Τι είναι η Δύση μας; Μην είν’ οι κάμποι;
Μην είναι τ’ άπαρτα ψηλα βουνά;…
Δηλαδή τι ακριβώς σκέφτονται όλοι αυτοί οι, ευθέως και πλαγίως, Πουτινολάτρες;
Οι δικαιωματιστές που σέβονται τους αγιατολάδες και δεν καταδέχονται ν’ ασχοληθούν με “γυναικείες τρίχες”…”η μπούργκα είναι επιλογή” και τέτοια.
Ένα δίκιο τόχουν.
Γιατί εμείς οι “Δυτικοί” τις σταυροφορίες μας τις κάναμε.
Και τις μάγισσες μας τις κάψαμε.
Και Ινδιάνους εξαφανίσαμε.
Και στις αποικίες στρογγυλοκαθήσαμε.
Και καταληστέψαμε όσους λαούς μπορούσαμε κόβοντας χέρια, πόδια και κεφάλια.
Και δούλους κουβαλησαμε στα πέρατα της γης.
Και στο τέλος σκοτωθήκαμε και μεταξύ μας.
Ποιό τέλος δηλαδή, από την αρχή…
Και Βιετνάμ και Ιράκ και όλα αυτά.
Είναι κι αυτή η ρεβάνς γιά τις χίμαιρες που κυνηγήσαμε.
Γιατί η αποδοχή του λαθους είναι πιό δύσκολη από την δικαίωση.
Μόνο που αυτή η “καρδιά του σκότους” δεν είναι ούτε δυτικη ούτε ανατολική.
Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης.
Κι ασε τον Χριστό να λεει…
Τα διαβάσαμε στην Παλαιά Διαθήκη, στην Ιλιάδα, στον Θουκυδίδη.
Τα έκαναν κι οι Μογγόλοι κι οι Κινέζοι κι οι Αφρικάνοι και οι Αζδέκοι ( αυτοί να δεις…).
Τα έκαναν κι οι Τσάροι. Κι ο Ιβάν ο τρομερός κι ο Ιωσήφ ο τρομερότερος.
Και λατρεύτηκαν.
Κι οι επαναστάτες του Πολ Ποτ κι οι φασίστες του Φράνκο και του Βιντέλα.
Όλοι οι κατά καιρούς δυνατοί.
Αλλά μαζί με τον διαχρονκό, πανανθρώπινο κύκλο του αίματος, της πλεονεξίας, της αρπαγής, κάτι προχώρησε.
Όχι παντού.
Αλλά στη “Δύση”.
Που τόσο αγαπάμε να μισούμε.
Η Magna Carta, τα δικαιώματα του ανθρώπου, ο Διαφωτισμός, η ελευθερία της σκέψης και, στη συνέχεια, του λόγου.
Για κάθε Τομάς ντε Τορκεμάδα υπήρχε ένας Σπινόζα.
Γιά κάθε Λουδοβίκο ένας Βολταίρος.
Γιά κάθε Χίτλερ ένας Αϊνστάϊν και μια Χάνα Άρεντ.
Γιά κάθε Μουσολίνι ένας Βισκόντι.
Και γιά κάθε Παπαδόπουλο ένας Σεφέρης.
Κι έτσι, ματωμένοι, πληγωμένοι με σφαίρες, ενοχές, τύψεις, φτιάξαμε μιά κοινωνία πολιτών.
Όπου μπορούμε να σκεφτόμαστε, να μιλάμε, να ψηφίζουμε, να ερωτευόμαστε όποιον γουστάρουμε, νά είμαστε στρέητ, γκέυ, λεσβίες, να ντυνόμαστε τρελά, να παίζουμε μουσικές στο δρόμο, να μορφωνόμαστε.
Να διεκδικούμε, να απεργούμε, να διαδηλώνουμε ενάντια στον πόλεμο.
Να πλακωνόμαστε με τους μπάτσους, να μας αδικούν, να θυμώνουμε, αλλά να μην καταλήγουμε στα Γκουλάκ.
Και μέσα στην καρδιά του πολέμου του Βιετνάμ να ακούμε τον Hendrix να σπαράζει.
“Machine gun, tearin’ my body apart
Evil man make me kill you, evil man make you kill me…”
Αυτή είναι η ουσία της Δύσης.
Όχι η αυτοκρατορία του καλού.
Αλλά η μόνη κοινωνία που μπορούν οι ρομαντικοί να παλέψουν γι αυτό.
Και συνεχίζει, μετά από πολλά χρόνια, αυτό που πρωτοείπε ο Περικλής.
“Και όνομα μεν…Δημοκρατία κέκληται”.
Όπου “ευδαίμον το ελεύθερον”.
Ευτυχία είναι η ελευθερία.
Μόνο δεδομένα δεν είναι αυτά.
Γιατί η Δημοκρατία είναι δύναμη και αδυναμία ταυτόχρονα.
Μέσα από αυτήν ξεπηδούν οι Τραμπ κι οι Λεπέν κι οι δημαγωγοί.
Θυμηθείτε πόσο κοντά φτάσαμε να τα χάσουμε όλα το περιφημο ’15.
Ή ξεχάσαμε;
Όχι ρε Πούτιν, δεν κάνουμε πίσω.
Γιατί γιά εμάς σκοτώνονται οι Ουκρανοί.
Γιατί για εμάς κόβουν τα μαλλιά τους οι ηρωϊκές γυναίκες του Ιράν.
Για τα μήλα της Εσπερίας.
Το Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: 
