Pin It

Στα μέσα του 17ου αιώνα, ο Άγγλος φιλόσοφος Thomas Hobbes παρομοιάζει το κράτος με το Λεβιάθαν, ένα θαλάσσιο κήτος με τρομερή δύναμη, που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη και συγκεκριμένα στο βιβλίο του Ιώβ. Το κράτος-Λεβιάθαν, κατά την παρομοίωση του διανοητή, έχει σαν σκοπό να διαφυλάξει τη ζωή, την ειρήνη, και την ασφάλεια των ανθρώπων, είτε με τη μορφή της απόλυτης μοναρχίας είτε της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Η εικόνα αυτή του καλοκάγαθου κράτους έχει δεχτεί κριτικές και επιθέσεις αιώνες πριν καν δημιουργηθεί. «Δίκαιον ουκ άλλο τι ή του κρείττονος συμφέρον» κραύγαζε ο Θρασύμαχος προτού τον ταπώσει με σοφιστείες ο Σωκράτης στην «Πολιτεία» του Πλάτωνα, ανασκευάζοντας όμως στην «Αληθινή απολογία του Σωκράτη» του Βάρναλη. Για το έργο αυτό ο Παλαμάς έγραφε στον Βάρναλη ότι «φαίνεται πως δύο κλίκες ζεσταίνει, εκείνους που θέλουνε να σε αφορίσουν, κ' εκείνους που ζητάνε να σε φιλήσουν. Είναι και μια τρίτη, που αισθάνεται και τα δύο διαβάζοντάς σε, όσο κι αν τέτοιο αίσθημα μπερδεύει».
Αυτή η τρίτη κατηγορία ανθρώπων, οι αμφιταλαντευόμενοι, είναι και το μήλο της έριδας σε κάθε πολιτική αντιπαράθεση. Συχνά πρόκειται για διάσταση ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα. Η λογική σε κατευθύνει προς την αγελαία συμπεριφορά, την υπακοή στους κανόνες, στις δεσμεύσεις, την αποδοχή ευθυνών και άλλα τέτοια φλωρίστικα πράγματα. Το συναίσθημα σε προτρέπει να γίνεις ένας νέος Αλέξης Ζορμπάς, προβάλλοντας τη γοητεία του προσώπου μιας Ελλάδας #δεν_πάνε_να_καούν_όλα_γύρω_μου - #εγώ_χορεύω_συρτάκι_σαν_τις_βαβαροί_ χωροφυλάκοι . Στάση που πήρε ιδιαίτερη δυναμική στο πρόσφατο παρελθόν, όταν οι Έλληνες, απηυδισμένοι από το «να τρέχωσι τον κόσμον, με εξαπλωμένην χείρα, ψωμοζητούντες», αποφάσισαν στην πλειοψηφία τους να υψώσουν (διά χειρός Γιάνη) το μεσαίο δάχτυλο προς αυτούς από τους οποίους περίμεναν βοήθεια. Τα αγρίμια τολμήσανε το μέγα «όχι», ενώ όσοι ήμασταν πολύ κότες ώστε να σηκώσουμε το δάχτυλο, γίναμε οι «μενουμευρώπηδες», που ο Γιώργος Κυρίτσης του ΣΥΡΙΖΑ απείλησε ότι θα τους αλλάξει τα φώτα, βάζοντάς τους να πληρώσουν την νύφη. Τελικά όλα έχουν μια βαθιά πολιτική υφή.
Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία, η οποία όμως έχει την κακιά συνήθεια να επαναλαμβάνεται σε κάθε ευκαιρία. Αφού πέρασε το πρώτο κύμα της πανδημίας COVID19 κι όλοι οι λαοί άρχισαν να γλείφουν τις πληγές τους αναμετρώντας νεκρούς και οικονομικές καταστροφές, ξεκίνησε ένα σχετικά αναμενόμενο ξέσπασμα –ιδίως της νεολαίας - ενάντια στην απαιτούμενη πειθαρχία και στους επώδυνους περιορισμούς. Και δεν μιλάμε για τους συνωμοσιολόγους, που θεωρούν είτε ότι δεν υπάρχει πανδημία, είτε ότι οι κρατούντες θέλουν να τσιπάρουν όλον τον κόσμο με το εμβόλιο, είτε, είτε και δεν συμμαζεύεται. Μιλάμε για κόσμο που απλά «δεν γουστάρει», συνωστίζεται σε μπαρ και εκδηλώσεις και οργανώνει corona parties σε βίλες και πισίνες ή διαδηλώνει στη Γερμανία, Ελβετία και Αγγλία με συνθήματα «Είμαστε το δεύτερο κύμα», «Ελευθερία», και άλλα τέτοια υπερήφανα, τη στιγμή που όσοι προσπαθούμε να παραμείνουμε κατά το δυνατόν συγκρατημένοι, είμαστε οι νέες κότες ή αλλιώς «μενουμεσπίτηδες». Αν είναι έτσι η ελευθερία, εγώ θα αρχίσω να ντρέπομαι να δηλώνω φιλελεύθερος.
Μιλάμε για φοβερή μαγκιά, αλλά το δεύτερο κύμα έχει ήδη ξεσπάσει. Και θα κρατήσει καιρό, απ’ όσο φαίνεται, και θα κοστίσει πολύ περισσότερο από το πρώτο. Πιθανολογώ ότι οι συνέπειες θα αλλάξουν συνολικά την ζωή όλων μας σε θέματα όπως ο τρόπος επαφής και επικοινωνίας, εργασίας, διασκέδασης. Και όχι προς το ευχάριστο. Και για να παραφράσω τον Τσώρτσιλ, «ποτέ τόσο πολλοί δεν θα πάθουνε τόσο πολλά από τόσο λίγους».

 


google news iconΤο Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: Social-Lib.gr - Google News .

Έγραψαν Πρόσφατα

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Το Social.lib είναι ένας δικτυακός τόπος συζήτησης και ανάδειξης των καθημερινών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών ζητημάτων υπό το πρίσμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.