Pin It
Πριν λίγες ημέρες συμπληρώσαμε αισίως δεκαετία από την είσοδο της Ελλάδας στα «επαχθή, απεχθή και επονείδιστα», που θα’ λεγε μια ψυχή, μνημόνια και την οικονομική κρίση που ακολούθησε. Και τι δε ζήσαμε όλο εκείνο το χρονικό διάστημα… Μαγαζιά έκλεισαν, επιχειρήσεις χρεοκόπησαν, η ελληνική κοινωνία κατακλύστηκε από χιλιάδες ανέργους και μεγάλο κομμάτι των κατοίκων αυτής της χώρας έφτασε στο σημείο να υπολογίζει και το τελευταίο σεντ για να δει αν θα βγάλει το μήνα.
Παράλληλα, ζήσαμε μια πρωτοφανή έξαρση βίας με ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές αλλά και τη στυγνή δολοφονία των τριών υπαλλήλων της Marfin καθώς και έναν καταιγισμό ψεμάτων και λαϊκισμού, αρχικά από τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά (και όλων των υπολοίπων πλην Ντόρας) και εν συνεχεία (και κυρίως) από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας πραγματοποίησε ταπεινωμένος τη θρυλική kolotoumba και παρά το αχρείαστο μνημόνιο που μας φόρτωσε, η οικονομία άρχισε (πολύ) σιγά σιγά να παίρνει τα πάνω της- παρά τις συνεχείς αστοχίες τόσο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όσο και της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη που ακολούθησε του 2019. Σήμερα το μέλλον της χώρας παρουσιάζεται εξαιρετικά δυσοίωνο. Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνο η πανδημία του κορωνοϊού. Βασικά, αν εξαιρέσεις την εξαφάνιση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας είναι ίσως χειρότερο από ποτέ (μιλάμε πάντα για καιρούς δημοκρατίας).
Έχουμε μια Νέα Δημοκρατία που εμφανίζεται ως ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού. Οι δημοσκοπήσεις τής δίνουν ποσοστά ανάμεσα σε 40 και 45%- συχνά double score από τον δεύτερο και καταϊδρωμένο ΣΥΡΙΖΑ.
Πώς ήταν η διακυβέρνηση της χώρας μέχρι τώρα από τον Κυριάκο και την παρέα του; Σίγουρα οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως το πρώτο κύμα του κορωνοϊού αντιμετωπίστηκε με μεγάλη επιτυχία. Τα κρούσματα ήταν ελάχιστα, ενώ γενικά ο κρατικός μηχανισμός δούλεψε άψογα. Βέβαια, το λοκντάουν έγινε άρπα κόλλα χωρίς το παραμικρό σχέδιο για την αυριανή (οικονομική) μέρα. Επίσης, εδώ και καιρό όλα τα μέτρα προστασίας έχουν καταστρατηγηθεί με τα σύνορα να είναι πλέον ορθάνοιχτα μπας και σωθεί κάτι στην οικονομία. Ζούμε ωστόσο στο παρόν. Και μέχρι τώρα οι αριθμοί δικαιώνουν απόλυτα την κυβέρνηση.
