Pin It
Ενόψει πιθανών εξελίξεων στους επόμενης μήνες στο παρόν άρθρο θα επιχειρήσουμε, σύντομα, να επισημάνουμε τα κυριότερα σημεία που μας χωρίζουν από την Τουρκία, καθώς και να εξηγήσουμε τις κυριότερες έννοιες.
 
Τα Χωρικά Ύδατα
Τα Χωρικά Ύδατα, αλλιώς Αιγιαλίτιδα Ζώνη, αποτελούν την ζώνη κυριαρχίας ενός κράτους στην θάλασσα, στον βυθό, στο υπέδαφος, ακόμη και στον υπερκείμενο της θαλάσσης εναέριο χώρο τον Εθνικό Εναέριο Χώρο. Ως εκ τούτου, το εύρος της Αιγιαλίτιδας Ζώνης (πχ 6 ή 12 μίλια) και του Εθνικού Εναέριου Χώρου πρέπει να ταυτίζονται και να συμπίπτουν σύμφωνα με τους Διεθνείς Κανόνες. Στο Αιγαίο όμως έχουμε μεν χωρικά ύδατα 6 μίλια, αλλά 10 μίλια εθνικού εναέριου χώρου. Αυτή είναι μια διαφορά που δεν την αποδέχονται σήμερα οι Τούρκοι.
 
Η κυριαρχία στα 6 ή 12 μίλια των χωρικών υδάτων είναι πλήρης (σε όλο το εύρος της περιοχής και όχι μερικώς) και απόλυτη. Άρα το κράτος εκεί ασκεί πλήρη κυριαρχία γιατί η Αιγιαλίτιδα Ζώνη ή Χωρικά Ύδατα ταυτίζεται και εξομοιώνεται με την χερσαία επικράτεια ενός κράτους. Ο μοναδικός ίσως περιορισμός που μπορεί να ασκηθεί στην κυριαρχία ενός κράτους επί της Αιγιαλίτιδας Ζώνης του είναι ο θεσμός της Αβλαβούς Διελεύσεως. Η διέλευση είναι αβλαβής εφ΄ όσον δε διαταράσσει την ειρήνη, την τάξη ή την ασφάλεια του κράτους ,ενώ θα πρέπει να είναι σύμφωνη με τις Συμβάσεις και με τους άλλους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Έτσι, σε περίπτωση διέλευσης πολεμικού πλοίου, να μην κάνει κινήσεις που μπορεί να θεωρηθούν προκλητικές, όπως στροφή πυροβόλων, εγκλωβισμό στόχων, ή χωρίς προσπάθεια υποκλοπής στοιχείων από την ξηρά με ενεργητικά μέσα,
 
Υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ
Οι δύο ζώνες, ο Εθνικός Εναέριος Χώρος και η Αιγιαλίτιδα Ζώνη, σαφώς διαφέρουν από τις ζώνες της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), της Υφαλοκρηπίδας και του FIR όπου το κράτος ασκεί μόνο κυριαρχικά δικαιώματα.
 
Η Υφαλοκρηπίδα είναι τμήμα του παράκτιου βυθού της θάλασσας. Σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, ως υφαλοκρηπίδα ορίζεται κατά βάση ο βυθός της θάλασσας εντός ακτίνας 200 ναυτικών μιλίων από την ακτή. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από τη γεωλογική μορφή του βυθού. Ας σημειωθεί πως στη Διεθνή Σύμβαση για την Υφαλοκρηπίδα του 1958 η υφαλοκρηπίδα ενός κράτους εκτεινόταν στο τμήμα του θαλάσσιου βυθού που βρίσκεται γύρω από τις ακτές του και πέρα από την αιγιαλίτιδα ζώνη μέχρι βάθους 200 μέτρων, εκτός αν ήταν εφικτή η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και σε μεγαλύτερο βάθος, οπότε εκτεινόταν ως το βάθος εκείνο.
Τα δικαιώματα επί της υφαλοκρηπίδας δεν αφορούν και δεν επηρεάζουν το καθεστώς των υπερκειμένων υδάτων. Στην πράξη, εφόσον η υφαλοκρηπίδα εκτείνεται ως τα 200 ν.μ., τα υπερκείμενα ύδατα θα ανήκουν στην αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) του παρακτίου κράτους. Πέραν των 200 ν.μ. από την ακτή, τα ύδατα αποτελούν την ανοιχτή θάλασσα, στην οποία ισχύει η ελευθερία των θαλασσών.
 
