Τον προηγούμενο μήνα, είδαμε μια τεράστια έξαρση οργής σε παγκόσμιο επίπεδο. Είδαμε κόσμο στους δρόμους με υψωμένες γροθιές να ζητά δικαιοσύνη, να φωνάζει για μεταρρύθμιση, να εναντιώνεται στον συστημικό ρατσισμό που διέπει τις κοινωνίες μας σε όλο τον κόσμο. Αυτές οι διαδηλώσεις και επιδείξεις αλληλεγγύης πυροδοτήθηκαν από τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ, ενός Αμερικανού άνδρα που πέθανε με βάναυσο θάνατο στην πόλη της Μινεάπολης, Μινεσότα, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο κ. Floyd ήταν μαύρος. Το όνομά του προστέθηκε στον μακρύ κατάλογο όσων σκοτώθηκαν σε χώρες και κοινωνίες με φυλετικά άνισες δομές εξουσίας που οδηγούν αναπόφευκτα σε τέτοιες τραγωδίες. Αυτό δεν είναι απλώς μια περίπτωση άλλου ενός λευκού ή αστυνομικού να σκοτώνει άλλον έναν μαύρο. Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αναγνωρίζουν ολοένα και περισσότερο ότι πρόκειται για ένα σημείο καμπής και μια ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι ο ρατσισμός είναι μια κατάσταση που έχουμε αφήσει να καλλιεργούμε για πολύ καιρό. 

 

 

Προσοχή, δεν λέω «που έχει αφεθεί να καλλιεργείται για πολύ καιρό». Ξαναλέω «που έχουμε αφήσει να καλλιεργούμε για πολύ καιρό». Δεν μπορούμε να μιλάμε πια σε τρίτο πρόσωπο, όσο όμορφο γραμματικά κι αν είναι, όσο και να μας δίνει την αίσθηση ότι δεν φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι. Εμείς φταίμε, γιατί εμείς αφήσαμε. Γιατί στην ουσία εμείς καλλιεργούμε.

 

Ναι, όλοι εμείς που καταδικάζουμε κάθε ρατσισμό, μίσος, βία. Που καταδικάζουμε τον στραγγαλισμό των ανίσχυρων και περιθωριοποιημένων από εκείνους που έχουν την εξουσία και την χρησιμοποιούν για να μοχλεύουν τους δικούς τους σκοπούς. Που καταδικάζουμε την ανούσια βία και τον θάνατο με τον οποίο έρχονται αντιμέτωποι διαρκώς όχι μόνον οι έγχρωμοι, αλλά και καθεμία από τις ομάδες της κοινωνίας μας που δεν βρίσκεται σε θέση ισχύος: οι πρόσφυγες, οι γυναίκες, οι γκέι, τα παιδιά και άλλες ευάλωτες ομάδες συνανθρώπων μας. Που θεωρούμε πως η μαύρη ζωή έχει σημασία, και κάθε ζωή έχει σημασία. Που θλιβόμαστε και μένουμε σοκαρισμένοι όταν βλέπουμε γεγονότα όπως ο θάνατος του George Floyd να «παίζουν» στα κανάλια μπροστά στα μάτια μας. Που θα πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι και ακόμα πιο σοκαρισμένοι με τους θανάτους που δεν παίζουν στα κανάλια, ούτε γράφονται πια στις εφημερίδες γιατί τα «σημαντικά» νέα έχουν να κάνουν με την ΑΟΖ ή με την απόχρωση ξανθού στο μαλλί δημοφιλούς παρουσιάστριας. Όλοι συμφωνούμε ότι για τον ρατσισμό και τις φυλετικές διακρίσεις πρέπει να κάνουμε περισσότερα. Κάνουμε;

 

