Πάντα χαιρόμουν το γεγονός ότι οι φίλοι και συνεργάτες μου επέλεγαν να μοιραστούν μαζί μου τις ιδέες τους και τα νέα σχέδιά τους .Κάθε φορά έμπαινα με χαρά στη θέση τους και προσπαθούσα να τους βοηθήσω να τα κάνουν άλλες φορές πιο πρακτικά και άλλες πιο ευφάνταστα .Ακόμα και εκείνη τη δύσκολη για τη γενιά μου εποχή της δεκαετούς οικονομικής κρίσης υπήρχαν ιδέες για απασχόληση, δράση για μια νέα δύσκολη αρχή βρε αδελφέ, που με σκληρή δουλειά και στερήσεις θα κατάφερνες να επιβιώσεις οικονομικά και να ορθοποδήσεις αργά βεβαίως, αλλά υπήρχε η προοπτική.

 

Και μετά ήρθε ο Covid19 και μέσα σε μια εβδομάδα άλλαξαν όλα, με κύριους παράγοντες την άγνοια, τον φόβο και τον άγνωστο χρόνο επαναφοράς στην προηγούμενη συνθήκη .Στην αρχή ο φόβος ως κυρίαρχο συναίσθημα μας οδήγησε στην απόλυτη εφαρμογή των μέτρων χωρίς δεύτερες σκέψεις για τις οικονομικές συνέπειες, τις ψυχολογικές ή και τις σωματικές. Μετά τις δύο πρώτες "Κρίσιμες Εβδομάδες", -πόσες φορές άραγε ακούσαμε αυτήν τη φράση;- άρχισαν να διαφαίνονται τα πρώτα σημάδια της ολοκληρωτικής καταστροφής για πολλούς επαγγελματικούς κλάδους.

 

Αυτήν τη στιγμή σχεδόν 8 μήνες μετά οι οικονομικές συνέπειες είναι ορατές ,αλλά όχι πια μόνο στους προφανείς κλάδους, αλλά και στους γύρω από αυτούς και τελικά στον ρυθμό κατανάλωσης. Όμως σε αυτήν τη συγκυρία νιώθω ότι δεν υπάρχουν ιδέες για αλλαγή πλεύσης, για δράση, αφού είτε με ολικό είτε με μερικό lockdown είτε υπάρξουν απλά μέτρα, η οικονομική δυσχέρεια που δημιουργήθηκε από την αντιμετώπιση του ιού κάνει την κατάσταση μη αναστρέψιμη .

 

Το γεγονός δε ότι αυτό δεν ισχύει μόνο στη χώρα μας, αλλά αποτελεί παγκόσμια συνθήκη, το νιώθω θηλιά στον λαιμό, διότι η διέξοδος και ανάσα πολλών συμπατριωτών μας μέσω της αναζήτησης εργασίας στο εξωτερικό μοιάζει πλέον μακρινή ανάμνηση. Ναι, υπήρξα από αυτούς που θεωρούσα από τα θετικά της παγκοσμιοποίησης τη δυνατότητα να δοκιμαστεί κάποιος και σε άλλη ή άλλες χώρες για καλύτερη επίτευξη των στόχων ζωής του.

 

Μου τελειώνουν οι ιδέες λοιπόν! Προσπαθώ να βρω παρακλάδια και διεξόδους ακόμα και για τον ίδιο μου τον εαυτό πια και πέφτω πάνω σε απαγορεύσεις, επαγγελματικούς τομείς που έχουν καταρρεύσει και περιορισμένες δυνατότητες δράσης. Ξέρω, κάποιοι θα πουν ότι γεννιούνται ψηφιακές ευκαιρίες, όμως θα τους απαντήσω πως η πραγματική ζωή είναι εκεί ΕΞΩ και, αν απομακρυνθούν λίγο από την οθόνη, ίσως δουν πόσοι τομείς ζωής δεν περνούν μέσα από αυτήν.