Νίκος Νυφούδης - πρόσωπα φωτεινά
Pin It

Συνέντευξη Νίκου Νυφούδη στο Social-Lib

Θα μου επιτρέψετε σε αυτήν την εισαγωγή που κινδυνεύει να μας βγει πιο μεγάλη κι από την συνέντευξη, έναν πολύ προσωπικό τόνο. Κι αυτό, γιατί τον Νυφούδη τον ξέρω δεκαπέντε χρόνια και έζησα από κοντά την πολιτική του δράση - και όχι μόνο- βήμα βήμα. Θα πρέπει να ήτα στα 24 του, όταν τον κάλεσε μια κοινή φίλη σπίτι μου για να μας γνωρίσει τον υποψήφιο για τον Δήμο Πυλαίας. Πρώτη εικόνα: μεγάλος διασκελισμός, καθαρό βλέμμα, απίστευτα ζεστό χαμόγελο. Η  εικόνα παραμένει ίδια.

Ο μεγάλος διασκελισμός είναι μάλλον για να τα προλάβει όλα Το βλέμμα παραμένει καθαρό, ίσως μια ιδέα πιο διεισδυτικό. Το χαμόγελο εξακολουθεί να πηγάζει απ’ την καρδιά και να φωτίζει τα μάτια. Τον ξέρω τον Νίκο. Μέσα από τον αγώνα του να κρατήσει αρχές σε έναν χώρο που τις χλευάζει.

Να κάνει δουλειές σε ένα κράτος εχθρικό στην επιχειρηματικότητα. Να γράφει για τον εθελοντισμό. Να προτείνει λύσεις για τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα της πόλης.

Να σέβεται και να εκτιμά τους συνεργάτες του. Να χαλαρώνει ερωτοπαιχνιδίζοντας με τη Χριστίνα. Να γίνεται με τρυφερότητα ζωντανό παράδειγμα για τη Βασιλική και τον Νικηφόρο. Να ατενίζει τον ορίζοντα πάνω στο ποδήλατό του. Να χαμογελάει στην ήττα, να χαμογελάει και στη νίκη. Και να πηγαίνει παρακάτω. Ξανά και ξανά. Ναι, ο Νίκος είναι το φωτεινό πρόσωπο της πόλης που επιμένει και αντιστέκεται.

Μεγαλώνεις δύο παιδιά. Με όλα αυτά τα φαινόμενα βίας, που όλα δείχνουν πως εντείνονται, τι σε ανησυχεί περισσότερο;

Tο γεγονός είναι ότι η βία μπορεί να σε βρει παντού και πάντα. Δεν έχει να κάνει με τη χώρα ή τη γειτονιά στην οποία ζεις. Έχει να κάνει καθαρά με την τύχη κάθε ανθρώπου. Θα μου πεις «ζούμε καθαρά από τύχη;» Θα σου πω ναι. Δεν βρεθήκαμε προς το παρόν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Προφανώς και το να ζεις στη Θεσσαλονίκη ή το Λονδίνο είναι πιο ασφαλές από το να ζεις στο Κίεβο αυτή τη στιγμή, αλλά καταλαβαίνεις το πλαίσιο της σκέψης μου. Ως γονιός νομίζω ότι πρωταρχική αγωνία μου είναι να μη γίνουν τα παιδιά μου άνθρωποι φανατισμένοι. Ο μόνος φανατισμός τους να είναι η αγάπη για τη ζωή. Τη δική τους και των ανθρώπων που αγαπούν. Να μοχθούν παθιασμένα, ώστε να κάνουν τον εαυτό τους και τους γύρω τους χαρούμενους.

Μετά από 2 χρόνια πανδημίας οι επιχειρήσεις εστίασης «βογκάνε», αλλά από τον αρμόδιο υπουργό ακούμε για ανάπτυξη. Πώς την βιώνεις αυτήν την ανάπτυξη;

Ως ανέκδοτο! Δεν υπάρχει ανάπτυξη. Πρόκειται απλώς για το «ποίημα» του Υπουργού κ. Γεωργιάδη. Καταλαβαίνω βεβαίως πως ο Υπουργός πρέπει να πει το «ποίημά» του, είναι άλλωστε το μόνο πράγμα που δίνει νόημα στη θέση του.Τα τελευταία χρόνια η εστίαση, αλλά και γενικότερα ο κλάδος του λιανεμπορίου, προσπαθεί να συγκρατήσει απώλειες και να παραμείνει ζωντανός. Προφανώς υπάρχουν εξαιρέσεις που αφορούν κυρίως περιοχές αμιγώς τουριστικές, αλλά αυτές δεν ξεπερνούν το 15-20% του συνολικού κλάδου. Βέβαια,για να μην είμαι ισοπεδωτικός, ανάπτυξη για κάποιους κλάδους ήρθε, δεδομένου πως οι συνήθειες των ανθρώπων μέσα στις καραντίνες αλλάξανε. Πάντα υπάρχουν μεμονωμένες ευκαιρίες στην αγορά. Όμως αυτό απέχει πολύ από τον ισχυρισμό ότι η ελληνική οικονομία συνολικά αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια.