Η ΑΟΖ μπήκε έντονα στη ζωή μας η νέα σχετικά έννοια της ΑΟΖ. Η ΑΟΖ είναι η θαλάσσια ζώνη εντός της οποίας ασκείται «απλό κυριαρχικό δικαίωμα» («πλήρης κυριαρχία» ασκείται μόνο στα Χωρικά Ύδατα) από ένα παράκτιο κράτος που του δίδει το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται, μόνο αυτό, μία ζώνη πλάτους έως και 200 ναυτικών μιλίων από τις ακτές του. Το δικαίωμα της οικονομικής αξιοποίησης δεν περιορίζεται μόνο στο βυθό και το υπέδαφος, όπως συμβαίνει με το θεσμό της υφαλοκρηπίδας, αλλά επεκτείνεται και στα υπερκείμενα ύδατα (προσοχή! η επιφάνεια είναι Διεθνή Ύδατα) εξασφαλίζοντας για παράδειγμα αποκλειστικό δικαίωμα αλιείας. Επιπρόσθετα, το παράκτιο κράτος έχει τη δικαιοδοσία να εγκαθιστά τεχνητά νησιά και να μεριμνά για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος ειδικά από τη ρύπανση.
 
Η υφαλοκρηπίδα θα μπορούσε να θεωρηθεί σε γενικές γραμμές σαν υποσύνολο της ΑΟΖ όμως αν και ο βυθός και το υπέδαφος περιλαμβάνονται και στις δύο ζώνες, για την εκμετάλλευση τους, το Διεθνές Δίκαιο παραπέμπει στις διατάξεις που αφορούν την Υφαλοκρηπίδα. Συνεπώς είναι πολύ σημαντικό ότι αν και η υφαλοκρηπίδα φαίνεται σαν μέρος της ΑΟΖ διατηρεί την αυτοτέλεια της σε ό,τι αφορά στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, για αυτό απαιτείται οριοθέτηση και των δύο αυτών θαλασσίων ζωνών.
Δυστυχώς, δεν έχουμε ακόμα στείλει συντεταγμένες στον ΟΗΕ για την υφαλοκρηπίδα μας. Καταλαβαίνουμε όλοι λοιπόν πόσο έχουμε καθυστερήσει. 
 
Η ΑΟΖ είναι μία αποκλειστικά νομική κατασκευή σε αντίθεση προς την υφαλοκρηπίδα, για την οποία ο νομικός ορισμός, που ισχύει πλέον, συνυπάρχει δυστυχώς με παλαιότερες αντιλήψεις γεωλογικής προέλευσης, σύμφωνα με τις οποίες η υφαλοκρηπίδα αποτελεί τη φυσική προέκταση του χερσαίου εδάφους μίας χώρας υπό την επιφάνεια της θάλασσας. Το επιχείρημα αυτό χρησιμοποιούν οι Τούρκοι παραβλέποντας ότι ο ορισμός της Υφαλοκρηπίδας στο ΔΔΘ είναι νομικός όρος και όχι γεωλογικός.
Μία επιπρόσθετη διαφοροποίηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ είναι ότι ενώ η υφαλοκρηπίδα υφίσταται αυτόματα, χωρίς την αναγκαιότητα καμιάς ενέργειας από το παράκτιο κράτος, η ΑΟΖ δεν υπάρχει, εάν δεν κηρυχθεί. Συνεπώς, η χώρα μας, που δεν έχει προβεί στη σχετική διακήρυξη, διαθέτει απλώς το δικαίωμα να κηρύξει ΑΟΖ και η σχετική ενέργεια εξαρτάται μόνο από αυτήν, χωρίς να απαιτείται συμφωνία άλλου κράτους ή επικύρωση διεθνούς οργανισμού.
 
