Είναι γνωστό ότι δεν ζούμε σε ιδανικό κόσμο. Οι κοινωνίες κατατρύχονται από μεγάλα συμφέροντα, οικονομικά, εθνικιστικά, ιδεολογικά και άλλα, που προσπαθούν να περιορίσουν τις ελευθερίες των ανθρώπων και να τις εκμεταλλευτούν ώστε να αποκομίσουν κέρδη. Υπάρχει επομένως μια συνεχής αντιπαράθεση μεταξύ τής οικονομικής ολιγαρχίας και της πολιτικά ασθενέστερης πλειοψηφίας, που βασιζόμενη σε θεσμούς και νόμους προσπαθεί να περιορίσει την απληστία και τη δυνατότητα εκμετάλλευσης από τις ποικίλες ολιγαρχίες. Σε κάποιους ανθρώπους η αγανάκτηση για τις ανισότητες και τις αδικίες της κοινωνικής ζωής, για τον αμοραλιστικό τρόπο εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ακόμα και για την αδιαφορία των ισχυρών της γης για τον μέσο ή τον ταπεινό άνθρωπο είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να οδηγήσει σε ένοπλη αντίσταση, στη βία της τρομοκρατίας. 

Στο υπόβαθρο της σκέψης όμως όσων διαμαρτύρονται για τις αδικίες και την εκμετάλλευση, ακόμα και αυτών που έχουν επιλέξει την τρομοκρατία ως αντίδραση, υπάρχει η αποδοχή ότι ο άνθρωπος είναι η κυρίαρχη αξία στη ζωή. Δεν είναι η κοινωνία μια άμορφη οντότητα που πλήττεται από τους άδικους ισχυρούς, είναι το κάθε πρόσωπο της κοινωνίας που ταλανίζεται. Ο πολιτικός αγωνιστής ή και ο τρομοκράτης προσπαθεί να αποδώσει δικαιοσύνη σε όλα τα μέλη της κοινωνίας.  Ο αγώνας αυτός έχει κύρος ως ιδανικό για το οποίο αξίζει να αγωνίζεται κανείς στον βαθμό που κάθε άνθρωπος, αδικούμενος ή μη, ηθικός ή ανήθικος, δίκαιος ή άδικος, συμφεροντολόγος ή αλτρουιστής,  έχει αξία. Αν η ανθρώπινη ύπαρξη δεν είχε αξία, αν δεν ήταν μια αυταξία από μόνη της, δεν θα είχε νόημα να αγωνιζόμαστε για τον άνθρωπο και συνεπώς για τη βελτίωση των  κοινωνιών του. 

Εδώ έγκειται το λογικό αδιέξοδο της τρομοκρατίας. Πώς είναι δυνατόν να καταλήγει κάποιος στην υπέρτατη δράση, δηλαδή στην αφαίρεση ζωής, όταν ακριβώς ταυτόχρονα ιεροποιεί την ίδια τη ζωή, την υψώνει στο ύψιστο βάθρο, και δεν διστάζει για να υπηρετήσει την απελευθέρωσή της να ρισκάρει τα πάντα, θυσιάζοντας την κανονικότητα του βίου του και εκτιθέμενος στον κίνδυνο της φυλάκισης; Πώς χωρίς ενοχές στο όνομα της αξίας του ανθρώπου και της ελευθερίας του απαξιώνει ανθρώπινες υπάρξεις;  Στα θεμέλια της τρομοκρατίας υπάρχει επομένως μια τεράστια λογική αντίφαση. 

Επιμύθιο για τον εγχώριο τρομοκράτη μας. Ένας ιδεολόγος αγωνιστής, ακόμα και αν βρίσκεται σε πλάνη περί της μεθόδου, διατηρεί αξιοπρέπεια και βρίσκεται πάντα στο ύψος των ιδανικών του. Παράδειγμα ο Μπόμπυ Σαντς στην Ιρλανδία που αγωνιζόταν για την απελευθέρωση του λαού του, έκανε απεργία πείνας και το καθεστώς της Θάτσερ τον άφησε να πεθάνει. Πέθανε διαμαρτυρόμενος για την καταπίεση του λαού του, όχι για το φτηνό αίτημα να αλλάξει φυλακή. Η διεκδίκηση από τον εγχώριο τρομοκράτη ενός τόσο ιδιοτελούς αιτήματος το μόνο που κάνει είναι να αποδεικνύει ότι στη χώρα μας ακόμα και η τρομοκρατία είναι τραγικά φαιδρή.