Νίκο, έχεις επιχειρήσεις στον χώρο της εστίασης στο Ηνωμένο Βασίλειο, έχεις και στην Ελλάδα. Παρ’ όλο που οι συγκρίσεις ενίοτε πληγώνουν, πες μας τι υπάρχει στο Λονδίνο που το ζηλεύεις και θα ήθελες να εφαρμοστεί κι εδώ και το αντίστοιχο που υπάρχει στην Ελλάδα και θα το ήθελες εκεί.

Υπάρχει κάτι σημαντικό στο Λονδίνο που δεν το βρίσκεις στην Ελλάδα: σεβασμός στον κλάδο. Ούτε το κράτος ούτε και μεγάλο τμήμα της κοινωνίας σέβεται την εστίαση ως επιχείρηση. Πριν από μερικούς μήνες, τα καταστήματα εστίασης έκλεισαν για μία ημέρα, ως ένδειξη διαμαρτυρίας, και νομίζω ότι βιώσαμε όλοι πόσο άχαρη είναι η πόλη μας χωρίς εστίαση. Στο Λονδίνο, η εστίαση νοείται ως βασικός πυλώνας ανάπτυξης της πόλης. Διότι απλούστατα εκεί είναι όπου καταλήγουν οι 10 εκατομμύρια επισκέπτες της πόλης ημερησίως.

Και ενώ έχεις πετυχημένες επιχειρήσεις, αφιερώνεις χρόνο στην πολιτική, την οποία η γενιά σου στην πλειοψηφία της την απαξιώνει. Τι είναι αυτό που σε «τραβάει» στην πολιτική;

Τί νόημα έχει η ζωή μας χωρίς την ενασχόληση με τα «κοινά»; Για μένα λοιπόν η συμμετοχή μου στα κοινά είναι ο τρόπος μου να νικήσω τον θάνατο και τη λήθη. Μπορεί να σου φαίνεται ακραίο, αλλά πραγματικά μέσα μου το να βάζεις το λιθαράκι σου στη δημόσια σφαίρα είναι η επιτομή της επιτυχίας. Αυτό πολύ περισσότερο από το να κάνεις μία ή δέκα πετυχημένες επιχειρήσεις. Θα σου φέρω το παράδειγμα της Πλατείας Ελευθερίας. Αρθρογράφησα από την πρώτη στιγμή εντόνως, σε αρκετά ΜΜΕ ώστε κάπως να φτάσουν όλα αυτά στο κέντρο των αποφάσεων. Η απόφαση δείχνει να αλλάζει.Προφανώς η αλλαγή της απόφασης δεν μπορεί να πιστωθεί στην αρθρογραφία μου και μόνο. Όμως ακόμα και αν όσα έγραψα επέδρασαν κατά 0.01%, είναι μια επίδραση. Αυτό είναι πολιτική.

Έχεις υπηρετήσει πολλά χρόνια ως μέλος δημοτικών συμβουλίων και έχεις μια μικρή θητεία στη Βουλή των Ελλήνων. Πού νομίζεις πως έχεις να προσφέρεις περισσότερα;

Εγώ είμαι άνθρωπος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Από τα 19 μου στα Δημοτικά Συμβούλια Νέων και από τα 21 χωρίς να έχω χάσει συμμετοχή σε εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης.Χωρίς να φοβηθώ ήττες, στραπατσαρίσματα, πισωγυρίσματα στις δουλειές μου. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι λοιπόν αυτή που έχει την καρδιά μου εδώ και δύο δεκαετίες. Και έχω σαφή ερμηνεία τού γιατί μου συμβαίνει αυτό. Πιστεύω ότι ο κόσμος αλλάζει στα μικρά. Πιστεύω επίσης ότι οι μεγάλες αλλαγές κάνουν καιρό να φτάσουν στην κοινωνία και κυρίως προϋποθέτουν λόμπινγκ και κύκλους θεωρητικών συζητήσεων. Ένα μικρό πάρκο δίνεται σε λειτουργία μέσα σε λίγους μήνες. Και είναι όλοι σύμφωνοι ότι θα έπρεπε να γίνει. Εγώ είμαι άνθρωπος της άμεσης δουλειάς και η Τοπική Αυτοδιοίκηση θέλει άμεση δουλειά.