Νωρίτερα είχαμε την κρίση στον Έβρο. Εκεί, και παρά την ηρωική προσπάθεια των ΜΜΕ να παρουσιάσουν την κατάσταση ως μια στρατιωτική εισβολή, παρομοιάζοντας κάποιες εκατοντάδες ρακένδυτους που πετούσαν κοτρώνες ως τις νέες ορδές του Δράμαλη και του Ιμπραήμ και μιλώντας για ένα νέο Αλβανικό Έπος (μάλλον Θρακιώτικο Έπος τούτη τη φορά), η πραγματικότητα είναι πως η κυβέρνηση απλώς έπραξε το αυτονόητο: Ζήτησε τη βοήθεια της Ευρώπης και έκλεισε τα σύνορα. Όποιος και να ήταν στα πράγματα -δεν πα’ να ‘ταν ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι No Borders;- πάνω κάτω το ίδιο θα έκαναν. By the way, όταν το 2015, ο Τσίπρας επιχείρησε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο να εκβιάσει τους Ευρωπαίους αμφιβάλλω αν στη Βόρεια Μακεδονία θεώρησαν πως η χώρα τους δέχεται εισβολή ούτε θυμάμαι κανέναν να δίνει συγχαρητήρια στον Ζόραν Ζάεφ, επειδή κλείνοντας τα σύνορα στην Ειδομένη έσωσε τη χώρα του και την Ευρώπη από τον ισλαμικό κίνδυνο (sic). Να προσθέσουμε σε όλα αυτά τις σοβαρότατες καταγγελίες (που κατέληξαν σε σχετική επερώτηση 102 ευρωβουλευτών- κάτι που αποσιωπήθηκε από τα μίντια) για τη δολοφονία από ελληνικά πυρά τουλάχιστον ενός μετανάστη.
Για την οικονομία της συζήτησης, κάνουμε τα στραβά μάτια και προσχωρούμε. Τι άλλο μένει από τη διακυβέρνηση της χώρας από τον «φιλελεύθερο» Κυριάκο Μητσοτάκη και τη «μεταρρυθμιστική» ομάδα του;
Με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις (όπως ο κάποτε «σύντροφος» στο ΠΑΣΟΚ, Κυριάκος Πιερρακάκης) έχουμε μια απλή αναπαραγωγή όλων ανεξαιρέτως των παθογενειών που οδήγησαν την Ελλάδα στην κρίση και τα μνημόνια αλλά και μια φυσική συνέχεια σε πολλά από τα κακώς κείμενα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κρατικισμός μέχρι τελικής πτώσεως, αναξιοκρατία στο έπακρο με διορισμούς αμόρφωτων ημετέρων αλλά και διαδικτυακών κολάκων, δυσώδης οσμή σκανδάλων στο Ελληνικό καθώς και σε περιπτώσεις «Σκόιλ Ελικικού», εκκωφαντική αποφυγή μεταρρυθμίσεων (εκτός από κάτι ψιλολοϊδια που έγιναν αναγκαστικά λόγω κορωνοϊού). Μια κυβέρνηση που μοιράζει επιδόματα σε αντάλλαγμα μελλοντικών ψήφων . Μια κυβέρνηση που έχει επιμελώς εξαφανίσει από τον χάρτη την έννοια «Αξιολόγηση». Το Μεταναστευτικό διογκώνεται με τους μετανάστες να μεταφέρονται από δω κι από κει και μετά πάλι πίσω ανάλογα με τις ορέξεις διάφορων βλαχοδημάρχων, η Εκκλησία λύνει και δένει, η Παιδεία επιστρέφει στις εποχές της ποδιάς ενώ στον αθλητισμό αλλάζουν νόμοι σε μια νύχτα από τον φόβο πολιτικού κόστους. 
Όλα αυτά, πασπαλισμένα με μια ακροδεξιά φρασεολογία πρωτοκλασάτων στελεχών και με φόντο έναν δήμαρχο που αντιμετωπίζει την πρωτεύουσα σαν μια πολη από Lego που του έκανε δώρο ο θείος του.
