είναι και η βαθύτατα πολιτική. 
SL.: Ποιος μπορεί να διαφωνήσει μ’ αυτό; Προσωπικά είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως και η καλημέρα μας είναι πολιτική πράξη. Αλλά ενώ περίμενα όλο και περισσότεροι απλοί πολίτες της δουλειάς κι όχι του κομματικού σωλήνα, να ασχοληθούν με τα κοινά, όχι μόνο δεν ασχολούνται ενεργά αλλά ούτε καν πάνε να ψηφίσουν. Έχεις άποψη σε αυτό; Είναι αδιαφορία, είναι απαξίωση, είναι κάτι άλλο;
-Φοβάμαι πως είναι κάτι βαθύτερο: έλλειμμα αγάπης για το κοινό μας σπίτι, αυτή τη θεσπέσια πολυποίκιλη παιδική χαρά-πατρίδα, που εκ γενετής μάς χαρίστηκε στις γεννημένες και στους γεννημένους εν Ελλάδι. Την αξία της, επειδή είναι στο μυαλό μας δεδομένη, δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε-- με τα καλά της και τα κακά της. Οκ, χίλια χάλια μπορώ να επικαλεστώ εύκολα κι εγώ και για τη χώρα και για την οργάνωσή της, αλλά δεν ξέρω τίποτα καλύτερο πουθενά στον κόσμο από το περιούσιο brand name μας, την απαράμιλλη εφεύρεσή μας: την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Για τους ολίγιστους αντιπροσώπους, ας αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί οι αντιπροσωπευόμενοι.
SL.: Ο νέος πόλεμος με όλη τη φρίκη του στη γειτονιά της Ευρώπης, τι άλλο φέρνει εκτός από ζόφο; Μας δείχνει ίσως κάποιο δρόμο μέσα από τον οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να μετεξελιχτεί σε κάτι άλλο;
-Το μέχρι σήμερα αποτύπωμα της ΕΕ στη συνείδηση των πολλών έχει γραφειοκρατία, γραβατωμένη δυσκαμψία και αργά αντανακλαστικά---ως Έλληνες τα πληρώσαμε με την κεφαλή μας παίζοντας τον ρόλο του κασίδη. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, στη μεγάλη εικόνα της ιστορίας, είναι νεοσσοί και ίσα που μπουσουλάνε. Μακάρι οι ιθύνοντες να αφουγκραστούν τη ζοφερή συγκυρία ως εφαλτήριο και η ΕΕ εκτός από μετρήσεις, αριθμούς, λεφτά και διαδικασίες, να προχωρήσει σε μια συνύπαρξη ενσυναίσθησης και σε εξειδικευμένη συστόχευση τόσων διαφορετικών κοινωνιών και παραδόσεων. Δεν είμαι αισιόδοξος ότι έχει κατανοηθεί επαρκώς από όλους μας το διακύβευμα της συγκυρίας.  
SL.: Πριν κάποια χρόνια εμφανίστηκε στην Ευρώπη σαν εναλλακτική πρόταση πολιτικής ένα κίνημα που κάτω από την ομπρέλα VOLT EUROPA συνασπίζει εθνικά κόμματα από πολλές χώρες με κοινό όραμα την ομόσπονδη, δίκαιη, υπερασπιστή λαών και δικαιωμάτων Ευρώπη. Κι ενώ ξεκίνησε από το τίποτε (χωρίς αρχηγό, χωρίς κεφάλαια, χωρίς χορηγούς) σήμερα εκπροσωπείται στην Ευρωβουλή και έχει παρουσία σε κοινοβούλια και Δήμους. Στην Ελλάδα του διπολισμού και του παλαιοκομματισμού θα έχει καμιά τύχη;
-Με μέντιουμ δεν μιλάτε ούτε και κληρονομικό χάρισμα διαθέτω αλλιώς θα σας είχα πει και τους αριθμούς του Λόττο. Ακούγεται ενδιαφέρουσα η απόπειρα του Volt Europa και δείχνει την ανάγκη μερίδας των ανθρώπων να ανακαλύψουν νέες μορφές συμμετοχής και πολιτικής παρέμβασης. Τα παραδοσιακά κόμματα έχουν το δήθεν πασπαρτού του μηχανισμού και κάνουν ότι δεν ακούν το τρίξιμο –στην Ελλάδα έχουμε και το «θα σε διορίσω». Ο θεσμός του κόμματος όμως θα υποστεί και άλλα πλήγματα πέραν των γνωστών τα επόμενα χρόνια με την τεχνολογική επέλαση —θα πατάς το κουμπί και θα βγαίνει η …λεπτεπίλεπτη ψήφος σου επί παντός όλο το 24ωρο και τότε να δούμε ποιος θα κάνει τον μπόγια στους κομματοκύνες. Το ζητούμενο πάντα θα παραμένει πώς εποπτεύεται και πώς ελέγχεται ο όποιος αντιπρόσωπος ειδικά τώρα που ο τύπος πνέει τα λοίσθια.
