Πριν 40 χρόνια ο κόσμος ήταν χωρισμένος στα δύο, στο ανατολικό μπλοκ εκατομμύρια πολίτες ήταν φυλακισμένοι στον φόβο και την κίβδηλη «ελευθερία» τού χρεοκοπημένου καθεστώτος, και στον δυτικό κόσμο για να περάσεις τα σύνορα έπρεπε να κάνεις βίζα και συνάλλαγμα. Στον τρίτο κόσμο η κατάσταση δεν ήταν σημαντικά διαφορετική από τη σημερινή. Στην Ελλάδα, για το μισό του πληθυσμού, το σαββατιάτικο μπάνιο γινόταν σε μια λεκάνη με νερό βρασμένο στην κατσαρόλα. Μετά ήλθε το μέλλον. Τώρα γυρίζεις στον κόσμο με ένα κινητό τηλέφωνο.
Το μέλλον θέλει τόλμη. Όσο μεγαλώνεις φοβάσαι περισσότερο. Μεγαλώνεις, όλα αλλάζουν, αλλάζεις και εσύ, φοβάσαι περισσότερο. Λες ότι φοβάσαι για το σύνολο, αλλά φοβάσαι μόνο για την πάρτη σου. Θέλεις και οι άλλοι να φοβούνται και αυτοί μαζί σου, να νιώθεις ασφαλής ανάμεσα σε πολλούς. Γυρνάς πιο συχνά κοιτώντας πίσω σου, να δεις ποια είναι τα πιτσιρίκια που κάνουν φασαρία, κάποτε ήσουν εσύ που προκαλούσες την απορία στα βλέμματα των μεγαλύτερων. Τότε κοιτούσες μπροστά μόνο, τώρα κοιτάζεις πίσω σου. Το μέλλον σου είναι μικρότερο από το παρελθόν σου. Φοβάσαι τις αλλαγές, όλα αλλάζουν και εσύ μένεις πίσω, στο κόλλημά σου.
Φοβόσουν την ΕΕ, το ευρώ, τους Αλβανούς, τους ΛΟΑΤΚΙ+, τη Βόρεια Μακεδονία, τους πρόσφυγες, «θα γίνουμε γκαρσόνια των ξένων» έλεγες. Μετά συνηθίζεις και μετά φοβάσαι κάτι άλλο, ψάχνεις αντιπάλους εκεί που στέκονται φίλοι σου, και πιάνεσαι από πολιτικά σκουπίδια να τρέξεις μαζί τους να κρυφτείς στον φόβο τους. Το σιδηρούν παραπέτασμα δεν ήταν για να σε προφυλάσσει. Ήταν εκεί για να φοβίζει τους μεν και τους δε. Ψηφίζεις αυτούς που σε έβαλαν στην κρίση της χρεοκοπίας, για να διώξεις αυτούς που σου υπόσχονταν την επανάσταση της αντιμνημονιακής παραζάλης. Ενημερώνεσαι απο τους διορισμένους influencers του φανατισμού. Με αυτούς ζεις κάθε ημέρα. Με αυτούς φοβάσαι μαζί. Αύριο θα φοβάσαι κάτι άλλο. Αυτό που θα σου πουν να φοβάσαι. Σε λίγα χρόνια όλα αυτά θα έχουν μείνει πίσω. Σαν το σιδηρούν παραπέτασμα. Ένας ψεύτικος κόσμος που φοβάται να αποκαλύψει την αλήθεια. Ότι τελείωσε.
Μεγαλώνουμε και δεν ωριμάζουμε. Μεγαλώνουμε και φοβόμαστε περισσότερο. Φοβόμαστε το νέο. Αλλά η ζωή είναι άλλη από αυτή που βλέπεις στα social media και στα ΜΜΕ. Το μέλλον θέλει τόλμη. Πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τις αγκυλώσεις και τον φόβο για την προστασία του κόσμου που πρέπει να αλλάξει. Να αλλάξουμε μαζί του. Αυτό που φοβόσουν χθες, αυτό που αρνιόσουν να αποδεχθείς χθες, τώρα είναι κυρίαρχο συστατικό της ζωής σου και το απολαμβάνεις.
Να αλλάξουμε τον κόσμο. Να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Όχι να προσπαθήσουμε να γίνουμε σαν τους «γενναίους» 20αρηδες που ήμασταν, (δεν ήμασταν). Αλλά να γίνουμε (ξανά) γενναίοι στην ηλικία μας. Να ζήσουμε σαν τον Μπέντζαμιν Μπάτον. Να γίνουμε νεότεροι στις σκέψεις μας ενώ μεγαλώνουμε. Όλα θα αλλάξουν όταν επιλέξουμε να γίνουμε καλύτεροι από τους εαυτούς μας, και όχι μόνο όταν ζητάμε από τους άλλους να γίνουν καλύτεροι. Να γίνουμε εμείς η αλλαγή. Βάλε τον κόσμο σε κίνηση. Το μέλλον θέλει τόλμη (και αλληλεγγύη. Γιατί το μέλλον στον τρίτο κόσμο δεν πήγε ακόμα).
Δεν θυμάμαι ποιος φέρεται να είχε πει "να είσαι προοδευτικός στην νιότη σου και συντηρητικός μετά όταν ωριμάζεις", αλλά ο μόνος δρόμος είναι να είσαι προοδευτικός μέχρι τέλους. Το μέλλον θα συνεχίσει να ρέει ανοικτό και μετά από εμάς.
Το Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: 
