Με το τέλος του 20ού αιώνα συνέβησαν κοσμοϊστορικά γεγονότα τα οποία σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει και τούτο παρά την παγκόσμια διάστασή τους. Η κατάρρευση μέσα σε ελάχιστα χρόνια της κραταιάς ΕΣΣΔ και η διάλυση όλου του ανατολικού μπλοκ δεν υπήρχαν ούτε στα πιο τολμηρά σενάρια των δυτικών κέντρων στρατηγικής. Το ίδιο αναπάντεχη ήταν και η περιβαλλοντική κρίση που έφερε το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ. Μια καταστροφή που επηρέασε την υγεία όλου σχεδόν του βόρειου ημισφαιρίου του πλανήτη. Ένα τρίτο κοσμοϊστορικό γεγονός που άλλαξε εντελώς τις γεωστρατηγικές ισορροπίες ήταν η επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Οι δυτικοί, ζώντας την ευτυχία της εξαφάνισης της κομμουνιστικής ιδεολογίας και βαυκαλιζόμενοι από προβλέψεις για το «τέλος της ιστορίας» και για το τέλος της πολιτικής, δέχτηκαν ένα ισχυρό σοκ από την εμφάνιση αυτού που αποκλήθηκε ασύμμετρη απειλή. 

Λιγότερο απροσδόκητη υπήρξε η «κλιματική αλλαγή», αλλά τόσο η Κίνα όσο και οι ΗΠΑ ήδη από τη δεκαετία του 90 αρνούνταν να λάβουν προληπτικά μέτρα λόγω του υψηλού οικονομικού κόστους. Η σημερινή άρνηση του απερχόμενου Αμερικανού προέδρου να δεχτεί τον κίνδυνο της κλιματικής αλλαγής μπορεί να σχετίζεται με τον προβληματικό του χαρακτήρα, αλλά δεν είναι και εντελώς άσχετη με την πολιτική γραμμή που υιοθετείται ακόμη και σήμερα από την αμερικανική οικονομική ηγεσία. 

Τα δύο τελευταία προβλήματα που εμφανίστηκαν στις απαρχές της τρέχουσας χιλιετίας είναι η κρίση του διεθνούς πιστωτικού συστήματος και η κρίση του Ευρώ. Η ευθυμία και η υπέρμετρη αισιοδοξία του City και της Φρανκφούρτης δεν επέτρεπαν να προβλέψουν το τσουνάμι που γέννησαν οι υπερβολικές εκτιμήσεις και προβλέψεις της δυτικής οικονομικής ολιγαρχίας. Το πρόβλημα στη Δύση επιδεινώθηκε από τον θάνατο των ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων και από τη μετάθεση σχεδόν όλης της ισχύος στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία στη μέση της παντοδυναμίας της αδιαφόρησε ή/και προκάλεσε την οικονομική κρίση που ζούμε ακόμη.

Αυτά λοιπόν τα κοσμοϊστορικά γεγονότα, που επηρέασαν τη ζωή όλου του πλανήτη, αλλά δεν μπόρεσε κανείς σχεδόν να τα προβλέψει και ασφαλώς να τα αποτρέψει, μας επιτρέπουν πλέον να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση είναι ένα φαινόμενο που αφορά και τον τελευταίο κάτοικο της πιο απομακρυσμένης επαρχίας της Αιθιοπίας. 

Αν μείνουμε στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί από όλους, πολιτικές ηγεσίες, οικονομικά συμφέροντα και λαϊκές πλειοψηφίες, ότι η κρίση που ταλανίζει τις δυτικές κοινωνίες και οικονομίες έχει δύο λύσεις, δυο διεξόδους. 

α) οι τεχνοκράτες της Φρανκφούρτης και του λονδρέζικου City θα επιβάλουν τις τεχνοκρατικές, μονεταριστικές λύσεις τους ή 

β) η κρίση θα λυθεί σε επίπεδο πολιτικό, με αποφάσεις των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, αποφάσεις που θα προστατεύουν τον παραγωγικό ιστό της ευρωπαϊκής οικονομίας, θα διασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων αναδιανέμοντας μέρος του κοινωνικού πλούτου από τους έχοντες προς τους πενόμενους και θα επιβάλλουν τον εκσυγχρονισμό κρατικών και οικονομικών δομών πατάσσοντας τη γραφειοκρατία και τα συντεχνιακά συμφέροντα.

Τελικά, το ερώτημα είναι αν επιδιώκουμε περισσότερη Ευρώπη ή περισσότερους Όρμπαν, Τσίπρες, Τζόνσον και Ιγκλέσιας. Αν επιθυμούμε περισσότερη ενωμένη Ευρώπη ή περισσότερη Ελλάδα, Πολωνία, Ουγγαρία. 

Είναι ένα βαθιά πολιτικό ερώτημα, η απάντηση στο οποίο θα καθορίσει το μέλλον της γηραιάς Ηπείρου.