Ο Γαλλικός λαός θέλει πίσω τη χώρα του. Οι πολιτικοί του θα τον βοηθήσουν;

Εδώ και πολλά χρόνια ζούμε τη δικτατορία του «ορθού» - λέμε τώρα- πολιτικού λόγου. Μάλιστα αυτός ο «ορθός» - λέμε τώρα- πολιτικός λόγος έφθασε στο σημείο να στιγματίζει ακόμη και απλούς πολίτες, που δεν πίστευαν ότι όλοι πρέπει να ανοίξουμε τις αγκαλιές σε όλους, ακόμη και σε αυτούς που αποδεδειγμένα δεν μας πάνε... Στην Ελλάδα το ζήσαμε και το ζούμε ακόμη με το ΣΥΡΙΖΑ, τις αριστερές "παραφυάδες", αλλά και τη ΝΔ, που αποδεδειγμένα κι αυτή είναι στην κατηγορία κομμάτων "όπου φυσάνε επιπλέον ψήφοι".

Στη Γαλλία, φυσικά, τέτοιου τύπου συμπεριφορές ήταν στην πρώτη γραμμή, ακόμη και μετά την εκατόμβη νεκρών, που έχουν θρηνήσει λόγω του Ισλαμοφασισμού. Ο αποκεφαλισμός προ μερικών εβδομάδων ενός Γάλλου καθηγητή, που διακήρυττε την ελευθερία του τύπου μέσα από τις σχολικές αίθουσες, από έναν ισλαμοφασίστα Τσετσένο δεύτερης γενιάς μετανάστη, ο οποίος μάλιστα ταξίδεψε εκατοντάδες χιλιόμετρα για να τον δολοφονήσει, έβγαλε το λαό στους δρόμους δηλώνοντας ότι από τη μεριά δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση.

Φυσικά, οι πολιτικοί στη Γαλλία είδαν γρήγορα ότι το καπάκι είναι έτοιμο να φύγει από τη χύτρα και αμέσως άρχισαν να εφαρμόζουν διαδικασίες αποσυμπίεσης. Δηλαδή σταμάτησαν να ενεργούν δημόσια με βάση τις "ορθές" - λέμε τώρα- πρακτικές και να παίρνουν το μέρος του απλού πολίτη, που ταλαιπωρείται από όλους αυτούς, που του έχουν ανατρέψει την καθημερινότητά του προς το χειρότερο και επί μακρόν και χωρίς μάλιστα να φαίνεται στο ορατό μέλλον κάποια λύση. Κάλιο αργά παρά ποτέ, θα μου πείτε. Συμφωνώ.

Γάτα που λέτε ο Μακρόν, κι εχθές, ως νέος Charles de Gaulle κήρυξε την έναρξη του πολέμου κατά του ισλαμικού εξτρεμισμού από την κωμόπολη Μυρό. Μάλιστα, θέλοντας να δώσει κι ένα ιδεολογικό πλαίσιο, είπε ότι θα κινηθεί κατά του θρησκευτικού απομονωτισμού, που βασίζεται στις αποσχιστικές τάσεις, οι οποίες πια δείχνουν να συνιστούν σοβαρό πρόβλημα για τη γαλλική κοινωνία.

Στα πλαίσια του πολέμου που κήρυξε, σε κάποια κτήρια περιφερειών φωτίστηκαν τα επίμαχα σκίτσα του Μωάμεθ, ώστε να είναι σε κοινή θέα. Η κίνηση αυτή θέλει να δείξει στους ισλαμιστές που είναι στη χώρα, αλλά και στους ισλαμοφασίστες, ότι απέναντι τους είναι όλη η Γαλλία και κυρίως το επίσημο Γαλλικό κράτος.

Και πριν οι «δικαιωματιστές» και πάσης φύσεως εμφορούμενοι από τον «ορθό» -λέμε τώρα- πολιτικό λόγο ανακράξουν: «Μα η κίνηση αυτή προσβάλει τη θρησκεία του άλλου» να απαντήσω το εξής: Δεν είναι το ζητούμενο να προσβάλεις τη θρησκεία του άλλου. Φυσικά και υποστηρίζουμε την ανεξιθρησκεία και το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει σε όποιον Θεό θέλει.
Το θέμα όμως εδώ είναι ότι οι ισλαμιστές έφυγαν από τη χώρα τους (προφανώς ήταν δυσαρεστημένοι εκεί) και μετανάστευσαν σε μια δημοκρατική χριστιανική χώρα, όπου αντί να σέβονται τα ήθη της χώρας που τους φιλοξενεί, δολοφονούν τους Γάλλους, γιατί και καλά προσβάλουν τη θρησκεία τους! Ποιος τους ανάγκασε αυτούς τους Μουσουλμάνους που πιστεύουν στην ανωτερότητα του Ισλάμ και του Μωάμεθ να πάνε στη Γαλλία; Τους κάλεσαν οι Γάλλοι; Όχι φυσικά.

