Σε αυτήν τη χώρα δυστυχώς η κοινή λογική κηδεύεται κάθε μέρα.
Την θυσιάζουν όλοι οι πολιτικοί μας στον βωμό του λαϊκισμού, του πελατειακού κράτους και των συμφερόντων.
Και είναι κρίμα, γιατί σταδιακά μαθαίνουμε να την κακομεταχειριζόμαστε κι εμείς οι υπόλοιποι. Βαφτίζουμε όσα ενισχύουν τα συμφέροντά μας λογικά και όσα αντιτίθενται σε αυτά παράλογα. Έτσι εθιζόμαστε στην αποδοχή του παραλόγου, αρκεί να είναι προς το συμφέρον μας και εν συνεχεία πάμε και ψηφίζουμε με παρόμοια κριτήρια. Και κάπως έτσι προκύπτουν αυτοί που μοιάζουν στον κακό μας εαυτό, αυτόν που συνειδητά υποκρίνεται ότι δεν έχει άλλη επιλογή.
Όπως ακριβώς το έλεγε και ο Χατζιδάκις, «Αν βλέπεις το τέρας και δεν τρομάζεις, να ανησυχείς, γιατί ίσως έχεις αρχίσει να του μοιάζεις».
Έτσι λοιπόν, η κοινή λογική, ως είδος προς εξαφάνιση, αρχίζει να κρύβεται. Φοβάται και κρύβεται πίσω από φτηνές δικαιολογίες που χρησιμοποιούμε όλοι μας, όταν ξεχνάμε με υποκριτικό τρόπο την ύπαρξή της.
Πόσο, μα πόσο εμφανής είναι η απουσία της από την σημερινή ελληνική κοινωνία! Πόσο πολύ λείπει μια πολιτική παράταξη που θα προτάξει την κοινή λογική πάνω απ΄ το κομματικό συμφέρον και τον λαϊκισμό. Που θα αντιπολιτευθεί χωρίς να φοβάται να συμφωνήσει κάποιες φορές με την κυβέρνηση και θα κυβερνήσει αναγνωρίζοντας τα λάθη της και ακούγοντας τις φωνές της αντιπολίτευσης.
Μια παράταξη της οποίας οι βουλευτές δεν θα λένε «ψηφίστε μας για να διορίσουμε τα παιδιά σας», αλλά «ψηφίστε μας για να εξασφαλίσουμε ότι τα παιδιά σας θα έχουν ίσες ευκαιρίες με τους άλλους και δεν πρόκειται να χάσουν τον διορισμό από κάποιον με μεγαλύτερη πολιτική επιρροή».
Μια παράταξη που δεν θα θεωρεί το κράτος εκλογικό λάφυρο ούτε τη διακυβέρνηση ως μοναδική ευκαιρία πλουτισμού και επιβολής. Μια παράταξη που θα κυβερνά ως ομάδα εργασίας και όχι σαν στερημένος κατακτητής.
Μια παράταξη που θα απεχθάνεται την κομματικοποίηση της κοινωνίας, των συνδικαλιστών και της νεολαίας στα πανεπιστήμια.
Μια παράταξη που δεν θα εγκλωβίζεται σε ιδεολογικά στερεότυπα και θα προτείνει λύσεις χωρίς πολιτικές παρωπίδες, ανεξάρτητα αν θεωρούνται «αριστερές» ή «δεξιές», αρκεί αυτές να προωθούν τα συμφέροντα του Έλληνα πολίτη.
Βέβαια, όλα τα παραπάνω παραδείγματα κοινής λογικής προϋποθέτουν πολιτικούς που δεν θα υπολογίζουν το πολιτικό κόστος, αρά δεν θα πρέπει να είναι επαγγελματίες του είδους. Προσδοκώ στη στιγμή που η κοινωνία μας θα ωριμάσει γρηγορότερα από τους πολιτικούς της και θα τους επιβάλει την κοινή λογική, δημιουργώντας σχεδόν ανακλαστικά την πολιτική παράταξη που αξίζει αυτή η χώρα, μια παράταξη που δεν θα θυσιάζει καθημερινά την κοινή λογική.
Για την ώρα, δυστυχώς, η κοινή λογική δεν είναι και τόσο κοινή, όπως έλεγε ο Βολταίρος.