Υφαλοκρηπίδα νησιών
Τα νησιά, οι νησίδες, οι βραχονησίδες, οι σκόπελοι και ανορθωμένοι βράχοι,(π.χ. πόρτες Πάρου), που περιβάλλονται μεν από θάλασσα πλην όμως δεν καλύπτονται από το χειμέριο κύμα ή την μεγίστη πλύμη, έχουν κι αυτά υφαλοκρηπίδα. Εξαίρεση αποτελούν, σύμφωνα με το άρθρο 121 της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, οι βραχονησίδες και οι βράχοι, οι οποίοι δε μπορούν να διατηρήσουν ανθρώπινο πληθυσμό ή αυτόνομη οικονομική ζωή (καλλιέργεια ή κτηνοτροφία). Αυτοί οι βράχοι έχουν μεν αιγιαλίτιδα ζώνη, δεν έχουν όμως δικαίωμα στην υφαλοκρηπίδα ή στην αποκλειστική οικονομική ζώνη (αφού δεν υφίσταται επ΄ αυτών). Το Διεθνές Δικαστήριο στην υπόθεση της υφαλοκρηπίδας της Βόρειας Θάλασσας το 1969 αναγνώρισε ότι απόκλιση από τον κανόνα της υφαλοκρηπίδας δικαιολογείται μόνο για νησίδες, βράχους και ελαφρές προεξοχές της ακτής (islets, rocks and minor coastal projections / îlots, rochers ou légers saillants de la côte, δικαιολογία 57 της απόφασης), άρα, εξ αντιδιαστολής, οι εθιμικοί κανόνες για την ύπαρξη και εκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας που δεσμεύουν όλα τα κράτη ανεξάρτητα από Διεθνείς Συνθήκες καλύπτουν και τα νησιά.
 
Ελλάδα και Τουρκία
Η Τουρκία προσπαθούσε ήδη από την δεκαετία του 1970 και κατά την διάρκεια των πολυετών διαπραγματεύσεων (1973-1982) για την συμφωνία για τη θάλασσα (UNCLOS ) να υφίσταται στο τελικό κείμενο της Συνθήκης αδυναμία επέκτασης της Αιγιαλίτιδας στα 12 ν.μ. για παράκτια κράτη που βρίσκονταν σε κλειστές ή ημίκλειστες θάλασσας, έχοντας κατά νου την περίπτωση του Αιγαίου. Τελικώς, υπερίσχυσε η θέληση των υπόλοιπων κρατών στην πολυμερής διαπραγμάτευση, τα οποία αποτελούσαν και την συντριπτική πλειοψηφία. Γι αυτό και η Τουρκία δεν υπόγραψε τη συμφωνία που με αυτή όλα τα κράτη έχουν το δικαίωμα για 12 ν.μ. χωρικών υδάτων, αλλά και όλα τα νησιά δικαιούνται το σύνολο των θαλάσσιων ζωνών (Χωρικά Ύδατα, ΑΟΖ, Υφαλοκρηπίδα κ.ά.), ακριβώς όπως ισχύει και στο ηπειρωτικό έδαφος.

Αν η Ελλάδα επέκτεινε την Αιγιαλίτιδα Ζώνη της στα 12 ν.μ σε όλο το Αιγαίο, λόγω του μεγάλου αριθμού νησιών και της μεγάλης διασπορά τους, θα «έκλεινε» όλες τις θαλάσσιες οδούς στα κεντρικά και νότια του Πελάγους (περιοχή Κυκλάδων και Δωδεκανήσων), καθιστώντας τες Ελληνική Επικράτεια. Συνεπώς, οποιοδήποτε πλοίο με σημαία μη ελληνική θα χρειαζόταν να εκτελεί αβλαβή διέλευση ή ή να οφείλει να ζητεί πρότερη έγκριση από την Ελλάδα (όπως σημειώθηκε πιο πάνω) για να διασχίσει την περιοχή αυτή. Η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, ορίζει την αβλαβή διέλευση ως εξής: «Η διέλευση είναι αβλαβής, εφόσον δεν παραβλάπτει την ειρήνη, την ομαλή λειτουργία ή την ασφάλεια του παράκτιου κράτους.»
Η πιθανή επέκταση των Χωρικών Υδάτων μας παντού θα καθιστούσε το 71.5% της συνολικής επιφάνειας του Αιγαίου σε δική μας Αιγιαλίτιδα Ζώνη (από το 43.5% που ισχύει σήμερα). Ενώ αν η Τουρκία επέκτεινε την Αιγιαλίτιδα της Ζώνη θα καθιστούσε το 7.5% του Αιγαίου που έχει σήμερα, σε μόλις στο 8.7% του συνόλου του Αιγαίου.
Γι αυτό οι μεγάλες δυνάμεις (Η.Π.Α., Ρωσία, Η.Β. κ.ά.), επικαλούμενοι φόβους περιορισμού της διεθνούς ναυσιπλοΐας, αντιδρούν στα 12 ν.μ. Η δε Τουρκία με την επίκληση του άρθρου 300 της UNCLOS που αφορά την κατάχρηση δικαιώματος από ένα κράτος, αντιδρά πλήρως. Ενώ φυσικά δεν θα περιοριζόταν η διέλευση, καθώς θα μπορούσε να εκτελεί και πάλι τον θεσμό της αβλαβούς διέλευσης.
 
