Η εξέγερση των φοιτητών τον Νοέμβριο του 1973, αυτό που στη συλλογική μας μνήμη αναφέρουμε ως «Πολυτεχνείο», αποτελεί μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Με την πρωτοπορία της νεολαίας, αλλά και με τη συμμετοχή του λαού, συντελέστηκε μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση απέναντι στην καταπίεση της δικτατορίας, αλλά ταυτόχρονα και μια θαρραλέα και ανιδιοτελής διεκδίκηση για περισσότερη ζωή, για δημοκρατία, εργασία, παιδεία, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, ελευθερία. Μια γενναία και αναπάντεχη για την εποχή εκείνη αντίσταση σε οτιδήποτε αποτελεί ανάσχεση στην προσωπική, πνευματική και κοινωνική πρόοδο.

Είναι επόμενο να τιμούμε τη μνήμη αυτής της εξέγερσης με θαυμασμό και με σεμνότητα και να προσπαθούμε να φαινόμαστε όλοι μας αντάξιοι της θυσίας εκείνων των παιδιών. Ο καλύτερος τρόπος θα ήταν να εντάσσουμε στην καθημερινότητά μας τα προτάγματα του Πολυτεχνείου. Απελευθέρωση στη σκέψη, πρόοδος επιστημονική και κοινωνική, αλληλεγγύη, αποτίναξη κάθε ζυγού, πραγματικού ή ιδεολογικού, ελευθερία, αξιοκρατία. Μηδενική ανοχή σε καταπιεστές πάσης φύσης, λαϊκιστές, προδότες, εκμεταλλευτές. Ο λαός δικαιούται να απαιτεί τα καλύτερα και τα υψηλότερα από τον καθένα και κυρίως από τους εκπροσώπους τους. Το νόημα του Πολυτεχνείου εξυπηρετείται καλύτερα, όταν πιασμένοι χέρι-χέρι προσπαθούμε να φτιάξουμε μια καλύτερη και πιο δίκαιη πατρίδα για όλους. 

Πολλοί ήταν αναπόφευκτο να θελήσουν να φωτιστούν από την αίγλη του Πολυτεχνείου. Δεν νοείται πια πολιτικός που, περισσότερο ή λιγότερο πρόθυμα, να μην αποδίδει τη δέουσα τιμή στην επέτειο. Δίπλα στην απόθεση λουλουδιών από τον ανώνυμο πολίτη, αναγκαστικά εμφανίζονται λιγότερο ή περισσότερο τίμιοι πολιτικοί που θέλουν να εκμαιεύσουν πολιτικά οφέλη από την επέτειο. Με τα χρόνια που πέρασαν, με την απογοήτευση από πολλά υποσχόμενους εθνοσωτήρες δήθεν αριστερών αρχών, με την απομυθοποίηση της δημοκρατικότητας της δημοκρατίας μας, η επίσημη απόδοση τιμών στο Πολυτεχνείο μοιάζει περισσότερο με φάρσα παρά με ουσία. Συχνά καταντά μια ανούσια και άχαρη λατρευτικού τύπου διαδικασία, που χρησιμεύει σαν πιστοποιητικό πολιτικής ορθότητας.  

Επομένως πρέπει να ξαναδοθεί νόημα σε αυτήν την επέτειο. Αυτό απαιτεί αλλαγές νοοτροπίας και πρακτικών. Αντί να εμμένουμε ως κοινωνία σε συνηθισμένες και επαναλαμβανόμενες πορείες που συχνά γίνονται αφορμή για αντικοινωνικές εκτροπές εντελώς άσχετες με την επέτειο, πρέπει να τολμήσουμε, με θάρρος αντίστοιχο των παιδιών του Πολυτεχνείου, να ξεφύγουμε από τον λατρευτικού τύπου συντηρητισμό του εορτασμού. Ας αναρωτηθούμε αν τα παιδιά του Πολυτεχνείου θα προτιμούσαν να γίνονταν πορείες στην μνήμη του γεγονότος, στη σημερινή εποχή, με τον γνωστό κίνδυνο μετάδοσης μιας δυνητικά θανατηφόρου νόσου. Θα ήθελαν να συμβεί αυτό, αν λόγω των συγκεντρώσεων πέθαινε πχ έστω και ένας συνάνθρωπός μας; Μήπως θα ήταν προτιμότερος ένας εναλλακτικός τρόπος εορτασμού. Θα μπορούσαμε όλοι να βγαίναμε στα μπαλκόνια μια συγκεκριμένη ώρα και να τραγουδούσαμε τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν, ή το «Πάλης ξεκίνημα»;

Η ελευθερία είναι το αιώνιο αίτημα του Πολυτεχνείου. Ελευθερία όμως σημαίνει να μην εγκλωβίζεσαι στη συνήθεια, να τολμάς να επιδιώκεις την ουσία και όχι τον τύπο, να αποφεύγεις την αποξήρανση της τυπολατρίας και να μπορείς με φαντασία και όραμα να ενδυναμώνεις το παρόν εγκαταλείποντας παλαιωμένες και αναχρονιστικές συνήθειες.