Ποιος γονιός έχει εξηγήσει στο παιδί του ότι δεν πρέπει να κάνει διακρίσεις, όταν καλεί τα άλλα παιδάκια στο παιχνίδι ή στο πάρτυ; Ποιος γονιός δεν φοβάται ενδόμυχα μην τυχόν και «του βγεί η κόρη γκέι» και δεν θα ξέρει πώς να το εξηγήσει στους φίλους του; Πόσοι έχουμε προσπεράσει τον θάνατο τόσων και τόσων συνανθρώπων μας που πνίγηκαν (και σίγουρα πνίγονται και τώρα αλλά δεν το διαβάζουμε καν) στη θάλασσα προσπαθώντας να «περάσουν απέναντι»; Πόσο cool είμαστε αλήθεια με την πραγματικότητα ότι όλοι –μα όλοι- μοιραζόμαστε το DNA των κάποτε «καθαρών» (προϊστορικών!) φύλων της Ευρώπης, της Ασίας, της Αφρικής, της Αμερικής, σε μια όμορφη και δυναμική μίξη; Ποιος Έλληνας παραμένει cool, όταν κάποιος τολμά να του πει ότι δεν είναι Έλληνας 100%, αλλά μίξη λαών ανά τους αιώνες;

 

Να ακούμε κάθε φωνή, να εκτιμάμε κάθε άποψη. Μια τέτοια δήλωση ακολουθείται συχνά από μια φράση όπως «ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, φύλο ή σεξουαλικό προσανατολισμό». Προσωπικά υποστηρίζω ότι αυτή είναι μια κενή φράση. Στην πραγματικότητα, πρέπει να λέμε «Να ακούμε κάθε φωνή, να εκτιμάμε κάθε άποψη που εκφράζεται από κάθε άτομο οποιασδήποτε φυλής, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού». Όσοι θέλουμε να ακούμε κάθε φωνή, να εκτιμάμε κάθε άποψη, ακριβώς επειδή πιστεύουμε στην αξία της διαφορετικότητας, ξέρουμε καλά ότι ακριβώς επειδή είμαστε διαφορετικοί, έχουμε και τη δυνατότητα να είμαστε ισχυροί και συμπληρωματικοί μεταξύ μας. Στην ουσία, αυτή είναι μια δήλωση σχετικά με την ποικιλομορφία και την αξία κάθε ατόμου, συμπεριλαμβανομένων των χαρακτηριστικών του της φυλής, της θρησκείας, του φύλου, του σεξουαλικού προσανατολισμού και ούτω καθεξής, χωρίς να τα αγνοούμε. Δεν τα αγνοούμε, τουναντίον τούς δίνουμε την πρέπουσα αξία. Σεβόμαστε το άτομο και τον προσανατολισμό του.

 

Έχω αχρωματοψία. Προσωπικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω το μαύρο χρώμα από το μπλε. Είναι κληρονομικό και το ίδιο συμβαίνει με ένα από τα παιδιά μου. Έχω κλάψει (από τα γέλια) σε κατάστημα ρωτώντας το παιδί μου ποιο να αγοράσω, το μαύρο ή το μπλε και παίρνοντας απαντήσεις όπως «και τα δυο μπλε είναι μαμά!» Έχω ντραπεί (σε μίτινγκ στη δουλειά) όταν εμφανίστηκα με μπίζνες κοστούμι φορώντας σακάκι μαύρο και παντελόνι μπλε. Αχρωματοψία ή αποδοχή της διαφορετικότητας δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω τίποτα, γιατί είμαι τυφλός. Αχρωματοψία ή αποδοχή της διαφορετικότητας σημαίνει τα βλέπω όλα ίδια, και ως εκ τούτου δεν τα ξεχωρίζω. Ξερω ποιο είναι το παντελόνι και ξέρω ποιο είναι το σακάκι. Το καθένα έχει αξία παρ’ όλο που δεν είναι ίδια και παρ’ όλο που δεν είναι και τα δυο μπλε.

 

Προσπαθήστε το. Θα κλάψετε από τα γέλια και θα ντραπείτε ίσως, αλλά μόνο έτσι θα πάμε μπροστά. Οταν καταλάβουμε ότι όλοι μας (εμείς-εσείς- αυτοί και οι άλλοι), έχουμε ακριβώς την ίδια αξία και τις ίδιες ανάγκες, γιατί είμαστε όλοι άνθρωποι, αγαπητοί συνάνθρωποι και όχι χρώματα.