Για δύο εβδομάδες ως τώρα η Πρυτανεία του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τελεί υπό κατάληψη. Ο λόγος; Οι φοιτητές (ή κάποιο ενεργό ποσοστό) διαμαρτύρονται γιατί ο Πρύτανης ενημέρωσε ως όφειλε τον εισαγγελέα για την κατάληψη του χώρου από φοιτητές εν ονόματι της διαμαρτυρίας για τον νόμο περί ασύλου, μετά την αδιαλλαξία των καταληψιών να επιτρέψουν κάποιες λειτουργίες της Πρυτανείας για την εύρυθμη λειτουργία του Πανεπιστημίου και την έναρξη υλικών καταστροφών στον χώρο. Η συνέχεια είναι μάλλον γνωστή. Ο εισαγγελέας ήρθε επί τόπου με συνοδεία αστυνομικών, οι οποίοι με βίαιο τρόπο έδιωξαν τους καταληψίες, που όμως επανήλθαν σε δεύτερο χρόνο διαμαρτυρόμενοι για την αστυνομική παρέμβαση.
Αν και δεν είναι ωραίο θέαμα να βλέπουμε τα ΜΑΤ στα πανεπιστήμια, ο πρύτανης έπραξε θαρραλέα σπάζοντας επιτέλους τον κύκλο της ανοχής και της ατιμωρησίας. Θεσμικά είναι υπεύθυνος για τη λειτουργία του Πανεπιστημίου και για την προστασία της περιουσίας του. Αν σιωπούσε, θα γινόταν συνυπεύθυνος και ηθικός αυτουργός κάθε έκνομης ενέργειας των καταληψιών, που δεν φημίζονται για την κομψότητα των ενεργειών τους. Άρα μάλλον έπαινος του αξίζει και δικαίως εκατοντάδες πανεπιστημιακών δημοσίευσαν πρόσφατα ενυπόγραφη δήλωση συμπαράστασης προς τον Πρύτανη (απορίας άξιον γιατί δεν συνυπέγραψαν οι χιλιάδες άλλοι).
ΟΙ φοιτητές της χώρας μας αποτελούν το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που είναι ταγμένο να πρωτοπορεί. Απαλλαγμένοι σε μεγάλο βαθμό από βιοτικές φροντίδες και τον αμείλικτο αγώνα προσπορισμού των προς τo ζην, βρίσκονται στην κατάλληλη θέση να καινοτομούν, να προωθούν ιδέες, να παράγουν πνευματικό πολιτισμό. Να ξεχύνονται με ενθουσιασμό προς το μέλλον. Φυσικά έχουν κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρονται για οτιδήποτε κατά τη γνώμη τους είναι αντιδημοκρατικό. Έχουν βέβαια και την υποχρέωση να σέβονται τον ιερό ναό της γνώσης, το ίδιο το Πανεπιστήμιο, που με οικονομική θυσία των πολιτών τούς παρέχει δωρεάν παιδεία.
Εμφανίζουν όμως μια ανησυχητική καθήλωση σε παρωχημένους τρόπους «αντίδρασης». Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι έχουν λόγους να διαμαρτύρονται για τον νέο νόμο (αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση), η μεθόδευση που επέλεξαν, η κατάληψη της πρυτανείας, χαρακτηρίζεται από έλλειψη φαντασίας, αν όχι αμβλύνοια, και αναποτελεσματικότητα. Δεν είναι η πρυτανεία υπεύθυνη για τον νόμο. Η διατάραξη της λειτουργίας του Πανεπιστημίου δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε ελαττωματική λειτουργία, άρα υποβάθμιση και απαξίωση και της εκπαίδευσης που παρέχεται. Η κατάληψη είναι μια πράξη που η κατάχρησή της την έχει αποδυναμώσει. Υποδηλώνει αγκύλωση πνευματικής λειτουργίας, μονολιθικότητα και κομφορμισμό. Ο κόσμος αδιαφορεί, γιατί κάθε τόσο γίνονται καταλήψεις για ασήμαντες αφορμές, έτσι ώστε να μην ενδιαφέρεται για την ουσία της διαμαρτυρίας. Η κοινωνία είναι αντίθετη με τέτοιου είδους ενέργειες. Η κοινή γνώμη στρέφεται εναντίον των φοιτητών, ακόμα και αν είχαν δίκιο στα αιτήματά τους. Αποκόπτονται λοιπόν από την κοινωνία και έτσι αποκλείεται να πετύχουν στον αγώνα τους, απομένοντας χωρίς ουσιαστικούς συμμάχους. Δεν είναι δυνατόν οι προκλήσεις της εποχής να αντιμετωπίζονται με αρτηριοσκληρωτικές χονδροειδείς μεθοδεύσεις της δεκαετίας του 70.
Μια νεολαία με φαντασία θα έβρισκε άλλους τρόπους διαμαρτυρίας που να τραβούν την προσοχή του κοινωνικού συνόλου χωρίς να διαταράσσουν τη λειτουργία του πανεπιστημίου ή της πόλης της ίδιας (και χωρίς πορείες που κλείνουν την κυκλοφορία μιας πόλης που ήδη δοκιμάζεται από την πανδημία). Δράσεις με φαντασία, με πρωτοτυπία, με αισθαντικότητα, με ευαισθησία και νεανική δροσιά λείπουν από ό,τι έχει απομείνει από το φοιτητικό κίνημα. Και χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε ένα ρωμαλέο και εμπνευσμένο φοιτητικό κίνημα για να πάμε μπροστά.
Το Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: 
