Οι άνθρωποι είμαστε σαν τα δέντρα. Φυλλοβόλα και αειθαλή. Αυτοί που ρίχνουν τα φύλλα και μένουν γυμνοί αλλάζουν όλα από την αρχή, διαφορετικά, διαφορετικοί. Και αυτοί που αλλάζουν φύλλα και κλαδιά με τον χρόνο αλλάζουν μένοντας πιστοί στα πιστεύω τους, ανανεώνονται μέσα από τις ιδέες τους.
Τα κόμματα ξεκινούν να αλλάξουν τον κόσμο, γεμίζουν ριζοσπάστες που βλέπουν την ανάγκη του νέου να γκρεμίσει από το παλαιό ό,τι πρέπει να γκρεμιστεί για να αναπνεύσει το νέο. Στην αρχή. Μετά τα κόμματα γίνονται επιχειρήσεις. ''Θα σε διορίσουμε, θα το περάσουμε, θα δώσουμε άδεια, θα κλείσουμε τα μάτια, θα βρούμε ένα παραθυράκι, η κοινωνία δεν είναι έτοιμη, αυτό μπορεί να περιμένει.....'' Επιχειρήσεις. Κόμματα που τα κάνουν όλα ''σωστά'', δεν κάνουν λάθη ''ποτέ''. Γι’ αυτό έχουμε κολλήσει στην ακινησία και την κρίση για χρόνια. Μηχανισμοί γραφειοκρατίας και ανακυκλοφορίας των ίδιων λαθών. Αλλάζουν μόνο τα πρόσωπα. Μεταρρυθμίσεις κάνουν μόνο λίγοι πεισματάρηδες και τολμηροί που δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος.
Οι άνθρωποι είμαστε σαν τα δέντρα. Τα κόμματα είναι δέντρα. Φυτεύουμε αειθαλή δέντρα προς τον βορρά και φυλλοβόλα προς τον νότο. Τα φυλλοβόλα αφήνουν τον ήλιο να περάσει τον χειμώνα. Τα αειθαλή κόβουν τους ψυχρούς αέρηδες. Τα κόμματα είναι πρόσωπα,. Οι πολίτες. Εμείς πιστεύουμε ότι οι πολιτικοί πρέπει να αλλάζουν, η πολιτική να μένει σταθερή. Γιατί οι πολίτες είναι οι πολιτικοί, και η πολιτική λειτουργεί για τους πολίτες. Όχι για τους επαγγελματίες της πολιτικής. Η συμμετοχή των πολιτών θα αλλάξει την πολιτική. Μόνο έτσι. Εμείς θα το πάμε μέχρι εκεί που μπορούμε. Μέχρι να δώσουμε τη σκυτάλη στους επόμενους που θα πάνε πιο μπροστά από εμάς. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, μόνο μπροστά. Πάρε την σκυτάλη.
Κάθε κόμμα, όταν γεννιέται, θέλει να πιάσει τον σφυγμό της κοινωνίας, μετά καταλήγει ένας τροχός αυτοσυντήρησής του, μια αλυσίδα λαθών επανάληψης μοτίβων χωρίς φωνή, χωρίς νόημα. Από την αλλαγή των πολιτών, στην αλλαγή τους κόμματος. Έχω, έχεις, έχουμε βαρεθεί από προσπάθειες που μένουν στη μέση, από αποχαιρετισμούς ''ο σπόρος που ρίξαμε θα πιάσει''. Ας γίνουμε αυτό. Ας γίνουμε ο σπόρος που έπεσε και έπιασε. Αυτή είναι η προσπάθεια. Να προσπαθείς να μεγαλώσεις, να αποφύγεις το τσαλαπάτημα, να ξεχωρίσεις και να γίνεις ένα πολύχρωμο δέντρο. Πράσινο, νεανικό, ώριμο, καρποφόρο, σκιερό, ατσάκιστο, γερό, πολύχρωμο, θηλυκό αρσενικό και κάτι άλλο διαφορετικό, όλοι ίσοι όλοι διαφορετικοί, με φύλλα, χωρίς φύλα, χωρίς φυλές, με προτάσεις, συλλογικό, με πολλά κλαδιά.
Δεν έχει κάτι το γοητευτικό να είσαι μέλος σε ένα κόμμα. Έχει; Χρειάζεται να μπεις και να συμμετέχεις από μέσα. Τίποτα δεν γίνεται απέξω. Μόνο η συμμετοχή αλλάζει τον κόσμο. Ο μόνος τρόπος να φύγουμε μπροστά με κοινό βηματισμό με δίκαιο, ωφέλιμο φορτίο για όλους είναι οι προτάσεις. Όλοι όσοι βαρεθήκαμε να διαβάζουμε και να ακούμε τα ίδια παραμύθια ας προτείνουμε. Το ζητούμενο είναι οι προτάσεις. Κοστολογημένες, μετρημένες, εφαρμόσιμες, απλές, σύντομες, γενναίες και ρηξικέλευθες.
Δεν ξέρω αν στην πολιτική μας κίνηση είμαστε οι κατάλληλοι ούτε αν θα τα καταφέρουμε. Δεν μπορούμε να περιμένουμε αν κάποιος- κάποια ίσως κάποτε μπορεί, να φτιάξει μια πολιτική κίνηση, να δώσει μια εναλλακτική πρόταση στους πολίτες. Εμείς είμαστε οι πολίτες. Και θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα τολμήσουμε να γίνουμε πολιτικοί, αν αντέχουμε να γίνουμε πολιτικοί. Μόνο έτσι θα ξέρουμε αν ο σπόρος που ρίξαμε έπιασε. Γιατί αυτή η κοινή μας προσπάθεια είναι ο σπόρος. Το δέντρο. Μπορεί να μην αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά θα συνεχίσουμε να ανοίγουμε την πόρτα να φτάσει το φως σε κάθε ακμή της ζωής.
Ο Γιώργος Δημακόπουλος είναι Πτ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός