Στα χρόνια της κρίσης (2009 - ….), μετά τις αλλαγές που ήρθαν στη ζωή των κατοίκων της Αττικής για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, πάρθηκαν αποφάσεις – από όλες τις κυβερνήσεις – για «μεγάλες» επενδύσεις, που θα βοηθούσαν στην μετάβαση της οικονομίας της χώρας σε τροχιά ανάκαμψης – ανάπτυξης.
Αρκετές απ’ αυτές αναφέρονται στο παραλιακό μέτωπο του Σαρωνικού, το αποκαλούμενο από κρατούντες και ΜΜΕ, Αθηναϊκή Ριβιέρα.
Δεν θα προσπαθήσω να αναλύσω και να σχολιάσω τα πλάνα της Πολιτείας και των επενδυτών από οικονομική σκοπιά. Δεν είμαι ο κατάλληλος άλλωστε. Ούτε θα αναφερθώ σε πολιτικές – κομματικές τακτικές.
Θα καταθέσω μια προσωπική άποψη για την αισθητική θεώρηση των προτεινομένων επεμβάσεων, σε επίπεδο χωροταξικού σχεδιασμού και αρχιτεκτονικών προτάσεων σε κτίρια και υποδομές. Όχι σαν «ειδικός», μα σαν αρχιτέκτονας που δουλεύει για 50 σχεδόν χρόνια σ’ αυτόν τον τόπο όπου γεννήθηκε και ζει.
Το Λεκανοπέδιο της Αττικής, παρά τις βάναυσες «επιθέσεις» που έχει δεχτεί – και συνεχίζει να δέχεται – αποτελεί ένα μοναδικό τοπίο.
Η μητροπολιτική Αθήνα – έτσι πιστεύω πως πρέπει να αντιμετωπίζεται – «στεφανώνεται» από τους ορεινούς όγκους του Υμηττού, της Πάρνηθας, της Πεντέλης, του Αιγάλεω και «ακουμπάει» στη θάλασσα, στον Σαρωνικό.
Το δυτικό παραλιακό μέτωπο του Λεκανοπεδίου, από τον Πειραιά μέχρι το Σούνιο, χαρακτηρίζεται από ένα ιδιαίτερο – μοναδικό θα έλεγα – ανάγλυφο, τόσο σε επίπεδη, όσο και σε τρισδιάστατη απεικόνιση. Σίγουρα η εικόνα που έχουμε από την θάλασσα – όσο πλησιάζουμε – δείχνει την αλλοίωση του φυσικού Αττικού τοπίου από την «διαμόρφωση» του οικιστικού ιστού, όμως το ανάγλυφο παραμένει ενδιαφέρον.
Η μητροπολιτική Αθήνα – θα το επαναλαμβάνω – έχει «τοπόσημα». Τοπόσημα που ακόμη είναι ευδιάκριτα από μεγάλες αποστάσεις. Ο Παρθενώνας στον βράχο της Ακρόπολης, Ο Αη Γιώργης στον λόφο του Λυκαβηττού, το μνημείο στο λόφο του Φιλοπάππου, ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο ακόμα.
Δεν χρειάζεται καινούρια «τοπόσημα» που αντιγράφουν αισθητικές Λας Βέγκας, Νεβάδα, Ντουμπάϊ, Μακάο και άλλων. Ας σκεφτούμε πως οι περισσότερες από τις περιοχές αυτές ήταν τμήματα ερήμων, ή αδιάφορων αισθητικά περιοχών, χωρίς «ταυτότητα», παρελθόν, τοπική φυσιογνωμία και χρώμα.
Η χώρα μας χρειάζεται επενδύσεις. Χρειάζεται επενδύσεις στην Αττική. Επενδύσεις όμως που θα σέβονται την φυσιογνωμία του μοναδικού Αττικού τοπίου, της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, της αρχιτεκτονικής κουλτούρας που ακόμη – σπάνια αλήθεια – εκφράζει και εντάσσεται στην ιδιαιτερότητα τούτου του τόπου.
Δεν σημαίνει τούτο πως πρέπει να αντιγράψουμε φόρμες του παρελθόντος. Ας «γεννήσουμε» μορφές και φόρμες, σύγχρονες και λειτουργικές, με την αίσθηση του μέτρου, με τις λιτές γραμμές που θα «ταιριάζουν» στην Αθήνα μας.
Γνωρίζω πως υπάρχουν αντίθετες απόψεις, πως υπάρχουν δικαιολογημένες κατηγορίες για την «συνεισφορά» των αρχιτεκτόνων στην κακοποίηση της Αθήνας, του φυσικού τοπίου και της φυσιογνωμίας του.
Δεν μπορούμε όμως να συνεχίσουμε. Όχι μόνο για το αισθητικό αποτέλεσμα, αλλά και για ωφελιμιστικούς λόγους. Αυτό που έχουμε να «πουλήσουμε» είναι το «χρώμα», το φώς, η φυσιογνωμία, η ιδιαιτερότητα, η Ελληνικότητα. Δεν θα προσπαθήσουμε να γίνουμε «καλύτεροι» από κάποιους άλλους – με ποια κριτήρια άλλωστε – θα προσπαθήσουμε να γίνουμε «διαφορετικοί», μοναδικοί ίσως, παίρνοντας «μαθήματα» από την φύση και την κληρονομιά μας.
Το Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: 