Σχεδόν όλοι αυτοί ταξίδεψαν με κίνδυνο της ζωής στις χώρες της Δύσης, γιατί προφανώς η ζωή στη δική τους χώρα θα ήταν ανυπόφορη. Στις θεοκρατικές χώρες τους καταπιέζονταν τόσο τα ανθρώπινα δικαιώματα τους και η ελευθερία έκφρασης ενώ και οι προοπτικές ευημερίας ήταν πολύ μικρές έως ανύπαρκτες. Η πολιτισμένη Δύση είχε υποχρέωση να δώσει μια λύση και αυτό προσπάθησε, με το να δεχτεί εκατομμύρια από αυτούς τους ταλαιπωρημένους στην πλειοψηφία τους ανθρώπους. Και την έπραξε στο μέγιστο βαθμό.
Όμως, αρκετοί από αυτούς, αφού πρώτα έφαγαν, συνήλθαν, βρήκαν μια στέγη, σε συνδυασμό με άκοπα επιδόματα (που παρεμπιπτόντως δεν βρήκαν οι δικοί μας παππούδες, όταν προ ογδόντα χρόνια μετανάστευαν στις ίδιες χώρες για να βρουν μια καλύτερη ζωή), αφού λοιπόν ορθοπόδησαν, ενώ θα έπρεπε να δείξουν ευγνωμοσύνη σε αυτούς που τους περιμάζεψαν, αντ’ αυτού, δαγκώνουν το χέρι που τους τάισε και προσπαθούν να μετατρέψουν με το έτσι θέλω την οικοδέσποινα-χώρα σε μια μουσουλμανική χώρα, όπως ήταν η δική τους, τρομοκρατώντας και δολοφονώντας το φιλελεύθερο λαό της, κατά τη λαϊκή ρήση «ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα».

Δεν τους είπε κανείς από τους Ευρωπαίους πολιτικούς πρώτης γραμμής, ότι αν ήθελαν να ζουν σε μια ισλαμική χώρα, τότε γιατί δεν έμεναν στην πατρίδα τους, που ήταν ισλαμικότατη; Γιατί πήγαν στην ξένη χώρα, στη Γαλλία, τη χώρα του φωτός, του πνευματικού φωτός και της ελευθερίας και θέλουν να την κάνουν να πάει στο σκοταδισμό; Αν θέλουν να αλλάξουν μία χώρα, ας διορθώσει ο καθένας τη δική του και ας αφήσει τους άλλους λαούς στην ησυχία τους, να ζήσουν όπως θέλουν! Άργησε η πολιτική ελίτ της Γαλλίας να καταλάβει αυτά τα απλά. Ας υποθέσουμε ότι δεν υπήρχε δόλος και απλά ήταν μικροί για τέτοιες καταστάσεις.

Δεν ξέρω αν ο πόλεμος που ξεκίνησε ο Μακρόν έπρεπε να ξεκινήσει με φωταγώγηση κάποιων σκίτσων, το μόνο που ξέρω είναι ότι όφειλε να τα είχε προβλέψει και όχι να κινείται μετά από δεκάδες νεκρούς, που έχει θρηνήσει η Γαλλία από τον ισλαμοφασισμό... Είμαι του να προλαμβάνεις στην πολιτική και όχι να ενεργείς με την πίεση των γεγονότων. ΦΥΣΙΚΑ θα συμφωνήσω, κάλιο αργά παρά ποτέ, που άρχισαν να ξυπνούν και να βλέπουν τον κίνδυνο. Οι πολιτισμοί, οι χώρες, οι πόλεις για να υπάρξουν και να αναπτυχθούν χρειάζονται πολίτες που να τις αγαπούν. Ας το έχει υπόψη αυτό η σημερινή ελληνική κυβέρνηση που δεν ασχολείται με το πρόβλημα παρά μόνο επικοινωνιακά. Η πραγματικότητα θα κτυπήσει το χρόνο δεν ξέρουμε.

Συγγραφή Άρθρου

ΣΤΕΛΙΟΣ ΟΡΦΑΝΑΚΗΣ