Ατελείωτες ώρες ξοδεύουμε πλέον μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και στα πληκτρολόγια γράφοντας σκέψεις, εκφράζοντας ανησυχίες και καταθέτοντας διαμαρτυρίες εναντίον της πολιτικής των εκάστοτε κυβερνήσεων για τον χώρο της εκπαίδευσης. Οποιοσδήποτε παρακολουθήσει τους εκπαιδευτικούς ιστότοπους, τα σχετικά ρεπορτάζ θα διαμορφώσει μια εικόνα γενικής διαμαρτυρίας για τα κακώς κείμενα της εκπαίδευσης, της δημόσιας μόνο, η οποία χρεώνεται με άπειρες αδυναμίες. Ο λόγος γίνεται για ανισότητες ανάμεσα στα παιδιά, για επαναλαμβανόμενες κατ’ έθιμον καταλήψεις, για σχολεία που δεν αρέσουν στα παιδιά και κυρίως για αριθμούς, αυξήσεις, επιδόματα, μισθούς, συντάξεις κτλ.

Σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό όλα αυτά είναι λογικά, θεμιτά και επιβεβλημένα. Θέλω όμως να σταθώ στην στάση του παιδιού απέναντι στο σχολείο. Εκτιμώ ότι αυτή η στάση του εφήβου απέναντι στο σχολείο στην προβολή της στο μέλλον θα είναι η στάση του πολίτη απέναντι στο κράτος και την κοινωνία. Αν ο έφηβος αγαπήσει τον χώρο του σχολείου, τον χρόνο που αφιερώνει σε αυτόν και τους ανθρώπους που συναντά εκεί, θα είναι ένας πολίτης αύριο υπεύθυνος και ενεργός. Θα είναι ένας πολίτης που προτάσσει το συλλογικό όφελος και βλέπει τη δική του προκοπή μέσα από τη συλλογική.

Πώς όμως ο έφηβος θα διαμορφώσει αυτήν τη νοοτροπία, αυτό το πλαίσιο αξιών, ώστε να μην καταντήσει σαν τους δύο νεαρούς τραμπούκους του μετρό της Αθήνας; Ο τρόπος είναι δύσκολος αλλά αναγκαίος. Είναι η διαμόρφωση μιας ατμόσφαιρας στο σχολείο τέτοιας που τα παιδιά να ζουν και να χαίρονται τη σχέση με τους συμμαθητές και τους δασκάλους και να υιοθετούν συμπεριφορές και αξίες πάνω στις οποίες θα οικοδομηθεί μια κοινωνία αλληλεγγύης, υπευθυνότητας και προσφοράς. Αυτή η ατμόσφαιρα δεν εμφανίζεται ποτέ σε συνδικαλιστικές ανακοινώσεις, Δεν υπήρξε ποτέ αίτημα συνδικαλιστικών παρατάξεων, δεν απασχόλησε ποτέ τους συνδικαλιστές. Αυτοί δυστυχώς χαίρονται να διαχειρίζονται τη μιζέρια των σχολείων, για την οποία και από την οποία ζουν και αιμοδοτούνται ως συνδικαλιστικά όργανα.

Αυτό είναι ένα συστατικό παθολογίας που μπορεί να ξεκινά από τους συνδικαλιστές με τις κομματικές αφετηρίες, αλλά καταντά και τέρμα και τέλμα που γεννιέται από τους αρτηριοσκληρωτικούς κομματικούς συνδικαλιστές αλλά γεννά και επισωρεύει προβλήματα στην καθημερινότητα του σχολείου και στους χαρακτήρες των αποφοίτων τους. (Η φωτογραφία απεικονίζει τον Θανάση Κ. και το έργο που έφτιαξε στον τοίχο του σχολείου ύστερα από δική του πρόταση. Ένα έργο που έμεινε 13 χρόνια άθικτο, γιατί απέδιδε αυτήν τη συνεργασία ανάμεσα στο σχολείο και τους μαθητές.)