Από τον Ιούλιο του 2019 και μετά όμως ζούμε και κάποιες πρωτόγνωρες καταστάσεις. Για πρώτη φορά ας πούμε  από την εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης το 1989 συναντήσαμε ένα τέτοιο κυβερνητικό μονοπώλιο στα ΜΜΕ. Ναι. Μονοπώλιο. Πως ήταν κάποτε τα σπίρτα; Όλα ανεξαιρέτως τα ιδιωτικά κανάλια,  όλες οι εφημερίδες και τα site που δεν ανήκουν στην αντιπολίτευση αναπαράγουν 24/7 τις θέσεις της κυβέρνησης. Όποιος διαφωνεί φιμώνεται, εξαφανίζεται και αντιμετωπίζεται ως «ψεκασμένος». Ακόμα και ολόκληρες ειδήσεις αποσιωπούνται ή περνούν στα ψιλά για να παραδώσουν τη θέση τους π.χ. σε «Σούπερ εγκωμιαστικό δημοσίευμα της έγκυρης σλοβάκικης εφημερίδας Zskropji Djglove για τον υπέροχο πρωθυπουργό μας» ή «Εξάωρο αφιέρωμα της τοπικής τηλεόρασης του ελβετικού καντονιού Σαπουιζά στα δαντελένια εσώρουχα που παράγει η εταιρεία της κορυφαίας συντρόφου πολιτικού ηγέτη Μαρέβας Μητσοτάκη».
Παράλληλα έχουμε γίνει μάρτυρες μιας πρωτοφανούς κρατικής βίας. Εντάξει, με όλες τις κυβερνήσεις τα ΜΑΤ (και όχι μόνο ) έδερναν. Άλλοτε περισσότερο άλλοτε λιγότερο. Για πρώτη φορά όμως στην ελληνική ιστορία είδαμε να προσάγονται στο αστυνομικό τμήμα ανήλικα παιδιά, επειδή έκαναν το λάθος να παρακολουθήσουν «επαναστατική» ταινία. Για πρώτη φορά είδαμε ολόκληρη οικογένεια να ξυλοκοπείται και να διαπομπεύεται από αστυνομικούς μέσα στο ίδιο της το σπίτι μόνο και μόνο επειδή ζούσε μεσοτοιχία σε κατάληψη. Για πρώτη φορά είδαμε μια από τις πιο trendy περιοχές της πρωτεύουσας (Το Κουκάκι) να αναστατώνεται μέσα στη νύχτα από μια περιττή χολιγουντιανών προδιαγραφών επιδρομή της Αστυνομίας σε κατάληψη αναρχικών. Την ίδια στιγμή δε το ποινικό έγκλημα οργιάζει με ληστείες, διαρρήξεις αλλά και άγριες δολοφονίες σε κάθε γωνιά της χώρας. Όπως φαίνεται, το μόνο που απασχολεί τους κυβερνώντες είναι το πώς θα καθαρίσουν τα Εξάρχεια από τους «αναρχομπάχαλους».
Και η φιλοευρωπαϊκή (λέμε τώρα) αντιπολίτευση βέβαια δεν πάει πίσω. Ένας ΣΥΡΙΖΑ που και ο ίδιος δεν ξέρει πια τι εκπροσωπεί και ποια ιδεολογία υπηρετεί, εξακολουθεί να επενδύει στο ότι ο ελληνικός λαός έχει μνήμη χρυσόψαρου ευελπιστώντας πως σύντομα θα ξεχαστούν τα ψέματα της περιόδου 11-15, η «Περήφανη Διαπραγμάτευση» που κόστισε στη χώρα δισεκατομμύρια ευρώ, η ανοχή έως και προτροπή στην τυφλή βία που αιματοκύλησε για χρόνια το κέντρο της Αθήνας, το Μάτι και τόσα άλλα.
Το χειρότερο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το θράσος να υποστηρίζει πως καλύπτει τον μεσαίο προοδευτικό, μεταρρυθμιστικό, σοσιαλδημοκρατικό χώρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ που μιλούσε για «Ακραίο Κέντρο» και επέτρεπε σε στελέχη του να παραλληλίζουν το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι με τη Χρυσή Αυγή.