Άλλο επιχείρημα της Τουρκίας είναι η επίκληση του άρθρου 123 της UNCLOS το οποίο αφορά πως γειτονικά κράτη σε περίκλειστες ή κλειστές θάλασσες (όπως το Αιγαίο) θα έπρεπε να συνεργάζονται. Αυτό το νομικό επιχείρημα κάμπτεται εύκολα, καθώς αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το νομικό κείμενο, φαίνεται πως η αναφορά εξαντλείται σε συνεργασία σε ζητήματα προστασίας περιβάλλοντος, διαχείρισης ζώντων πόρων και στην έρευνα επί της θαλάσσης, και, φυσικά, δεν περιλαμβάνει συνεργασία στην άσκηση δικαιωμάτων που μπορούν να ασκηθούν μονομερώς από ένα παράκτιο κράτος, βάσει του Δικαίου της Θάλασσας.
 
Κατά την Τουρκία οι κύριες διαφορές στο Αιγαίο είναι έξι: (1) τα κυριαρχικά δικαιώματα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, (που αποτελεί σπουδαίο ζήτημα για μας και τους Τούρκους) (2) τα όρια της αιγιαλίτιδας ζώνης (χωρικών υδάτων) στα 12 ναυτικά μίλια (πολύ σπουδαίο ζήτημα κατ’ αυτούς) , (3) τα όρια του υπάρχοντος σήμερα ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου στα 10 μίλια (4) η στρατικοποίηση των ελληνικών νήσων του ανατολικού Αιγαίου, (5) οι βραχονησίδες Ίμια/Καρντάκ και, κατά την Τουρκία, και άλλες «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο σε ότι αφορά ακατοίκητες νησίδες και θαλάσσιους βράχους, και (6) ο έλεγχος της εναερίου κυκλοφορίας από το FIR (Flight Information Region) Αθηνών.
 
Η Ελλάδα δέχεται ότι η ελληνοτουρκική διαφορά για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου πελάγους αφορά μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, μεταξύ των δύο όμορων χωρών, της Ελλάδας και της Τουρκίας.   Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι η υφαλοκρηπίδα πρέπει να οριοθετηθεί με βάση την αρχή της μέσης γραμμής (κάτι που όμως δεν βεβαιώνεται πάντα από τη διεθνή πρακτική, όπως στην διαμάχη Κολομβίας-Νικαράγουας (Δικαστήριο Χάγης 2012) ή Γαλλίας-Καναδά (1992). Η Τουρκία υποστηρίζει ότι τα νησιά του Αιγαίου δεν έχουν δικαίωμα υφαλοκρηπίδας και ότι η εγγύτητα των ελληνικών νησιών στα τουρκικά παράλια αποτελεί «ειδική περίσταση» που δικαιολογεί απόκλιση από την αρχή της μέσης γραμμής. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης πάντως έχει δεχτεί ότι τα δικαιώματα του παράκτιου κράτους στην υφαλοκρηπίδα αποτελούν διεθνές Γενικού Ιδιωτικού Δικαίου και τα άρθρα 1-3 της Συνθήκης του 1958 ισχύουν για όλα τα κράτη, ανεξάρτητα από το αν την έχουν κυρώσει. Κάτι που ως γνωστόν δεν έχει κάνει η Τουρκία.
 
