Άλλο κομμουνιστής άλλο αριστερός, ας μη τα συγχέουμε.
Ο κομμουνιστής επιδιώκει την καταστροφή της χώρας. Επειδή πιστεύει σε ένα διαφορετικό κοινωνικοπολιτικοοικονομικό μοντέλο, θέλει να αποδείξει ότι ο καπιταλισμός είναι βλαβερός και η μόνη λύση είναι ο κομμουνισμός. Η γραμμή που παίρνουν όλοι οι κομμουνιστές από το κόμμα τους είναι: Γκρεμίστε ό,τι έχει μείνει όρθιο. Γι’ αυτό θα τους δείτε να υπονομεύουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης. Ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του ΚΚΕ μού είχε πει κάποτε "Δεν υπάρχει τίποτα καλό στον καπιταλισμό". "Τίποτα;" απόρησα, "ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ" μου είπε ορθά κοφτά και τελείωσε εκεί η συζήτηση.
Ο αριστερός δέχεται τον καπιταλισμό ως κοινωνικοπολιτικοοικονομικό μοντέλο και πιστεύει στα βασικά χαρακτηριστικά του, που είναι η ατομική ιδιοκτησία και επιχειρηματικότητα. Ζητάει όμως δικαιότερη κατανομή του πλούτου με περισσότερες παροχές στους εργαζομένους. Δεν θέλει να καταστρέψει και να εξαφανίσει τον καπιταλισμό, θέλει να τον κάνει πιο δίκαιο κοινωνικά.
Ο δεξιός δέχεται φυσικά τον καπιταλισμό για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω, αλλά είναι φειδωλός στις παροχές, όχι βέβαια επειδή είναι κακός άνθρωπος, αλλά επειδή πιστεύει ότι έτσι ενισχύεται η επιχειρηματικότητα και δυναμώνει η οικονομία.
Ο αριστερός δηλαδή πιέζει για παροχές στους εργαζόμενους, ενώ ο δεξιός πιέζει για επενδύσεις. Έχεις ένα μαγαζί. Ο αριστερός θα σου πει: "Πας καλά, δώσε αύξηση στους εργαζόμενους". Ο δεξιός θα σου πει: "Πας καλά, άνοιξε κι άλλο μαγαζί, ώστε να προσλάβεις νέο προσωπικό". Γι’ αυτό η ανεργία είναι συνήθως χαμηλότερη στα δεξιά καθεστώτα στα οποία επίσης συνήθως οι δείκτες της οικονομίας πάνε μια χαρά. Ο λαός, όμως, οι εργαζόμενοι, τα βγάζουν δύσκολα πέρα.
Στην Ελλάδα δυστυχώς τόσο οι αριστεροί όσο και οι δεξιοί, εκτός από τις διαφορετικές αντιλήψεις τους στα οικονομικά, κουβαλάνε ένα στίγμα από αμαρτίες του παρελθόντος, που τους κάνει να έχουν μεγάλη προκατάληψη ο ένας για τον άλλον.
Η ιστορία μέχρι στιγμής έχει αποδείξει ότι ο κομμουνισμός ήταν καταστροφικός για τις κοινωνίες στις οποίες αναπτύχθηκε για σχεδόν 70 χρόνια, με αποτέλεσμα ελάχιστες χώρες να έχουν απομείνει παγκοσμίως με ένα τέτοιο ανελεύθερο ολοκληρωτικό καθεστώς.
Όσο για τους άλλους δυο, τους αριστερούς και τους δεξιούς δηλαδή, έχουμε παραδείγματα διακυβέρνησης τόσο με τους μεν όσο και με τους δε στα οποία οι λαοί ευημερούν, οπότε δεν μπορώ να πω με σαφήνεια τι απ’ τα δυο είναι προτιμότερο κατά τη γνώμη μου.
Στη Σκανδιναβία, δεκαετίες τώρα, ένα σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο κατέστησε τις χώρες εκείνες πρότυπο ευημερίας (αν και έχει κλονιστεί αρκετά το μοντέλο αυτό τα τελευταία χρόνια και οι χώρες αυτές αναγκάστηκαν να κάνουν πιο φιλελεύθερη στροφή). Στον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία οι κάτοικοι ευημερούν σε φιλελεύθερα καθεστώτα.
Εγώ πιστεύω στον κοινωνικό φιλελευθερισμό, γι’ αυτό τοποθετώ τον εαυτό μου κάπου στο κέντρο με μια κλίση προς τ’ αριστερά. Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός πιστεύει στις αξίες του φιλελευθερισμού (αποτελεσματικό κράτος, κυρίως μόνο στον στρατό, την αστυνομία, τη δικαιοσύνη και εν μέρει στην υγεία και την παιδεία, ελεύθερη οικονομία κλπ.) και ταυτοχρόνως προστατεύει τα δικαιώματα των εργαζομένων και παρέχει υψηλή φροντίδα στους αδυνάμους.
Δυστυχώς στην Ελλάδα ο φιλελευθερισμός, με ευθύνη των φιλελεύθερων που είναι σνομπ, αποτελεί κόκκινο πανί. Είναι όμως πασιφανές ότι ο φιλελευθερισμός είναι μονόδρομος. Φιλελεύθερη πολιτική άλλωστε ακολουθούν όλα τα κόμματα όταν κυβερνούν σε όλον τον κόσμο, διότι δεν γίνεται αλλιώς, αν θέλουν να τονώσουν τους δείκτες της οικονομίας και να φέρουν ευημερία στον λαό. Στην Ελλάδα δυστυχώς αυτό συμβαίνει σπάνια.
Το Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: 
