Δε λέω…
Με τις ψηφιακές κατακόκκινες κονκάρδες τη μάχη μας τη δίνουμε.
Και οι εναπομείναντες χρυσαυγίτες σκιάζονται ενώ η παρέα μας μεγαλώνει.
Αλλά να…
Είναι κι αυτό το “κάτι” που λείπει και να ησυχάσω δε μ’ αφήνει.
Κι όσο δεν το αγγίζουμε πάλι μπροστά μας θα το βρούμε.
Αυτό το “κάτι”…
Γιατί η ουσία του φασισμού δεν είναι οι σβάστικες, τα τατουάζ του Κασιδιάρη, τα μουστακάκια και οι χιτλερικοί χαιρετισμοί.
Τα υβρεολόγια και τα εθνικιστικά παραληρήματα του Μιχαλιολάκου στη βουλή.
Το ξύλο στους μετανάστες κι ακόμη εκείνη η μαχαιριά.
Αλλά η κατοχή της μίας, της μοναδικής, της απόλυτης αλήθειας.
Και η προσπάθεια της επιβολής της σαν έρθει ο καιρός.
Η μη ανοχή του διαφορετικού, του αντίθετου.
Η διαγραφή του “ίσως”…
Μου φαίνεται ότι κι εμείς οι οδοιπόροι της Αριστεράς το θρέψαμε το θηρίο.
Με τις καλύτερες των προθέσεων πάντα.
Όχι μόνο τότε, που αγαπούσαμε τα Γκουλάκ, τα τανκς που χόρευαν στις πλατείες, τα Τσερνομπίλια, τον κεντρώο Βιντέλα, τους ορυζώνες του αίματος.
Που κλείσαμε τα μάτια στις εκλεκτικές συγγένειες με τους μισητούς.
Εδώ αποκαλύφθηκε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ηρωικών μελών της ΚΕ του ΚΚΣΕ ήταν πράκτορες των ναζί, αλλά εμείς μπααα…τίποτα δεν ψυλιαστήκαμε, από όποια πλευρά κι αν το δεις.
Δεν αγαπούσαμε και τους καθρέφτες.
Αλλά και τώρα.
Συμπορευθήκαμε στα μαρμαρένια αλώνια των αγανακτισμένων και βάψαμε το μαύρο φαιοκόκκινο.
Δεχθήκαμε ασμένως το θανάσιμο εναγκαλισμό των αυριανιστών και των άξιων συνεχιστών τους, των κάθε λογής βαξεβάνηδων.
Κάναμε πρόεδρο την Ζωή και στείλαμε να μας εκπροσωπήσει στη βουλή η Ραχήλ.
Ναι! Η Ραχήλ η κόκκινη πασιονάρα!
Και κοκκινίζοντας από επαναστατικό ενθουσιασμό κι όχι από ντροπή, βάλαμε τον αρχιερέα του ανορθολογισμού - ένας είναι ο Καμμένος - να φυλάει τα σύνορα της πατρίδας.
Τα ξέρετε κι αυτά κι τόσα άλλα.
Και πορευτήκαμε με εκείνο το “ή εμείς ή αυτοί”…
“Στους δύο ο τρίτος δεν χωρεί” διδάσκει η λαϊκή σοφία.
Τόσο πετυχημένο που το λάτρεψαν οι απανταχού φανατικοί.
Κι αγκαλιάσε τον πλανήτη με τους Τράμπ, τους τζιχαντιστές ισλαμοφασίστες, τους χορευτές του Συντάγματος, τους μπουρδελοεμπρηστές, την κυρία που ποδοπατάει τις μάσκες, τους χλαμυδοφόρους πολεμιστές της Μακεδονίας και του Αιγαίου, τούς κάθε είδους Ερντογάν, τους απανταχού συνομωσιολόγους, τους κυνηγούς δημοσιογράφων, τους τηλεβοθρολογούντες…
Μπράβο μας.
Και δεν προσέξαμε πόσο εύκολα οι “εμείς” γίνονται “αυτοί” - άχ ρε Λαφαζάνη- και οι “αυτοί” γίνονται “εμείς”, ανάγοντας τον γενιτσαρισμό σε υψηλή τέχνη.
Ακόμη και στους “δεν είναι αθώοι” χρυσαυγίτες κλείσαμε το μάτι με νόημα.
Αλλά να… η μνήμη είναι επιλεκτική και αποφεύγει τις κακοτοπιές.
Έτσι ανδρώθηκε αυτή η γενιά, ανεξαρτήτως ηλικίας, που δεν αγαπά να κρίνει. Είναι ψυχοφθόρο βλέπετε.
Που αστράφτει και βροντά γιά τα λάθη των άλλων και αδιαφορεί γιά αυτά των δικών της.
Η Μόρια η δικιά τους, η Μόρια η δικιά μας.
Δεν είναι η έλλειψη μόρφωσης.
Αλλά η ηθελημένη άγνοια, εγγενής και κατευθυνόμενη, που διαμορφώνει τον ρευστό πολτό των συνειδήσεων που άγονται και φέρονται από τους επιτήδειους κυνηγούς της εξουσίας.
Και το χαίρονται αμφότεροι.
Κι αυτό που τρομάζει είναι ότι όλο και περισσότερο βρίσκονται δίπλα μας, στους φίλους και στις, πραγματικές ή ψηφιακές, παρέες μας.
Ξεφούσκωσε ευτυχώς η πιό αποκρουστική έκφραση τους.
Και διαχύθηκαν, στον Λεβέντη χθες, στον Βελόπουλο σήμερα, κάποιοι στον Γιάνη και βέβαια στους μεγάλους διεκδικητές, στηρίζοντας Μπογδάνους και Πολάκηδες.
Έρμαια στα λόγια τα μεγάλα , ρομαντικοί εραστές της αυταπάτης.
Προς πάσα χρήση.
“Αυτοί” αθώοι δεν είναι.
Ούτε κι “εμείς"…
Το Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: 