Σημαντικές σημειώσεις
1. Εάν ένα κράτος έχει κηρύξει ΑΟΖ χωρίς να έχει οριοθετήσει Υφαλοκρηπίδα, ΔΕΝ μπορεί να κάνει εξόρυξη του πετρελαίου της. Με απλά λόγια, εάν η Ελλάδα κηρύξει AOZ, δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί τους υδρογονάνθρακές της, παρά μόνο αν οριοθετήσει την Υφαλοκρηπίδα της.
Γιατί στη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας, στο κομμάτι της ΑΟΖ, και συγκεκριμένα εκεί που αφορά στους υδρογονάνθρακες, ο νομοθέτης παραπέμπει μονολεκτικά, για την εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου, στις διατάξεις για την Υφαλοκρηπίδα. Τα άρθρα που αφορούν στην εξόρυξη υδρογονανθράκων δεν συμπεριλαμβάνονται στην ΑΟΖ. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα στο βυθό και το υπέδαφος, αν δεν χρησιμοποιήσεις το καθεστώς της Υφαλοκρηπίδας. Η ΑΟΖ δεν συμπεριλαμβάνει την Υφαλοκρηπίδα σε επίπεδο ουσίας δικαίου και συνεπαγόμενων δικαιωμάτων, παρά μόνο ονομαστικά. Το άρθρο 56 είναι σαφές. Για να εξορύξει μία χώρα υδρογονάνθρακες, είναι απαραίτητο να οριοθετήσει την Υφαλοκρηπίδα. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το 1982 στην υπόθεση Λιβύης – Μάλτας ήταν επίσης σαφές : Υφαλοκρηπίδα χωρίς ΑΟΖ γίνεται. ΑΟΖ χωρίς Υφαλοκρηπίδα ΔΕΝ γίνεται. Άρα οι διαφορές του Αιγαίου δεν είναι έξι αλλά μόνο μία, η υφαλοκρηπίδα. Όλα τα υπόλοιπα συνιστούν απαράδεκτες τουρκικές προσκλήσεις, «αμφισβητήσεις και διεκδικήσεις» της Τουρκίας, οι οποίες δεν έχουν βάση στο διεθνές δίκαιο.
2. Δεν υπάρχει ακόμα τουρκική υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ, όπως και Ελληνική. Έτσι, για να γίνει ανακήρυξη υφαλοκρηπίδας θα πρέπει να προηγηθεί οριοθέτηση μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας. Η ΑΟΖ θέλει ανακήρυξη, όπως κάναμε με την Αίγυπτο και την Ιταλία. Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας δεν μπορούσε να είναι περισσότερο σαφής στο σημείο αυτό (άρθ. 83). Και οριοθέτηση, ως γνωστόν, δεν υπάρχει. Χωρίς οριοθέτηση είναι απλώς «εικαζόμενη υφαλοκρηπίδα». Και στο βάθος της διαδικασίας η διεθνής Δικαιοσύνη (Δ.Δ. Χάγης) έχει τον λόγο.
3. Η υπερκείμενη θάλασσα της υφαλοκρηπίδας (ή της ΑΟΖ) αποτελεί διεθνή ύδατα, ανοιχτή θάλασσα. Επομένως εντελώς ελεύθερος ο πλους. Άρα, εάν το «Oruc Reis» απλά και μόνο πλέει στην περιοχή αυτή, δεν παρανομεί. Παρανομεί εάν επιχειρήσει έρευνες σε μη νομίμως οριοθετημένη υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ. Επίσης, ας γνωρίζουμε πως το τουρκικό σεισμογραφικό σκάφος Oruc Reis στις αρχές Αυγούστου έπλεε εντός και εκτός της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας, όπως και εντός της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).
4. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δυσανασχετεί με την Τουρκία, αλλά στέλνει και ορισμένα ισχυρά μηνύματα στην Αθήνα. Και της λέει: Όχι μονομερείς ενέργειες (έτσι θεωρεί τη συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου) και προχωρήστε σε διάλογο για να λύσετε τα προβλήματα.