SL.: Και φτάσαμε στην τελευταία ερώτηση, που δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτήν που δικαιούται ο κάθε καλλιτέχνης: Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια, κύριε Παχίδη;
Στον καλλιτεχνικό χώρο μετά από δέκα χρόνια κρίσης και δύο πανδημίας (προσθέστε την κατάρρευση του συστήματος απόδοσης πνευματικών δικαιωμάτων στη μουσική με παράλληλο διχασμό των δημιουργών), ο «πυρηνικός όλεθρος έχει ήδη συμβεί και ζούμε «μεταπολεμικές» στιγμές μαζεύοντας κομμάτια και χτίζοντας επί των ερειπίων.
Η Τέχνη όμως πάντα νικά και οι λίγοι, που επιμένουν να εκδίδουν, προσπαθούν να ενώσουν τους κρίκους της αρχαίας τραγουδοποιητικής αλυσίδας μέσα στο τζαμπέ γιουτιουμπικό χάος. Τώρα που εξέλιπε και η παραμικρή υποψία οικονομικού οφέλους, μένει μόνο η κατάθεση. Ρρίχνεις το μπουκάλι στον ωκεανό ελπίζοντας.
Ε ναι, ετοίμασα νέο τραγούδι με τη γνωστή ομάδα συνεργατών (Δεσπ. Σκέντου, Γρ. Σημαδόπουλος, Τρ. Αλμπανούδης, Ηρ. Παχίδης, Μαν. Μπάσης) υπό την υψηλή εποπτεία του παραγωγού-πολυτέλεια για την πόλη- Γιώργου Πεντζίκη και με το φίλο Βασίλη Κομματά ψάχνουμε χώρο στην πόλη (κι ας μας κάνουν νάζια οι φορείς), για να γυρίσουμε ένα κλιπ αντάξιο της ηχογράφησης.
Κι αν τυχόν και επανέλθει η ρημάδα η κανονικότητα, ε όλο και θα έχουμε τη χαρά της συνάντησης με το κοινό που εύχομαι να ξεθαρρέψει.
Εδώ θα αποχαιρετίσουμε τον Στάθη Παχίδη. Τον άνθρωπο, τον καλλιτέχνη, τον δημιουργό που πολλές φορές μέσα από το τραγούδι ή τη σάτιρα ακόμη κι από τις αναρτήσεις του στα social media, μας έκανε να δούμε τα πράγματα αλλιώς. Να στροφάρουμε διαφορετικά. Αυτή η συνέντευξη μας χάρισε επιπλέον και πολύ γέλιο. Ε ναι, θα έρθει η ρημάδα η κανονικότητα και θα τον χαρούμε με τους «έναν κι έναν» συνεργάτες του πάνω στη σκηνή. Κι όταν γίνει με το καλό αυτό, όλη η συντακτική ομάδα του social-lib θα είναι εκεί γιατί ένα μερίδιο στο γέλιο και τη χαρά το δικαιούμαστε όλοι. Σ’ ευχαριστούμε πολύ, Στάθη, και ευχαριστούμε και την Έλια Πατάγου γι’ αυτήν την «πολύ Παχίδης» φωτογραφία που μας παραχώρησε. 
Για την συντακτική ομάδα
Ευβούλη Δήμογλου, Αντώνης Μιχαηλίδης
 

Καλεσμένη μας σήμερα η Dr. Γιάννα Τζανιδάκη. Μια γυναίκα με κύρος. Όχι το κύρος που σου δίνουν οι σπουδές, οι μεταπτυχιακοί τίτλοι, εκείνο το DR που δικαιούσαι να βάλεις πριν από το όνομά σου, οι θέσεις ευθύνης, τα προγράμματα που έφερες σε πέρας, η αναγνώριση και οι ανταμοιβές. Όχι, η κυρία διαθέτει πέραν αυτών εκείνο το άλλο κύρος.

Page 1 of 2

Έγραψαν Πρόσφατα

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Το Social.lib είναι ένας δικτυακός τόπος συζήτησης και ανάδειξης των καθημερινών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών ζητημάτων υπό το πρίσμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.