Αν αγνοήσεις εντελώς τη ρεαλιστική σου πλευρά και αφεθείς να οραματισθείς μια κοινωνία «αλλιώς», πώς θα την ήθελες

Χμ.. Μου βάζεις δύσκολα. Αν βρίσκαμε την ιδανική κοινωνία με τη μία, θα βαριόμασταν. Αυτό είναι σίγουρο (γέλια). Στα σοβαρά τώρα. Ιδανική κοινωνία για μένα δεν υπάρχει. Είναι στην ανθρώπινη φύση μας δυστυχώς να γεμίζουμε την καρδάρα με γάλα και να τη χύνουμε, αν αντιληφθούμε πως κάποιος άλλος θα επωφεληθεί περισσότερο από εμάς. Θα έλεγα λοιπόν πως θα ήθελα μια κοινωνία που κάνει το καλό και το ρίχνει στο γιαλό. Που μοχθεί για το συλλογικό. Για να βελτιώσει τη ζωή αυτών που χρειάζονταιπερισσότερη βοήθεια. Θα έλεγα ότι το Λονδίνο, όπως έχει εξελιχθεί, ως μια πολυπολιτισμική κοινωνία, περιλαμβάνει αρκετά από τα χαρακτηριστικά που θα ήθελα να δω κι εδώ στα δικά μας. Μια κοινωνία που ασχολείται με τον διπλανό της για να τον βοηθήσει και όχι για να τον κουτσομπολέψει (γέλια).

Πολλές φορές σε άκουσα να μιλάς για την πολιτική «αλλιώς». Πώς το εννοείς αυτό το «αλλιώς»; Και τι θεωρείς παλαιοκομματική αντίληψη;

Η πολιτική αλλιώς είναι αυτή που καταφέραμε στο Ποτάμι. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, πλούσιοι, φτωχοί, μορφωμένοι, λιγότερο μορφωμένοι, όλοι μαζί ενώσαμε τη φωνή μας προτάσσοντας λύσεις ρεαλιστικές που θα άλλαζαν τη ζωή μας προς το καλύτερο. Δεν είπαμε ποτέ πως ανακαλύψαμε τον τροχό, αλλά βάλαμε την καθημερινότητα στην πολιτική. Και προσοχή, χωρίς να λαϊκίσουμε. Δεν ήταν ένα θεωρητικό πείραμα αυτό που καταφέραμε. Και να σου πω και κάτι, αν και θύμωσα πολύ στον Σταύρο Θεοδωράκη, όταν «αποφάσισε» να αναστείλει τη λειτουργία του. Νομίζω πως, όταν φτάσω παππούλης και θα διηγούμαι πως κι εγώ υπήρξα από την αρχή μέλος αυτής της τρελής παρέας, αισθάνομαι ότι αυτό θα έχει ως πράξη μεγαλύτερη αξία από την απόφασή μας να αναστείλουμε τη λειτουργία του.Αυτό περνάει πολύ από το μυαλό μου τελευταία. Μπορεί να φταίει πως πάτησα τα 40 και ένα πλέον και… πλέον οι μνήμες αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα.

Ποιο πιστεύεις πως είναι το αφήγημα που θα έκανε τους νέους να πιστέψουν ξανά στην πολιτική;

Αν το σκεφτεί κανείς, η πολιτική θα πρέπει να αφορά τους νέους περισσότερο από τον καθένα. Οι αλλαγές που φέρνει η πολιτική δράση βιώνονται περισσότερα χρόνια από τους νέους παρά από οποιονδήποτε άλλο.Άρα πρέπει να βρούμε τον τρόπο να τους πείσουμε πως οι αλλαγές αφενός είναι για εκείνους, αφετέρου είναι εφικτές. Αυτό θα γίνει μόνο με την ειλικρίνεια. Τα νέα παιδιά δεν γουστάρουν το παπατζιλίκι και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να βολευτούν. Λόγω της δουλειάς μου στην εστίαση, στον κλάδο που απασχολεί τους περισσότερους νέους από κάθε άλλον, ζω μαζί τους. Είναι η ευτυχία αυτής της δουλειάς άλλωστε. Οι νέοι πρέπει να νιώσουν πως αυτά που λες τα λες γιατί τα πιστεύεις. Όχι γιατί θέλουν να τα ακούσουν, ούτε για να τους χρυσώσεις το χάπι. Και φυσικά γνωρίζουν πως δεν είναι εύκολο να πετύχεις τις αλλαγές, αλλά πάντα να τους λες αυτά που πραγματικά εσύ πιστεύεις ότι μπορείς.Έτσι μόνο δεν τους απογοητεύεις. Γιατί, αν τους απογοητεύσεις, τότε δεν συγχωρούν. Και καλά κάνουν!

Νομίζω πως αυτή η συνέντευξη θα τελειώσει απότομα εδώ. Χωρίς επίλογο. Γιατί ο Νίκος έκανε αυτό που κάνει πάντα. Μας «ανοίχτηκε». Καθαρά και ξάστερα. Δεν μπορώ όμως να μην σας καλέσω να φανταστούμε πώς θα ήταν αυτή η χώρα με ένα μικρό υπουργικό συμβούλιο με 20-25 υπουργούς αυτής της νοοτροπίας.


Έγραψαν Πρόσφατα

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Το Social.lib είναι ένας δικτυακός τόπος συζήτησης και ανάδειξης των καθημερινών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών ζητημάτων υπό το πρίσμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.