Τα τελευταία τρία χρόνια βιώνουμε μία πρωτόγνωρη συγκυρία στον χώρο της εκπαίδευσης. Ασφαλώς δεν είναι μόνο η εκπαίδευση που χειμάζεται από την πανδημία, αλλά είναι ο χώρος του σχολείου κατ’ εξοχήν ευαίσθητος, αν σκεφτούμε ότι αναφερόμαστε στα παιδιά μας, σε ηλικίες δηλαδή που θέλουν να ζήσουν, να αθληθούν, να κυκλοφορήσουν, να ερωτευτούν. Τα παιδιά μας αυτά τα χρόνια έχασαν τον βηματισμό τους, σκόνταψαν και βρέθηκαν εκτεθειμένα σε πρωτόγνωρες καταστάσεις από τις οποίες λαβώθηκαν ψυχικά και υστέρησαν στη μορφωτική τους προσπάθεια. Αποπροσανατολίστηκαν. Έμειναν μετέωρα στο κενό να δειλιάζουν και να αδυνατούν να προχωρήσουν προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. 

Στις δυσκολίες αυτές η κυρία στήριξη είναι οι γονείς και οι δάσκαλοι κι αν σκεφτούμε τον κόπο και τις δυσκολίες των γονιών μαζί με την αδυναμία τους συχνά να ανταποκριθούν στη μεγάλη τους πλειονότητα στον παιδαγωγικό τους ρόλο, μένει στους δασκάλους η κυρία αν όχι όλη η ευθύνη να σταθούν δίπλα στα παιδιά μας. 

Σε αυτήν τη συγκυρία άλλοι εκπαιδευτικοί ανταποκρίθηκαν στον νέο αυτόν ρόλο, ενώ άλλοι φάνηκαν ανεπαρκείς. Ένας παράγοντας που δυσχέρανε αυτήν τη λειτουργία του δάσκαλου στον καιρό του covid υπήρξε η εκπαιδευτική πολιτική, η οποία βρέθηκε στο επίκεντρο έντονων κομματικών αντιπαραθέσεων. Τόσο η πολιτεία όσο και τα κόμματα πλειοδότησαν σε ανεύθυνο λαϊκισμό και έθεσαν ως πρώτιστο στόχο τους την αποκόμιση μικροκομματικών ωφελημάτων από την εκπαιδευτική συγκυρία. Έτσι όμως συνέβαλαν πάρα πολύ στη διόγκωση των εκπαιδευτικών δυσχερειών και στην επιδείνωση των προβλημάτων με τα οποία ήρθαν αντιμέτωπα τα παιδιά μας. 

Από τη μεριά της η κυβέρνηση χωρίς να λάβει υπόψη της τη δυσμενή συγκυρία εισήγαγε νέα μέτρα, τα οποία απαιτούσαν ήρεμο εκπαιδευτικό κλίμα και κοινωνική συναίνεση. Τράπεζα θεμάτων, αυστηροποίηση των κριτηρίων προαγωγής στη δευτεροβάθμια και εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση υπήρξαν καταλύτης για την πόλωση στον χώρο της εκπαίδευσης. Από τη μεριά της η εκπαιδευτική κοινότητα, μουδιασμένη στην αρχή του κύματος της πανδημίας, βρήκε τον βηματισμό της και γρήγορα κατόρθωσε να αντεπεξέλθει στις νέες δυσκολίες και στη δυσχερή συνθήκη της τηλεκπαίδευσης. Στη μεγάλη τους πλειονότητα οι εκπαιδευτικοί επιτέλεσαν ένα μικρό θαύμα. Εκπαιδεύτηκαν σε μία νέα τεχνολογία, βρήκαν τον υλικό εξοπλισμό και κατόρθωσαν να βρεθούν ξανά σε επαφή, αυτήν τη φορά εξ αποστάσεως, με τους μαθητές τους. Λιγοστοί και κυρίως οι κομματικές- συνδικαλιστικές παρατάξεις φάνηκαν κατώτεροι των εξαιρετικών περιστάσεων προβάλλοντας ποικίλες προφάσεις και επιδεικνύοντας μιαν απαράδεκτη μικροπολιτική διάθεση. Δυστυχώς για τους συνδικαλιστικούς αυτούς κύκλους η εκπαιδευτική κοινότητα ήρθη στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων και τους εξέθεσε αφήνοντάς τους στο περιθώριο. Σταδιακά το σχολείο ξαναβρήκε τους ρυθμούς του και με το πέρασμα των πρώτων κυμάτων της πανδημίας επανήλθε η εκπαιδευτική κοινότητα στον φυσικό της χώρο. 

Τώρα πλέον οι λιγοστές φωνές που ακόμη ακούγονται να αντιδρούν στην παροχή του εκπαιδευτικού έργου φαντάζουν ολοένα και πιο αποδυναμωμένες, ολοένα και πιο απομονωμένες. Η εκπαιδευτική κοινότητα έχει προχωρήσει μπροστά και έχει σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό φανεί αντάξια των δυσκολιών που συναντήσαμε ως κοινωνία και ως εκπαιδευτικοί λειτουργοί.