5. Ενώ το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας καθορίζει την αρχή «της μέσης γραμμής- ίσων αποστάσεων» ως μέθοδο οριοθέτησης των Χωρικών Υδάτων, σε ότι αφορά στην οριοθέτηση ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδας δεν υφίσταται διάταξη του ΔΔΘ που να ορίζει την μέθοδο οριοθέτησης των δύο αυτών ζωνών ενώ παράλληλα εισάγεται σαν μέθοδος και η αρχή της «ευθυδικίας» για την επίλυσης διαφορών μεταξύ δυο κρατών τα οποία διαφωνούν και καταφεύγουν σε μηχανισμό επίλυσης διαφορών (διαιτησία - Διεθνές Δικαστήριο). Η αρχή της «ευθυδικίας» είναι ένα ασαφές νομικό κριτήριο για την οριοθέτηση ΑΟΖ-ΥΦΑΛ που μπορεί να αγνοήσει μερικά ή συνολικά την αρχή «των ίσων αποστάσεων» λαμβάνοντας υπόψη και άλλα κριτήρια Με άλλα λόγια σε περίπτωση προσφυγής Ελλάδος -Τουρκίας σε μηχανισμό επίλυσης διαφορών για την οριοθέτηση, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την απόφαση της διαιτησίας και την ΑΟΖ –ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΊΔΑ που θα μας αποδοθεί.
6.  Η τουρκική δήλωση περί αιτίας πολέμου δεν αφορά την ΑΟΖ• η Τουρκία ισχυρίζεται ότι το Αιγαίο, ως ημίκλειστη θαλάσσια περιοχή, πρέπει να τεθεί υπό ειδικό καθεστώς, εν αντιθέσει με άλλες ημίκλειστες θάλασσες όπως την Αδριατική θάλασσα, ή πλήρως κλειστές όπως τη Μαύρη Θάλασσα. 
 7. Ας σημειωθεί ότι για την στρατικοποίηση των νησιών που αντιδρά η Τουρκία, η Ελλάδα επικαλείται φυσικά το δικαίωμα στην αυτοάμυνα που προβλέπουν τα Ηνωμένα Έθνη, ως αντίβαρο στην «τουρκική στρατια του Αιγαίου». Επίσης για τα Δωδεκάνησα η Τουρκία δεν αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος στην εν λόγω Συνθήκη, η οποία αποτελεί «res inter alios acta» γι’ αυτήν, δηλαδή ζήτημα που αφορά άλλον. Σύμφωνα δε με το άρθρο 34 της Συνθήκης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, «μια συνθήκη δεν δημιουργεί υποχρεώσεις ή δικαιώματα για τρίτες χώρες».
8. Η θεωρία των γκρίζων ζωνών αναπτύχθηκε τη δεκαετία του '90 και αφορά την επανερμηνεία των διεθνών Συνθηκών από την Τουρκία, η οποία ισχυρίζεται ότι η ελληνική κυριαρχία εκτείνεται μόνο σε εκείνα τα νησιά του Αιγαίου τα οποία αναφέρονται ονομαστικά στα κείμενα των Συνθηκών με τις οποίες αυτά τα νησιά παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα. Έτσι πλήθος βραχονησίδων και νησίδων τα οποία δεν κατονομάζονται, η Τουρκία θεωρεί ότι παραμένουν τμήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και άρα της Τουρκίας ως διαδόχου κράτους.
9. Όταν ξέσπασε η κρίση στην Κύπρο η Τουρκία αµφισβήτησε για πρώτη φορά τα όρια του FIR Αθηνών με την Αγγελία προς Αεροναυτιλλοµένους (ΝΟΤΑΜ 714), στην οποία ζητούσε από τα αεροσκάφη που πετούσαν στο Ανατολικό Αιγαίο να αναφέρουν τις πτήσεις τους στα τουρκικά κέντρα ελέγχου (FIR Αγκύρας και Κωνσταντινούπολης). Η Ελλάδα αντέδρασε, κηρύσσοντας ολόκληρο το Αιγαίο ως επικίνδυνη περιοχή. Ωστόσο η Τουρκία δεν εχει καταφέρει να πετύχει αναθεώρηση του ισχύοντος καθεστώτος. Έκτοτε η Τουρκία σε όλα τα διεθνή fora και σε κάθε ευκαιρία εκδηλώνει την επιθυµία της για «συνυπευθυνότητα στο Αιγαίο».
 
Πηγές:
Γιώργος Χαμηλάκης, δόκιμος ερευνητής της ομάδας Διαχείρισης Κρίσεων του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων, huffingtonpost.gr
Ομιλία του καθηγητή Αλέξη Ηρακλείδη στην εκδήλωση του Ινστιτούτου του Ποταμιού.
Άρθρο Παναγιώτη .Ιωακειμίδη, καθηγητή Διεθνούς δικαίου
Άρθρο Παναγιώτη Παστουσέα. Αντιναύαρχος ε.α.
Wikipedia

google news iconΤο Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: Social-Lib.gr - Google News .

Έγραψαν Πρόσφατα

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Το Social.lib είναι ένας δικτυακός τόπος συζήτησης και ανάδειξης των καθημερινών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών ζητημάτων υπό το πρίσμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.