Όταν ανοίγει η πόρτα του Γ3 και μπαίνει ο κ. Εκπαιδευτικίδης, τα παιδιά βλέπουν έναν άνθρωπο αλλά όχι τους δύο που μπαίνουν εκείνη την ώρα. Πρώτα οφείλει να μπαίνει ο δάσκαλος και να ακολουθεί ο επιστήμονας. (η χρήση εισαγωγικών αφήνεται στην εκτίμησή σας.) Αν πρέπει να μπει ο ένας από τους δύο, θα έπρεπε να μπει ο δάσκαλος. 

Τι γίνεται στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα; Κατά κανόνα οι πιο επαρκείς δάσκαλοι είναι αυτοί που αποφοίτησαν από καθηγητικές σχολές (Το "κατά κανόνα" να το βάζετε σε κάθε πρόταση από δω και κάτω.). Στην εκπαίδευση όμως, στης οποίας το σώμα ασελγούν 45 χρόνια τώρα όλες οι κυβερνήσεις και όλοι οι υπουργοί και υφυπουργοί, απασχολούνται και διδάσκουν όλα πλέον τα επαγγέλματα (εξαιρουμένου του εργάτη καθαριότητας, το οποίο μόνο αναγνωρίζω προσωπικά ως λειτούργημα). Θεολόγοι, χημικοί, γεωπόνοι, νομικοί, γιατροί και άλλες περίπου 110 ειδικότητες.

Οι περισσότεροι λοιπόν από τους εκπαιδευτικούς και από αυτές τις μη καθηγητικών σχολών ειδικότητες οι πολύ περισσότεροι μπαίνουν στην τάξη ως ένα πρόσωπο. Ο κ. Εκπαιδευτικίδης, ειδικότητας τάδε. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, που μπορεί να είναι ακόμη και άριστοι στο αντικείμενό τους, είναι οι χειρότεροι δάσκαλοι (μην ξεχνάτε τα εισαγωγικά). Βλέπουν τον πίνακα και την ύλη. Γι' αυτούς μέσα στην τάξη τα παιδιά, όταν τα βλέπουν, αποτελούν ατύχημα. Ο Νικόλας με τη μονογονεϊκή οικογένεια από τα μικράτα του που αγωνίζεται με τα φαντάσματα της νύχτας, η Άρτεμη με την ακαθόριστη ακόμη σεξουαλική της ταυτότητα, ο Μήτσος με τον βίαιο χρυσαυγίτη πατέρα, όλα αυτά τα παιδιά δεν υπάρχουν παρά ως πρόβλημα. Ο κ. Εκπαιδευτικίδης δεν ανέχεται μύγα στο σπαθί του. Στην πρώτη αφορμή πετάει (εδώ δεν χρειάζεται εισαγωγικά) το παιδί και το στέλνει στη διεύθυνση. Αν η διεύθυνση γνωρίζει αυτά που δεν ενδιαφέρεται να μάθει ο κ. Εκπαιδευτικίδης, ασχολείται πρωτίστως και κυρίως με το παιδί και όχι με τον τραυματισμένο εγωισμό του κυρίου. Κάποτε αναγκάζεται να του πει του κυρίου πως "εμείς εδώ ακριβώς με αυτά τα δύσκολα παιδιά πρέπει να ασχολούμαστε κυρίως". Ο κ. Εκπαιδευτικίδης όμως αυτό το εισπράττει σαν ασυδοσία των "αληταράδων" που συναντά στην αίθουσα.