Έχουμε φυσικά και το Κίνημα Αλλαγής. Ένα Μουσείο του ΠΑΣΟΚ που άλλαξε όνομα από ντροπή και για οικονομικούς λόγους. Που το μόνο που κάνει είναι να αναπολεί περασμένα μεγαλεία, να χρησιμοποιεί μια εξοργιστικά ξύλινη γλώσσα και να προσπαθεί αναμασώντας ανέμπνευστα κρυφοευρωφοβικά τσιτάτα που κάποτε εκστόμιζαν οι συριζαίοι να μας πείσει πως κάνει και αριστερή στροφή, τρομάρα του.
Όλοι αυτοί ερίζουν για τον πολύπαθο Μεσαίο Χώρο. Εμένα η απορία μου είναι η εξής: Θα ψήφιζε ποτέ ο (συνειδητοποιημένος) ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ (όχι του ΚΙΝΑΛ)  της εποχής του Σημίτη, του ΓΑΠ ή του Βενιζέλου κάποιο από τα παραπάνω κόμματα με τη σημερινή του μορφή;
Θα ψήφιζε ποτέ ο (συνειδητοποιημένος)  ψηφοφόρος του Ποταμιού κάποιο από τα παρακάτω κόμματα με τη σημερινή του μορφή ;
Θα ψήφιζε ποτέ ο ψηφοφόρος της ΔΗΜΑΡ του 2012 (για να μην πω του πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού) κάποιο από τα παραπάνω κόμματα με τη σημερινή του μορφή;
Θα ψήφιζε ποτέ ο ψηφοφόρος της Δράσης του 2012 ή έστω κάποιος που κατά καιρούς ανήκε στην (όποια) φιλελεύθερη τάση της Νέας Δημοκρατίας κάποιο από τα παραπάνω κόμματα με τη σημερινή του μορφή ;
Όταν το 2016 συμμετείχα στην κίνηση των Παραιτηθείτε, ορισμένοι με ρωτούσαν: «Καλά κι αν παραιτηθούν, τι θα γίνει μετά;» Κι όμως. Τότε ήλπιζα. Θεωρούσα πως είχε νόημα να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτό που θα ακολουθούσε λογικά θα ήταν κάτι καλύτερο.  Και δεν νομίζω πως ήμουν ο μόνος. Άλλωστε η Νέα Δημοκρατία διέθετε ακόμα την αύρα της εκλογής Μητσοτάκη απέναντι σε τρεις υπερσυντηρητικούς αντιπάλους. Στο δε ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ δεν υπήρχε) η Φώφη δεν είχε ακόμα επιλέξει τον εύκολο δρόμο του λαϊκισμού και της παρελθοντολογίας. Μέσα μου έλεγα: «Δε γίνεται. Κάποια στιγμή θα μάθουμε. Τόσα τραβήξαμε ως τώρα». Έσφαλα. Έπεσα έξω. Και τώρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Αν πέσει αυτή η κυβέρνηση τι θα ακολουθήσει; Το χάος. Αν παραμείνει; Επίσης το χάος. 
Στην Ελλάδα του 2020 οι προοδευτικοί πολίτες που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, στη δημοκρατία χωρίς αστερίσκους, στη σημασία των πραγματικών μεταρρυθμίσεων και ανήκουν στον φιλελεύθερο χώρο, τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας ή και της Ανανεωτικής Αριστεράς δεν μπορούν να ψηφίσουν κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα.
Τη μέρα των εκλογών θα αράξουν σε καμιά παραλία ή θα τρολάρουν επιλέγοντας Έλληνες Κυνηγούς ή Χαρίζω Οικόπεδα, Χαρίζω Χρέη. Θα μείνουν να παρακολουθούν τη συνεχιζόμενη εξαθλίωση της πατρίδας τους ανήμποροι να αντιδράσουν.

Μήπως πρέπει επιτέλους να υπάρξει κάποια νέα επιλογή;


google news iconΤο Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: Social-Lib.gr - Google News .

Έγραψαν Πρόσφατα

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Το Social.lib είναι ένας δικτυακός τόπος συζήτησης και ανάδειξης των καθημερινών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών ζητημάτων υπό το πρίσμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.