Κατ’ αρχάς γιατί είναι φιλελευθερισμός. Γιατί έχουμε γκώσει από τον κρατισμό. Γιατί μας έχει τρελάνει η απίστευτη γραφειοκρατία που χρειάζεται για να κάνουμε ο,τιδήποτε δημιουργικό. Γιατί μας έχει θυμώσει η κρατική δυσπιστία και εχθρότητα απέναντι σε ο,τιδήποτε δημιουργικό. Γιατί ο κρατισμός έχει γίνει ιδεολογία όχι μόνον του δημόσιου τομέα, αλλά έχει εμποτίσει και μεγάλο μέρος του κόσμου που έχει μάθει να συναλλάσσεται με το ρουσφέτι. Που θεωρεί ότι «ο ζημιών το κράτος ουδένα ζημιοί». Που δεν ενδιαφέρεται για το ότι την ζημιά του κράτους την πληρώνουμε όλοι, και ιδιαίτερα εκείνοι οι οποίοι θα μπορούσαν υπό διαφορετικές συνθήκες να προσφέρουν περισσότερα στο κοινό καλό.

Tο αμφιθέατρο γεμάτο από φοιτητές του δεύτερου έτους στις διεθνείς και ευρωπαϊκές σπουδές. Είναι το μάθημα για τα κομματικά συστήματα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και φτάνει η στιγμή που, μετά από την παρουσίαση των δύο κυρίαρχων παικτών, της σοσιαλδημοκρατίας και της χριστιανοδημοκρατίας, και του τρίτου μικρότερου παίκτη ορισμένων χωρών, του φιλελευθερισμού, πρέπει να μιλήσεις για τα σοσιαλφιλελεύθερα κόμματα. Και να πεις ότι είναι μια υποκατηγορία της ομάδας του ALDE στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που όμως δε μοιράζεται πολλά με την άλλη υποκατηγορία, τα παραδοσιακά φιλελεύθερα κόμματα, που όμως δε θέλουν να χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο και για αυτό λέγονται απλώς «φιλελεύθερα»!

Τα κοινωνικά κινήματα νοούνται ως απόπειρες υπέρβασης που ξεπερνούν και μετασχηματίζουν τις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες, προσελκύοντας και, στις καλύτερες περιπτώσεις, πραγματοποιώντας, ανεκπλήρωτες ηθικές αξιώσεις, που υπάρχουν ήδη στην κοινωνική πραγματικότητα. Οι ηθικές αξιώσεις γεννιούνται κυρίως μέσα από εμπειρίες αδικίας που προκύπτουν από αποτυχημένες προσδοκίες βελτίωσης της καθημερινής ζωής και μπορεί να γίνουν ο καταλύτης για την εμφάνιση προοδευτικών κοινωνικών κινημάτων.